บทที่ 6
2286 คำ
เวลา 7.00 น. คือเวลาที่ล้อจะหมุน ทุกคนจึงมาเตรียมตัวขนของขึ้นรถและจองที่นั่งตั้งแต่ 6.30 น. ชายหนุ่มก็เช่นกัน แม้เขาจะเป็นเจ้าของแต่ก็ไม่ได้เดินทางแยกไปรถส่วนตัว เขายินดีนั่งไปกับพนักงานทุกคน และที่สำคัญใบหน้าของทุกคนดูสดชื่นแจ่มใสแม้จะมีงานคอยอยู่ตรงหน้า แต่หลังจากนั้นก็จะได้พักผ่อนอย่างเต็มที่ ทั้งหมดออกเดินทางด้วยรถตู้สามคัน ชายหนุ่มนั่งอยู่คันที่สอง ข้างๆกันเป็นผู้ช่วย ที่คอยจัดแจงทุกอย่างให้เรียบร้อย เมื่อถึงเวลานัดรถก็เคลื่อนตัวทันที ใช้เวลาไม่นานมากก็มาถึงที่หมายเรียบร้อย ชายหนุ่มพักอยู่คนเดียวส่วนพนักงานคนอื่นๆก็นอนสองคนบ้างสามคนบ้างซึ่งแล้วแต่จะตกลงกัน ทุกคนต้องออกไปเตรียมจัดสถานที่ออกบูธ โดยเขาให้รถขนส่งของบริษัทนำรถยนต์หรูสองถึงสามคันมาจอดโชว์เรียบร้อยที่บริเวณห้างแล้ว ซึ่งมันเรียกความสนใจจากผู้ที่ได้พบเห็นเป็นอย่างมาก
"เอาดอกไม้สวยๆมาส่งแล้วค่ะ"
"ดอกไม้ฉวยๆมาแล้วค่าา"
"สวัสดีค่ะคุณเกรซมาตรงเวลาเลยค่ะ"
"ค่ะ พอดีต้องรียหน่อยมีไปส่งอีกที่ค่ะ"
"ได้เลยค่ะ วางตรงนั้นเลยนะคะ สาวน้อยเก่งจริงๆเลยนะคะ ช่วยคุณแม่ด้วย"
"คิกๆ" สาวน้อยยิ้มแป้นหัวเราะคิกคักถูกใจที่มีคนชมตนเอง
"พี่ชมพู่ค่ะ เกรซฝากน้องพายแปบนึงได้ไหมคะ พอดีอยากจะเข้าห้องน้ำ"
"ได้เลยค่ะไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ"
"ขอบคุณค่ะแล้วเกรซจะรีบกลับมานะคะ น้องพายขา คุณแม่ขอไปเข้าห้องน้ำก่อนนะคะ อย่าเที่ยววิ่งไปไหนนะคะ"
"ได้เลยค่าาา"
เมื่อหญิงสาวเดินออกไปเข้าห้องน้ำก็เป็นจังหวะเดียวกับที่มีลูกค้าเข้ามาภายในร้าน คุณชมพู่คลาดสายตาเพียงแปบเดียวหนูน้อยก็วิ่งจู๊ดออกมาหน้าร้าน
"โอ๊ย"
"เป็นอะไรหรือป่าวครับตัวน้อย" สาวน้อยตรงหน้าของเขานี้น่ารักจัง ก่อนหน้านี้เขาไม่ค่อยจะชอบเด็กเลย ทำไมถึงถูกชะตาจังนะ
"เจ็บๆ" เจ้าตัวน้อยชี้ไปที่แขนของตน
"โถว่ลุงขอโทษนะครับที่เดินไม่มองทาง ให้ลุงเป่าเพี๊ยงให้หายได้ไหมครับ"
"ไม่ได้ค่ะ ต้องเป็นคุณแม่คนเดียว"
"แล้วคุณแม่ของหนูไปไหนคะ"
"ไปเข้าห้องน้ำค่ะ"
"แล้วหนูมาทำอะไรที่นี่คะ มาเที่ยวหรอ"
"มาส่งยอกไม้ค่ะ"
"ดอกไม้หรอครับ ร้านนี้หรอครับ" เขาชี้เข้าไปในร้านของคุณชมพู่
"ใช่ค่ะ" เขาเอ็นดูเธอเหลือเกินจึงคว้าโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปของสาวน้อยเอาไว้
"หนูชื่ออะไรคะ"
"ชื่อน้องพายค่ะ"
"ชื่อน่ารักจัง นั่นคุณแม่ของหนูออกมาตามแล้วหรือป่าวคะ" สาวน้อยส่ายหัวไปมาเบาๆ
"น้องพายลูก ออกมาข้างนอกได้ยังไงคะ ป้าเป็นห่วงแน่เลย แกกวนอะไรคุณหรือป่าวคะ พอดีแม่ของน้องไปเข้าห้องน้ำ"
"ไม่กวนครับไม่กวนผมชนแกเข้านะครับ เห็นบอกว่าเจ็บแขน"
"ตอนนี้ยังเจ็บอยู่ไหมลูก ต้องไปหาคุณหมอไหม"
"ไม่เจ็บแล้วค่ะ"
"งั้นถ้าไม่เป็นอะไรแล้วผมขอตัวก่อนนะครับ"
"ค่ะ เชิญค่ะ" ชายหนุ่มเดินจากไปยังบูธของตน
"อ้าวทำไมมายืนกันข้างนอกละคะ"
"ก็น้องพายนะสิ พี่เผลอแปบเดียวเดินออกมาเลย แล้วก็ชนกับคนที่เขามาเดินห้าง"
"อ้าว แสดงว่ามีเด็กดื้อแน่ๆเลย คุณแม่บอกให้รอข้างในไงละคะ แล้วนี่หนูยังเจ็บอยู่ไหมคะ" สาวน้อยส่ายหัวไปมาเบาๆและพูดขึ้นว่า
"น้องพายขอโทษค่ะ โทษๆ" สาวน้อยพนมมือขึ้นไหว้อย่างสำนึกผิดทันที
"ทีหลังไม่ทำแบบนี้แล้วนะคะ ถ้าเกิดใครมาจับตัวหนูไปแม่คงใจสลายแน่นอนค่ะ สัญญากับแม่นะคะว่าจะไม่ดื้ออีก ไม่อย่างนั้นแม่คงพามาด้วยไม่ได้"
"ชันยาค่ะ"
"เกี่ยวก้อยด้วยค่ะ" สาวน้อยยกนิ้วก้อยขึ้นมาเกี่ยวแต่โดยดี เพราะตนเองทำผิดและกลัวว่าคุณแม่จะทำโทษ
"งั้นวันนี้เกรซกลับก่อนนะคะ กวนพี่ชมพู่เลย"
"ไม่เป็นไรจ้ะ เป็นเพราะพี่ดูน้องพายไม่ดีเองด้วย"
"ค่ะ สวัสดีค่ะ" หญิงสาวพาสาวน้อยออกจากห้างไปทางลานจอดรถ เธอก็พบกับบูรรถยนต์หรูที่ดูดีมีสไตล์ การขายรถไม่ใช่เรื่องยากสำหรับเธอเลย แค่คิดถึงงานเก่าเธอก็ยิ้มออกมา
"คู๊นแม่ยิ้มอะไรคะ"
"คุณแม่ยิ้มไปเรื่อยค่ะ รถสวยไหมคะ"
"ฉวยมากค่ะ ว้าวประตูเปิดได้ฉู๊งฉูง"
"ใช่ค่ะ มันเหมือนปีกนกเลยใช่ไหมคะ"
"ใช่แล้วค่ะ"
"เดี๋ยวเราไปส่งดอกไม้อีกที่ก็จะได้กลับไปกินนมนอนแล้วนะคะ"
"ค่ะ"
"ลูกแม่ต้องง่วงแล้วแน่ๆเลย"
"ไม่ง่วงค่ะ ไม่ง่วง ห่าวววว" พูดจบสาวน้อยก็หาวออกมา
"ฮ่าๆ อย่างนี้เขาเรียกง่วงสุดๆเลยค่ะ" สาวน้อยแสนอายจึงรีบซุกที่ไหล่ของผู้เป็นแม่ทันที เธอจึงตบที่ก้นของสาวน้อยเบาๆ
"บอสครับ บอสมาพอดีเลย บูธจัดเรียบร้อยทุกอย่างแล้วครับ"
"ดีมาก ขอบใจนะ" ชายหนุ่มเดินไปเข้าห้องน้ำมาพอออกมาปุ๊บลูกน้องก็รายงานทันทีว่าพร้อมแล้ว การมาออกบูธครั้งนี้ประสบความสำเร็จเป็นอย่างมาก มันทำให้หลายๆคนได้มีโอกาสชื่นชมและสัมผัสกับรถราคาหลายล้านแบบนี้ รวมถึงเศรษฐีต่างจังหวัดที่กำลังดูๆรถสวยๆไว้ใช้สักคัน เขาได้ยอดจองกลับมาด้วย ถือว่าคุ้มค่ากับการลงทุน เมื่อสมองว่างจากเรื่องงานชายหนุ่มก็คว้าโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คว่ามีข้อความอะไรบ้างหรือป่าว มีข้อความจากลูกน้องเรื่องเซ็นเอกสารที่บริษัทแต่ก็ไม่ใช่เรื่องด่วนอะไร พอดูว่าไม่มีข้อความอื่นๆแล้ว เขาก็เปิดแกลลอรี่ขึ้นมาดูภาพถ่ายที่เขาเพิ่งจะถ่ายไว้ไม่นานมานี้ สาวน้อยหน้าตาจิ้มลิ้มดูกี่ครั้งก็ไม่มีเบื่อเลยจริงๆ พนักงานทุกคนมีความสุขสบายใจเขาก็ดีใจ เวลาแห่งความสุขมักผ่านไปเร็วเสมอ ตอนนี้ทุกคนต้องเตรียมเก็บข้าวของกลับกรุงเทพแล้ว
สาวน้อยเมื่อกลับมาถึงบ้านก็ถูกคุณแม่คนสวยจับอาบน้ำทาแป้งหอมๆ เธอให้ลูกเล่นในห้องนอนระหว่างที่รอเธออาบน้ำ
"คุณแม่อาบเสร็จแล้วค่ะมาเข้านอนกันดีกว่านะคะ"
"ค่ะ" สาวน้อยตาเริ่มปรือเพราะความง่วงงุนหันหน้าเข้าซุกอกอุ่นๆของผูเป็นแม่ ซึ่งจริงๆแล้วน้องพายเพิ่งจะหย่านมไม่นานมานี้เอง ตอนนั้นกว่าจะทำใจหักดิบได้เธอก็เกือบจะแย่ ตอนนี้สาวน้อยรับประทานนมจากขวดและดื่มจากแก้วเล็กๆแทนได้แล้ว
"แม่รักน้องพายนะคะ ฝันดีนะลูก"
"จู้ดไนท์ค่ะ"
"ฮ่าๆ กู้ดไนท์ต่างหากค่ะ รักหมูน้อยของแม่จริงๆเลยค่ะ ฟอดด" สาวน้อยยิ้มหวานส่งกลับมาให้มารดา เธอหวังว่าคืนนี้จะหลับฝันดีทั้งคืน เขาจะฝันถึงเธอบ้างไหมนะ
"ฮัดชิ้วว ฮัดชิ้ว ใครมันแอบนินทากันนะ" ชายหนุ่มพูดออกมาอย่างไม่จริงจัง
"ทางนี้เว้ยย"
"แกมานานยังเนี่ย"
"เพิ่งมาถึงเหมือนกัน"
"ไปทำงานมาเป็นไงมั้ง"
"ไม่คิดว่าผลตอบรับจะดีเกินคาดขนาดนี้ ฉันได้ลูกค้าสั่งจองด้วยนะ"
"อืมดีแล้ว คนรวยๆอยู่ต่างจังหวัดกันก็เยอะแยะ เขามีทางเลือกไปเสนอถึงที่แบบนั้นก็ยิ่งดีไปใหญ่เลย"
"ก็จริง ฉันมีอะไรจะให้แกดู" เขาควานหาโทรศัพท์มาเปิดภาพให้เพื่อนสนิทดู
"อะไรวะ ไหนๆ"
"ลองดูๆ เด็กคนนี้น่ารักมาก ชั้นเจอแกที่ห้างตอนที่ไปออกบูธนั่นแหละ"
"เออ น่ารักจริงว่ะ ตัวอวบอ้วนมากเลย ฮ่าๆคงมาเที่ยวสินะ"
"แกก็คิดเหมือนฉันเลย แต่ป่าวนะ ไม่ได้มาเที่ยวเห็นบอกมาส่งดอกไม้กับแม่"
"อ่อ ขยันแต่เด็กเลยนะเนี่ย แต่จะว่าไปนะไอ้พิธาน แกอย่าเพิ่งหาว่าฉันมโนนะ"
"อะไรของแกเนี่ย พูดมา"
"คือพอพิจารณาดีๆแล้ว น้องคนนี้เขาเหมือนแกตอนเด็กๆเลยนะ ดูคิ้วดิยังเหมือนเลย สีผิวยิ่งแล้วใหญ่ แกเห็นแม่ของเด็กไหม"
"แกก็บ้า จะเป็นไปได้ไงฉันไม่เคยไปไข่ทิ้งไว้ที่ไหนนะ แม่เด็กฉันไม่เห็นหรอกเว้ย"
"ใครว่าแกไม่เคย แต่แกไม่ได้ทิ้งไข่เว้ย ไข่มันหนีแกไปเอง ฮ่าๆ"
"ไอ้ห่านี่ ฉันคิดจริงจังนะเนี่ย ทำไงดีวะ"
"เดี๋ยวฉันส่งขอมูลเพิ่มเติมให้นักสืบบ้างดีกว่า"
"อืมดี ขอบใจ"
ชายหนุ่มอยู่พูดคุยเรื่องทั่วๆไปกับวศินต่ออีกประมาณหนึ่งชั่วโมงก็ขอตัวกลับบ้าน แต่บ้านที่เขาจะกลับนี้คือบ้านแม่ของตน เขาร้อนใจเป็นอย่างมากกับประโยคที่เพื่อนได้พูดออกมา แล้วอีกอย่างราชบุรีก็เป็นบ้านเกิดของเกรซอีกด้วย อะไรๆมันจะบังเอิญขนาดนี้นะ
"แม่คร๊าบบบ คิดถึงจังเลยครับ ทานอะไรกันหรือยังครับ"
"ต้องทานแล้วสิครับลูกชายตัวดี นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้ว"
"โถว่แม่ครับ เพิ่งจะสี่ทุ่มเองนะครับ"
"สี่ทุ่มคนสวยอย่างแม่ก็ต้องนอนแล้วย่ะ"
"แต่ก่อนนอนผมมีอะไรมาให้คุณแม่ดูครับ"
"อะไรละ อย่าแกล้งกันนะ ไม่เอาอะไรสยดสยองเลยนะเพราะแม่กลัว"
"ไม่น่ากลัวครับ ออกจะน่ารัก"
"ไหนๆเอามาดูสิ" ชายหนุ่มคว้ามือถือของตนมาเปิดรูปภาพของน้องพายให้ผู้เป็นแม่ดู
"นี่ไงครับ"
"นะ นี่มัน มันแกตอนเด็กนี่ แม่เคยใส่วิกให้แกด้วยหรอเนี่ย"
"ฮ่าๆ แม่มั่นใจได้ไงว่าเป็นรูปของผม"
"ก็มันแกนี่ตาพิธานจะมาตลกอะไรละ"
"ไม่ใช่ผมครับ"
"ไม่ใช่แล้วจะเป็นใครไปได้"
"แม่ครับ ผมคิดว่าเกรซท้องแล้วนี่ก็ลูกของผม"
"อะไรนะ แกว่าไงนะตาพิธาน"
"ผมคิดว่าอย่างนั้นครับ ผมเลยอยากเช็คความมั่นใจเลยเอามาให้คุณแม่ดู แต่เห็นจากอาการของแม่แล้วมันชัดเลยครับ ว่านั่นนะลูกผม แล้วก็หลานของคุณแม่"
"ตายๆแม่จะเป็นลม คุณพี่ คุณพี่คะ" แม่ของชายหนุ่มรีบวิ่งไปหาสามีพร้อมโทรศัพท์เครื่องหรูในมือ
"อะไรกันคุณ โวยวายเสียงดังเชียว"
"คุยก็ดูนี่สิคะ ในรูปนี้ใครกัน"
"เจ้าพิธานหรอ คล้ายๆเลยนะ"
"ไม่ใช่หรอกค่ะ แต่ตาพิธานบอกว่านี่นะ หลานของคุณพี่"
"ห่ะ ว่าไงนะ"
"โถว่คุณพี่ แก้วหูน้องจะแตกแล้วค่ะ ตกใจยิ่งกว่าน้องอีกนะคะ"
"แกไปทำใครท้องห่ะ แล้วทำไมเพิ่งมารู้เอาป่านี้"
"อะ เอ่อ คือ ผมคิดว่าเป็นเกรซครับ เพราะผมไม่เคยมีความสัมพันธ์กับใครเลยนอกจากเกรซ"
"หนูเกรซที่เป็นเลขาแกแต่หายตัวไปแล้วนะหรอ"
"ครับ"
"โถว่หลานของปู่ จะเป็นตายร้ายดีอย่างไงก็ไม่รู้ เพราะแกคนเดียวเลยตาพิธานที่ทำให้หลานของฉันตกลำบาก"
"พวกเขาอาจจะไม่ได้ลำบากก็ได้ครับ"
"จะไม่ลำบากได้ยังไงละลูก การเลี้ยงเด็กคนหนึ่งให้โตมาได้ขนาดนี้ถือว่าเก่งมากนะ"
"เรื่องนี้ผมยอมรับครับ ว่าเกรซเก่งทุกด้านจริงๆ ร่วมถึงหาหนีผมไปด้วย"
"อย่าเศร้าไปเลยลูก แม่เป็นกำลังใจให้นะลูก ไปพา หลานของแม่กับเมียของลูกกลับมาเถอะนะ"
"ครับแม่ ไม่ว่ายังไงครอบครัวของผมก็ต้องอยู่พร้อมหน้าเหมือนครอบครัวของพี่ๆครับ"
"มันต้องอย่างนี้สิไอ้ลูกชาย ผมเป็นกำลังใจให้อีกคนเลยเอ้า"
"ขอบคุณครับ งั้นผมขอไปต่างจังหวัดนะครับช่วงนี้ บริษัทผมฝากพ่อกับแม่ก่อนนะครับ"
"ได้เลยลูก พาหลานแม่กลับมาให้ได้นะลูก"
"ครับผม ผมจะพยายามอย่างสุดความสามารถเลยครับ"
เนื่องจากวันนี้ดึกมากแล้วเขาจึงขอนอนพักเอาแรง สำหรับการเดินทางในวันพรุ่งนี้ ไม่ใช่ว่าเขาไม่รีบร้อนแต่เป็นเพราะเขานึกถึงความปลอดภัยมากกว่า เขาง่วงจนตาจะปิดอยู่แล้วหากให้ขับรถต่อคงต้องเกิดอะไรไม่ดีขึ้นแน่ๆไว้พร้อมเมื่อไรเขาเดินหน้าเต็มที่
เช้าวันถัดมาขณะที่ชายหนุ่มกำลังเตรียมข้าวของขึ้นรถเพื่อไปตามหาเกรซ วศินก็รีบรายงานข้อมูลที่ได้อย่างโดยด่วน
"ฮัลโหล โทรมาทำไมแต่เช้าเนี่ย"
"ได้เรื่องแล้วเว้ย ฉันรู้แล้วว่าสาวน้อยคนนั้นอยู่ที่ไหน"
"ที่ไหนว่ะ"
"สวนดอกไม้แห่งรักเว้ย ไม่ไกลจากห้างที่แกไปหรอกนะ"
"ขอบใจแกมากเว้ย ไม่งั้นฉันก็ต้องไปถามที่ร้านดอกไม้นั่นอีก"
"อืม ขอให้เจอนะ ขอให้สมหวัง"
"ขอบใจแกมาก ฉันกำลังจะออกเดินทางแล้วแหละแค่นี้ก่อนนะ"
"อืม เดินทางปลอดภัยเว้ย"
"ขอบใจๆ"
- ผู้เขียน
