ความไม่พอใจของกู้เฉิงที่มีต่อนางนั้น นางชินชาจนไม่รู้จะชินชาไปมากกว่านี้ได้อย่างไรแล้ว ตลอดระยะเวลาที่เขากับนางอยู่ด้วยกันในฐานะสามีภรรยา เขาไม่เคยหันมามองนางแม้สักครั้ง ไม่เคยเข้าใกล้ ไม่เคยรับน้ำใจ และยังตอกย้ำนางเสมอว่า
การแต่งงานของเราสองคนก็เป็นแค่การทำตามหน้าที่ ไม่จำเป็นต้องจริงจังนัก
เยี่ยนหรงมองออกไปนอกหน้าต่างด้วยใบหน้านิ่งเฉย ลมเย็นพัดมาปะทะผิวแก้มอ่อนใสที่ถูกแสงเทียนภายในห้องจับต้องอยู่เสี้ยวหนึ่ง เวลาใกล้เข้านอนนางจะคลายผมที่มัดเป็นหางม้าไว้ออก ผมยาวสีดำสนิทอ่อนโยนราวแพรไหมปลิวไปด้านหลังตามแรงลมอ่อน นางเอามือเท้าคางมองออกไปอย่างไร้จุดหมาย
ตอนที่นางเจอเขาครั้งแรกเกิดอะไรขึ้นนะ นางและเขามาไกลจนทุกวันนี้ได้อย่างไร
เยี่ยนหรงเข้าไปค้นในความทรงจำตนเอง ความทรงจำอันยาวนานแต่เหมือนแสนสั้น ผ่านมาเนิ่นนานแต่ยังคงชัดเจน…
ในตอนนั้นครึ่งเทพปีศาจเช่นนางยังเด็ก นางได้รับความปรานีจากเทียน
