บทที่ 8 ใจตรงกัน
1055 คำ
ณ ร้านอาหารสุดหรูกลางเมือง
“ถิงถิงพร้อมหรือยังจ้ะ”
“พร้อมแล้วค่ะคุณแม่”
“ลูกสาวของแม่น่ารักขนาดนี้เชื่อสิว่าลูกชายของแพรวาจะต้องชอบหนูแน่ๆ”
“มั่นใจอะไรขนาดนั้นละคะคุณแม่” เธอถามคนเป็นแม่ออกไปยิ้มๆ เธอสวยระดับหนึ่งเธอยอมรับแต่ก็ไม่ใช่ว่าผู้ชายทุกคนจะชอบเธอเหมือนกันหมดนี่หน่า
“แม่พูดเรื่องจริงนี่จ๊ะ”
“เข้าไปข้างในเถอะค่ะไม่รู้ว่าบ้านนั้นเขามากันหรือยัง”
“จริงด้วย เราเข้าไปข้างในกันเถอะค่ะคุณต้นหน” ขวัญฤทัยหันไปบอกผู้เป็นสามี ทั้งสามคนพ่อแม่ลูกเดินเข้ามาในร้าน พนักงานพาไปยังห้องอาหารที่ได้ทำการจองเอาไว้ ครอบครัวของชายหนุ่มรออยู่ก่อนแล้ว
“สวัสดีค่ะคุณมาร์ช สวัสดีค่ะคุณแพรวา”
“สวัสดีค่ะคุณขวัญฤทัย สบายดีนะคะคุณต้นหน”
“พวกเราสบายดีครับ นี่ลูกสาวคนเดียวของผมครับ ถิงถิงแนะนำตัวกับผู้ใหญ่หน่อยเร็ว”
“สวัสดีค่ะหนูชื่อถิงถิงนะคะ เรียนจบด้านบริหารจากอเมริกาค่ะ”
“สวัสดีครับคุณลุงคุณป้า ผมชื่อแมมมอธครับ ตอนนี้ดูแลคาสิโนแทนคุณพ่อครับ”
“ตาแมมมอธทั้งหล่อทั้งเก่งเลยนะคะคุณแพรวา”
“เขาก็เหมือนพ่อของเขานั่นแหละค่ะ เราสั่งอะไรทานกันเลยดีไหมคะ”
“จริงด้วยค่ะมัวคุยเพลิน สั่งเลยค่ะ” รอไม่นานอาหารก็มาเสริฟ์ สองหนุ่มสาวตั้งหน้าตั้งตารับประทานไม่ได้สนใจใครเลยส่วนพวกผู้ใหญ่ก็มีหัวข้อสนทนาให้ได้พูดคุยกันตลอด
“ผมอิ่มแล้วครับ”
“ถิงถิงก็อิ่มแล้วค่ะ”
“สองคนนี้ใจตรงกันเลย แต่พวกแม่ยังมีเรื่องต้องคุยอีกหลายเรื่องลเย แม่ว่าลูกออกไปเดินเล่นกับแมมมอธดีกว่านะจ๊ะ”
“ไปเดินเล่นดีไหมคะ” เธอหันไปถามความสมัครใจของชายหนุ่ม
“ก็ดีเหมือนกันครับ” จากนั้นทั้งสองก็ออกมาเดินเล่นที่สวนข้างร้าน ร้านนี้ตกแต่งด้วยต้มไม้น้อยใหญ่นานาพรรณดูร่มรื่นสบายตามากๆ
“ทานอิ่มแน่นะคะ”
“อิ่มแล้วครับ”
“ถิงถิงขอกอดพี่แมมมอธหน่อยได้ไหมคะ”
“อะไรนะครับ” เขาถามออกไปเสียงดัง หญิงสาวได้แต่ยิ้มออกมาอย่างพอใจ
“คือถิงถิงรู้สึกไม่ใจเต้นแรงเวลาอยู่กับพี่แมมมอธเลยค่ะ ถิงถิงก็เลยอยากจะพิสูจน์อะไรหน่อย”
“ก็เพราะว่าเราสองคนไม่ได้ชอบกันไงละครับ ไม่ต้องพิสูจน์ก็ได้”
“พี่แมมมอธใจตรงกับถิงถิงเลยค่ะ แต่ถิงถิงก็ไม่รู้จะขัดคุณแม่ยังไงดี ท่านหวังให้เราสองคนหมั้นกัน”
“เรื่องนี้เป็นหน้าที่ของพี่เองดีกว่าครับ เพียงแต่เราก็รอเวลาให้ผ่านไปเรื่อยๆก่อน อย่าให้พวกท่านมาเร่งรัดอะไรพวกเราได้”
“โอเคค่ะ ถิงถิงเชื่อใจพี่แมมมอธนะคะเพราะจริงๆแล้วถิงถิงมีคนที่ชอบแล้วค่ะ”
“จริงหรอครับ ผู้ชายที่โชคดีคนนั้นคือใครหรอครับพอจะบอกพี่ได้ไหม”
“ยังบอกตอนนี้ไม่ได้หรอกค่ะเพราะถิงถิงก็แอบชอบเขาอยู่”
“โอ้โห้แสดงว่าผู้ชายคนนั้นยังไม่รู้ตัวเลยสิว่าถิงถิงชอบ”
“ใช่เลยค่ะเขาไม่รู้ตัว เราสองคนเจอกันในสถานการณ์ที่ไม่ค่อยดีเท่าไรแต่อย่างน้อยถิงถิงก็มีเบอร์เขานะคะ” เธอบอกชายหนุ่มออกไปยิ้มๆ ตั้งแต่วันนั้นยังไม่มีโอกาสได้เจอผู้ชายคนนั้นอีกเลย เออยากเจอเขาอีกสักครั้งอยากจะรู้ว่าเขาสบายดีหรือเปล่า
“ฮ่าๆพี่ขอให้ถิงถิงสมหวังนะครับ”
“ขอบคุณค่ะพี่แมมมอธ ถิงถิงก็ขอให้พี่สมหวังกับคนที่พี่รักเหมือนกันนะคะ”
“ขอบคุณครับ” รักหรอ คนที่เขารักเขามีหรือยังนะชายหนุ่มได้แต่ถามตัวเองในใจเพราะตอนนี้ความรู้สึกคือเป็นห่วงเป็นใยสาวน้อยในปกครอง หลังมื้ออาหารจบลงชายหนุ่มก็ตรงกลับคอนโดทันทีทั้งที่คนเป็นแม่พยายามจะโน้มน้าวให้เขากลับไปค้างที่บ้านใหญ่ด้วยกัน แต่เขาก็ขอปฏิเสธเพราะคิดว่าเวลานี้คนตัวน้อยต้องกำลังตั้งตารอเขากลับอยู่เป็นแน่ แต่ทุกอย่างกลับผิดคลาดเพราะหญิงสาวยังไม่กลับถึงที่พัก
“หายไปไหนของเธอนะดาหลา” เขารู้สึกหงุดหงิดเพราะโทรไปหาหญิงสาวก็ไม่รับสาย แต่ไม่กี่นาทีต่อมาเขาก็ได้ยินเสียงปลดล็อคหน้าประตู ชายหนุ่มนั่งหน้าตึงอยู่ที่โซฟาในห้องรับแขก
“ขอโทษที่กลับมาช้าค่ะ”
“จะไปไหนทำไมไม่บอกกันก่อน รู้ไหมว่าค่ำมืดแบบนี้มันอันตรายแค่ไหน”
“ดาหลาขอโทษจริงๆค่ะ ดาหลาเห็นว่าพี่แมมมอธมีธุระดาหลาเลยไปหาแม่กับพี่ดาวเหนือมาค่ะ”
“โทรไปทำไมไม่รับ”
“โทรศัพท์แบตหมดค่ะ”
“ไม่รู้จักเตรียมการให้ดี ปล่อยให้โทรศัพท์แบตหมดได้ไง”
“ดาหลาขอโทษนะคะ ดาหลาจะไม่เป็นแบบนี้อีกแล้ว ดาหลาจะรับสายพี่แมมมอธค่ะ อย่าโกรธดาหลาเลยน้า” เธอยกมือไหว้เขาอย่างนอบน้อมจากนั่นก็ขยับเข้ามาใกล้ออดอ้อนให้เขาหายโกรธ
“รู้ใช่ไหมเด็กดื้อต้องโดนอะไร”
“วันนี้ไม่ได้ค่ะ”
“ทำไม”
“อะ เอ่อวันนั้นของเดือนค่ะ”
“เป็นกี่วัน”
“เกือยๆอาทิตย์เลยค่ะ”
“นาน”
“คิกๆ เรื่องปกติของผู้หญิงนี่คะ พวกเรากำหนดไม่ได้หรอกค่ะว่าจะเป็นประจำเดือนกี่วัน”
“ก็นั่นแหละ” เขาตอบกลับอย่างเซ็งๆ
“ดาหลาเตรียมน้ำให้อาบดีไหมคะ”
“อืม”
“รอแปบนึงนะคะ”
“อืม”
“ฟอดด หายงอนกันนะคะ” เธอเขย่งปลายเท้าขโมยหอมแก้มชายหนุ่มหนึ่งฟอด เขาตาโตไม่คิดว่าหญิงสาวจะกล้า เพียงเพราะไม่อยากให้เขางอนต่อเธอเลยกล้าทำอะไรแบบนี้
“คะ ใครงอนไม่มี๊”
“ฮ่าๆ รอแปบนะคะ” หญิงสาวจัดแจงดูแลคนตัวโตอย่างเอาใจมีหรือที่เขาจะไม่พอใจ ยิ่งอยู่ด้วยกันเขาก็ยิ่งรู้สึกว่าไม่อยากอยู่คนเดียวอีกเลย
- ผู้เขียน
