เกือบเข้ายามจื่น เยว่สือมาส่งอู๋ซวน และซิงถิงถึงที่พักก่อนจะขอตัวออกไปทันที ซิงถิงนั้นเคยถามว่าเยว่สือว่าพักอยู่ที่ใด เขาก็ตอบกลับมาว่า ‘เร่ร่อนไปเรื่อย ปกติแล้วค่ำไหนนอนนั่นเพราะทุกที่คือบ้านของข้า ดินคือเตียงนอนฟ้าคือผ้าห่ม’ แม้คำพูดจะดูติดตลก แต่น้ำเสียงนั้นแลดูเศร้าอยู่เล็กน้อย
ขณะที่ซิงถิงกำลังจะนอน อู๋ซวนก็ยื่นตำรามาให้นางเล่มหนึ่ง แล้วเอ่ย “หากเจ้าอยากเรียกข้าจะสอนให้”
ซิงถิงรับตำราที่เหมือนแบบเรียนมาเปิดดู นางยิ้มร่าก่อนจะตอบตกลง
เหตุที่อู๋ซวนเสนอสอนหนังสือให้ซิงถิงนั่นก็เพราะว่าเขาเห็นนางชอบแอบมองเสมอตอนที่เขาอ่านตำรา เนื่องด้วยชาติที่แล้วซิงถิงเป็นคนหัวค่อนข้างช้าสำหรับการเรียนรู้ภาษา อู๋ซวนจึงต้องเสียเวลาสอนให้นางหลายรอบในช่วงกลางคืนกว่านางจะเข้าใจ บางวันก็มีเยว่สือแอบลอบเข้ามาผสมโรงด้วย เกือบสามเดือนนางก็สามารถอ่านออกเขียนได้แม้จะยังไม่คล่องมากนัก
ดูจากตำราที่อู๋ซวนมี ซิงถิ
