“ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดี.... ปกป้องมันนักน่าหมั่นไส้!!” ย่าหยาหันไปมองคนที่นั่งข้างด้วยแววตาหวาน คำพูดสองแงสามง่ามทำให้เธอรู้ได้ทันว่าสิ่งที่คีตะวันพูดหมายความว่ายังไง
แต่สาวใหญ่ผู้มีชั้นเชิงก็ทำเป็นหันตัวหลบทำงอนให้เด็กหนุ่มง้อ ใบหน้าทำท่างอนแอบยิ้มเมื่อวงแขนของเด็กหนุ่มโอบกอดรอบเอวคอด แผงอกหนากำยำแนบลงด้านหลังพร้อมกับวางคางมนกับบ่าย่าหยา ลมหายใจอุ่นลาดลงลำคอระหงอย่างตั้งใจให้เธอหายงอน
“ผมไม่ได้ปกป้อง แค่อธิบาย..”
“........” สาวใหญ่ยังคงเงียบและไม่ยอมหันมาเผชิญหน้า เธอไม่ได้คิดโกรธเด็กหนุ่มแค่อยากเล่นตัวเรียกร้องความสนใจก็เท่านั้น มันเป็นนิสัยก้นบึ้งที่เธอไม่เคยแสดงกับเด็กหนุ่มคนไหนที่ซื้อกินมาก่อน
“ผมเป็นของพี่คนเดียวเท่านั้น ไม่มีใครที่ผมสนใจเท่ากับพี่ พี่ไม่ต้องคิดมากหรอก ผมโงหัวไม่ขึ้นแล้ว” มือหนาลูบไล้ไปตามร่างกายแผ่วเบาโดยที่คนในอ้อมกอดไม่คิดที่จะห้ามปราม กลับยินยอมให้คีตะวันได
