เมืองอูหยวนเป็นตัวเมืองที่อยู่ห่างไกลจึงไม่ค่อยเจริญมากนัก แต่ด้วยบรรยากาศที่เหมาะแก่การพักผ่อน ซ้ำยังเป็นทางผ่านของเส้นทางหลักจากเมืองลี่เจียงที่จะไปเมืองเฟิ่งหวง ทำให้มักจะมีผู้คนเดินทางแวะเวียนมาพักระหว่างทางอยู่เสมอ ด้วยเหตุนี้ด่านตรวจคนเข้าเมืองนั้นต้องเข้มงวดด้วยเช่นกัน
ใบหน้าดูมอมแมมของซิงถิง ชะเง้อมองแถวที่นางกำลังเข้าแถวรอตรวจอยู่พบว่าเหลืออีกเพียงสิบกว่าคนก็จะถึงตาของพวกนางแล้ว การตรวจคนเข้าเมืองนั้นจะแบ่งออกเป็นสองฝั่งคือทางสำหรับรถม้าผ่าน และผู้คนที่เดินเท้าเช่นพวกนาง ซิงถิงก้าวไปข้างหน้าตามแถวที่ขยับช้าๆ จนในที่สุดก็ถึงตาของนาง
“มาจากเมืองไหน”
“อันหยางขอรับ”
“มาทำอะไรที่เมืองนี้”
“เอ่อคือ…หลงมาขอรับ” ซิงถิงเอ่ยตอบตามความจริง ทำให้ซือเหมิน* (เจ้าหน้าที่ตรวจคนเข้าเมือง) ที่กำลังลงทะเบียนคนเข้าเมืองเลิกคิ้วแลดูสงสัย แต่มือก็ตวัดพู่กันจดบันทึกตามข้อมูลที่ได้ลงไปในกระดาษ เขาเง
