บทที่ 7 ใจเต้นแรง
867 คำ
“เมื่อยจังนวดเป็นไหม” ชายหนุ่มถอดสูทตัวนอกออกและนั่งลงที่โซฟาอย่างคนเหนื่อยอ่อน เขาอยากให้มีใครสักคนมาบีบนวดช่วยผ่อนคลายความเหนื่อยล้าและคนคนนั้นคือสาวน้อยข้างกายเขานั่นเอง
“เป็นค่ะ” เธอรีบเดินมานวดให้ชายหนุ่มทันที เขารับตาพริ้มรู้สึกสบายมากเมื่อสาวน้อยนวดให้
“นวดให้ใครบ่อยหรอ” เขาถามออกไปทั้งที่ไม่ลืมตา
“ก็แม่กับพี่ชายนั่นแหละค่ะจะให้ดาหลาไปนวดให้ใครได้ละคะ” เธอตอบกลับอย่างประชดประชัน แค่ไปทำงานในผับเธอก็ถูกเขาตราหน้าในใจแล้วสินะ
“ถามดีๆทำไมต้องโกรธด้วยล่ะ”
“ไม่รู้สิคะ” เธอบอกปัดออกไปและพยายามควบคุมน้ำเสียงของตัวเองไม่ให้สั่น เขาหันกลับไปมองหน้าเธอก็พบว่าหญิงสาวน้ำตาคลอหน่วย เขาสงสารเธอจับใจ
“พี่ขอโทษ” เขาบอกขอโทษน้ำเสียงแผ่วเบา
“ขอโทษทำไมละคะ ดาหลาทำงานแบบนั้นไม่แปลกหรอกค่ะที่พี่จะคิดว่าดาหลาใจง่ายมั่วผู้ชายไปทั่ว” เธอไม่รอให้เขามาว่าหรอกว่าตัวเองมันเจ็บน้อยกว่าเยอะ การที่เธอตัดสินใจไปทำงานที่นั่นเธอควรจะยอมรับมุมมองที่คนนอกมองมามันก็ถูกต้องแล้ว
“ไปกันใหญ่แล้วนะ แล้วที่สำคัญมั่วไม่มั่วพี่เป็นคนตัดสินเอง เหนื่อยมาทั้งวันแล้วไปพักเถอะ” ชายหนุ่มรีบตัดบทออกไปเพราะไม่รู้ว่าคุยต่อจะยิ่งอารมณ์เสียมากกว่าเดิมหรือเปล่า
“ค่ะ” เธอหมุนตัวเดินเข้าไปในห้องนอนทันที เขาเดินเข้าไปในห้องทำงานนั่งทำงานสักพักก็มีสายโทรเข้ามาไม่ใช่ใครที่ไหนมารดาของเขานั่นเอง
"ว่าไงครับแม่" เขาวางเอกสารในมือลงเมื่อเห็นว่าเป็นใครโทรเข้ามา
"ตาแมมมอธแม่มีเรื่องสำคัญจะต้องตกลงกับลูก"
"คุยเรื่องอะไรก็ได้ครับแต่อย่าคุยเรื่องหมั้น"
"แต่เรื่องนี้แม่ว่าลูกต้องตามใจพ่อเขานะ"
"ทำไมละครับ"
"หนูถิงถิงเขาเองก็น่ารัก ลูกลองไปเจอเธอสักครั้งเถอะนะถือว่าแม่ขอแล้วกัน" แพรวาพยายามขอร้องลูกชายคนโตให้ไปพบลูกสาวของเพื่อนที่กำลังจะกลายเป็นคู่หมั้นในไม่ช้า
"..." ชายหนุ่มเลือกที่จะไม่ตอบโต้และหยุดฟังสิ่งที่มารดาพูด
"ลูกอยากให้แม่เดือดร้อนหรือไง แค่นี้คุณพ่อก็ว่าแม่ว่าแม่ให้ท้ายพวกเราจะแย่แล้วนะลูก" หล่อนบอกออกไปน้ำเสียงเศร้าสร้อย
"ก็ได้ครับครั้งนี้ผมจะทำตามใจแม่แพรสักครั้งก็ได้"
"จริงนะลูก ลูกรับปากกับแม่แล้วต้องไปตามนัดนะ"
"ครับผมไม่เบี้ยวนัดหรอก"
"เฮ้อ แม่ค่อยสบายใจหน่อย แม่ขอไปทำสปาก่อนนอนก่อนนะลูก" มารดาของชายหนุ่มตอบกลับน้ำเสียงสดใส
"นะ นี่แม่"
"บ๊ายบายจ้ะ" น้ำเสียงเศร้าสร้อยเมื่อครู่ทั้งหมดคือการแสดงสินะ เขาไม่น่าหลงกลคนเป็นแม่เลย หมดอารมณ์ในการทำงานเขาไปนอนกอดตุ๊กตามีชิวิตของเขาดีกว่า
หลังมื้ออาหารจบลงต่างฝ่ายต่างแยกย้ายไปทำธุระส่วนตัวของตน เวลานี้เธอขึ้นมาอยู่บนเตียงกว้างของเขาอย่างถือวิสาสะ เธอไม่รู้ว่าเขาทำอะไรอยู่แต่คิดว่าคงจะทำงานนั่นแหละ
"ทำไมยังไม่นอนอีกล่ะ"
"หนูรอพี่นั่นแหละ"
"รอพี่ทำไมพรุ่งนี้ต้องไปเรียนแต่เช้าไม่ใช่หรอ"
"ก็ใช่ค่ะ"
"นอนเถอะ"
"คืนนี้ไม่..." เธอไม่กล้านอนก่อนเขาหรอก เธอรู้ดีว่าที่เธอมาอยู่กับเขาหน้าที่สำคัญของเธอคืออะไร
"ไม่ล่ะวันนี้ปวดหัวเรื่องงานนอนเถอะแค่นอนกอดเฉยๆคงได้ใช่ไหม"
"ได้ค่ะ" ชายหนุ่มล้มตัวลงนอนรั้งร่างบางมาไว้ในอ้อมกอด เธอนอนหันหลังให้เขากอดแนบแน่น
"แล้วแม่เป็นไงบ้าง" การที่เขาถามไถ่ถึงคนเป็นแม่ทำให้เธอรู้สึกอบอุ่นหัวใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
"ท่านดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ ท่านเก่งมากนะคะพยายามฝึกกายภาพทุกวันเลย" เมื่อพูดถึงคนเป็นแม่เธอก็ยิ้มออกมาอัตโนมัติ ความสุขในใจมันเอ่อล้นจนเขาสัมผัสได้
"ดีขึ้นก็ดีแล้วเรื่องของเรายังไม่มีใครรู้ใช่ไหม"
"ยังค่ะ"
"ดีแล้วนอนเถอะ"
"ค่ะ" หญิงสาวอมยิ้มแต่ชายหนุ่มมองไม่เห็น เธอพยายามห้ามใจแต่หัวใจเธอกับเต้นแรงเหลือเกินมันเหมือนว่าใกล้จะระเบิดเต็มที
"ใจเต้นแรงจังตื่นเต้นหรอ"
"เปล่าตื่นเต้นสักหน่อย"
"โกหกไม่เนียน"
"ชิ”
"พรุ่งนี้ไม่ได้ไปรับนะกลับเองได้หรือเปล่า"
"กลับได้สิคะแค่นี้เองหนูโตแล้วนะ"
"โตแต่ตัวน่ะสิ" ชายหนุ่มไม่พูดเปล่าลูบไล้ส่วนเว้าส่วนโค้งของหญิงสาว
"อย่าซนสิคะ ถ้าชวนคุยแบบนี้ก็ไม่ได้นอนสักที"
"โอเคๆ" เขายอมหลับตาลงแต่โดยดี สงสัยวันนี้จะเหนื่อยเรื่องงานเกินไปจริงๆ
- ผู้เขียน
