ขณะที่กำลังคุยเรื่อยเปื่อยไม่นานนักเถ้าแก่ก็ออกมาจากครัวพร้อมกับสำรับอาหารซึ่งมีผัดผักสองอย่างกับต้มจืด ซิงถิงกับเวยหว่านลุกขึ้นไปช่วยยกและตักข้าวมาให้ทุกคน ก่อนจะกลับนั่งล้อมวงอยู่ที่โต๊ะกินข้าว
“เชิญทานได้เลย แต่ไม่รู้ว่าจะถูกปากหรือเปล่า”
“ขอบคุณมากขอรับ” ทั้งสามเอ่ยขอบคุณพร้อมกันก่อนจะลงมือทานอาหารที่อยู่ตรงหน้า แม้รสชาติจะไม่ได้ดีเลิศมากเหมือนพ่อครัวทำเอง แต่ทว่ากับกลมกล่อมไม่น้อย ด้วยความหิวทำให้เยว่สือและซิงถิงกับต้องขอเติมข้าวไปคนละสองจาน เถ้าแก่เห็นเด็กหนุ่มที่เจริญอาหารแล้วก็หัวเราะชอบใจ
“ขอโทษขอรับ เสียมารยาทไปแล้วพวกเรายังไม่ได้แนะนำตัวเลย ข้าชื่อซิงถิง ส่วนนี่เยว่สือ และอู๋ซวน” ซิงถิงเอ่ยแนะนำตัวเองพร้อมแนะนำเพื่อนทั้งสองให้ด้วย
“เรียกข้าว่าเถ้าแก่จินก็ได้ ส่วนบุตรสาวข้าชื่อจินเวยหว่าน”
นางยิ้มแล้วเอ่ยถาม “ข้าอายุสิบสี่ พวกท่านอายุเท่าไหร่กันหรือ”
ซิงถิงแอบยิ้มน้อยๆ นางด
