ห่วงและหวง
1620 คำ
"กูรู้สึกหมั่นไส้ไอ้หน้าหล่อนั่นจัง แม่ง... อุตส่าห์หมายตามองเธอเอาไว้ ตั้งใจว่าจะจีบก่อนใครๆ แต่ดันโดนมันปาดหน้าเค้กไปซะแล้ว" ไผ่กระซิบลงไปที่ข้างใบหูของสิงโตเบาๆ เพราะไม่อยากให้ใครได้ยิน ในสิ่งที่ตัวเองนั้นกำลังคิด และก็ต้องยุติเอาไว้ก่อน
"ถ้ามึงจะจีบช่วยหาผู้หญิงที่สวยกว่านี้ได้ไหมวะ...ไม่เห็นจะเข้าตาสักนิด" ผมรีบพูดแย้งขึ้น เมื่อไผ่กำลังคิดจะจีบกันยา เพราะผมไม่มีทาง ที่จะยอม ให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้เธอ แม้ว่ากันยาจะไม่ได้คิดอะไรกับผมก็ตาม
"ทุกคนอาจารย์มาแล้ว" เสียงเพื่อนคนหนึ่งดังขึ้น ทำให้จิงโจ้รีบวิ่งไปนั่งที่โต๊ะหลังห้องทันที และนั่นทำให้สิงโตถึงกับฉีกยิ้มที่มุมปากอยากพอใจ
"สวัสดีครับ ยินดีต้อนรับทุกท่านเข้าสู่รั้วมหาวิทยาลัย ซึ่งคณะของเรานั้น มีความยินดีเป็นอย่างยิ่งที่ปีนี้มีนักศึกษา สนใจสอบเข้าเรียนในคณะเกษตรศาสตร์เป็นจำนวนมาก และผมก็ขอแสดงความยินดีกับทุกท่าน ที่สามารถสอบคัดเลือกเข้าเรียนที่นี่ได้ ผมชื่อนายเอกภาพ รบฤทธิเดช หรือจะเรียกสั้นๆ ว่าอาจารย์เอกก็ได้นะครับ" อาจารย์หนุ่มรูปหล่อหน้าตาดีขาวตี๋กำลังแนะนำตัวเองอยู่หน้าห้องเรียนและดูเหมือนว่านักศึกษาสาว จะให้ความสนใจอาจารย์หนุ่มเป็นพิเศษ เพราะทุกคนต่างตั้งอกตั้งใจฟังที่เขาพูดเราก็ตกอยู่ในภวังค์
"ก่อนอื่นผมอยากให้นักศึกษาทุกท่านมาแนะนำตัวให้กับเพื่อนๆ ได้รู้จักก่อน เอาเป็นว่าเชิญจากแถวแรกซ้ายมือผมก่อนเลยนะครับ" จากนั้นนักศึกษาก็ได้ออกไปแนะนำตัวเองทีละคน เพื่อทำความรู้จักกับเพื่อนใหม่ กระทั่งมาถึงสิงโตและเพื่อนๆ ของเขาและดูเหมือนว่าชายหนุ่มจะเป็นที่สนใจของสาวๆ ในห้องมากเลยทีเดียว
"สวัสดีครับ ผมชื่อนายสิงโต รุ่งเจริญทรัพย์ไพศาล ยินดีที่ได้รู้จักเพื่อนๆ ทุกคนนะครับขอบคุณครับ" ในขณะที่ออกมาแนะนำตัวชายหนุ่มชำเลืองมองไปที่กันยา หญิงสาวรีบหลบสายตาเขาอย่างไว เพราะตัวเธอเองก็ไม่รู้ว่าทำไม เวลาที่เขาเข้าใกล้หรือได้สบตาหัวใจมักเต้นแรง
"สิงโตชื่อเพราะจังยินดีที่ได้รู้จักนะ" หญิงสาวสุดสวยในชุดนักศึกษาคนหนึ่งพูดขึ้น ในขณะที่เพื่อนๆ ของเธอที่นั่งรอบข้างก็ยิ้มแก้มปริเช่นกัน เมื่อได้เห็นสิงโตอยู่หน้าชั้นชัดๆ แบบนั้น แม้กระทั่งเวลาที่เขากลับไปนั่งที่ พวกหล่อนยังหันกลับไปมองเขาด้วยแววตาที่อยากจะทำความรู้จักมากกว่านี้
"สวัสดีครับทุกคน เรียกผมสั้นๆ ว่าไผ่ก็ได้นะครับ ยินดีที่ได้รู้จักครับผม" ขณะที่แนะนำตัวสายตาของไผ่จ้องมองไปยังกันยาอย่างไม่วางตา เขารู้สึกต้องชะตาและอยากจะทำความรู้จักกับเธอมากกว่านี้ ยิ่งเวลาได้เห็นหน้าเธอชัดๆ เขาก็ยิ่งรู้สึกหลงใหลในความน่ารักของเธอ
"สวัสดีครับผมชื่อเขตแดนนะครับยินดีที่ได้รู้จักทุกคน" สาวๆ หลายคนต่างก็กรี๊ดเขตแดนเช่นกันเพราะหน้าตาของเขาที่ดูหล่อไม่แพ้ใคร "สวัสดีค่ะเราชื่อเนตรดาวนะคะ ยินดีที่ได้รู้จักทุกคนค่ะ" ในขณะที่แนะนำตัวสายตาของเนตรดาวก็จ้องมองไปที่สิงโต พร้อมกับส่งยิ้มไปให้กับเขา เพื่อให้สาวๆ ได้เห็นว่าเธอนั้นเป็นคนสำคัญ และอย่าได้คิดเข้าใกล้สิงโตไม่เช่นนั้นเธอไม่ปล่อยให้ใครได้ลอยนวลแน่
ทุกคนออกมารายงานตัวแนะนำให้เพื่อนๆ ได้รู้จัก กระทั่งถึงคิวของกันยาที่เป็นคนสุดท้ายของห้อง เธอค่อยๆ ลุกเดินออกไปยืนอยู่หน้าห้อง โดยมีสายตาคมกริบของสิงโต จ้องมาที่เธออย่างไม่วางตา หญิงสาวพยายามเก็บอาการตื่นเต้นเอาไว้ ปกติแล้วเธอก็ไม่ใช่คนที่ตื่นกลัว แต่พอมีสิงโตอยู่ในห้องนี้ด้วย กลับทำให้เธอรู้สึกประหม่า
"สวัสดีค่ะทุกคน เราชื่อกันยา มัฟเวล ยินดีที่ได้รู้จักนะคะ"
"ชื่อกันยานี่เอง น่ารักจัง" นักศึกษาหนุ่มหน้าตาดีคนหนึ่งพูดขึ้นเสียงดัง จนทุกคนในห้องจ้องมองไปที่เขาเป็นตาเดียว ในขณะที่ชายหนุ่มเองก็ได้ยิ้มแหยๆ ออกมาอย่างเขินอาย
"นามสกุลคุ้นจัง" อาจารย์หนุ่มพูดขึ้น ทำให้ทุกคน หันมามองกันยาอีกครั้งอย่างสนใจ
"ทุกวันนี้คนใช้นามสกุลเหมือนกัน ทั้งที่ไม่ใช่ญาติกันมีอยู่เยอะแยะค่ะอาจารย์" ฉันพยายามเบี่ยงเบนประเด็น เพื่อที่จะไม่ให้ใครสนใจ นามสกุลของฉัน ซึ่งฉันอยากจะใช้ชีวิตในรั้วมหาวิทยาลัยอย่างสนุก แต่ทุกอย่างมันต้องเริ่มต้นด้วยการที่ฉันเป็นเพียงแค่กันยา นักศึกษาหญิงธรรมดาที่นั่งรถเมล์มาเรียนเป็นประจำ
"อาจารย์อาจจะจำผิด เชิญไปนั่งที่ได้แล้วกันยา"
"ขอบคุณค่ะ ว้าย!! " ฉันร้องออกมาด้วยความตกใจ เมื่อรู้สึกเจ็บที่เข่าแล้วสะดุดขาตัวเองเกือบล้มลงไปกองที่พื้น แต่ที่ฉันตกใจไปกว่านั้นก็คือสิงโต ที่วิ่งตรงมายังฉันราวกับพายุ พร้อมกับคว้าตัวของฉันเอาไว้ในอ้อมกอดของเขา ทุกอย่างเหมือนกับความฝันและฉันกำลังตกอยู่ในภวังค์ "เจ็บตรงไหนหรือเปล่า" ผมรีบถามเธอออกไปด้วยความห่วงใย ทั้งที่ภายในใจอยากจะหยุดเวลาตรงนี้เอาไว้ ผมอยากจะจ้องหน้าจ้องตาเธอแบบนี้ตลอดไป แต่คงทำไม่ได้ เพราะในเวลานี้ทุกคนโฟกัสมาที่ผมกับเธอด้วยความสงสัย
"ฉันไม่เป็นไรแล้วขอบคุณมากค่ะ" ฉันรีบกล่าวขอบคุณเขา พร้อมกับพยายามฝืนเดินไปนั่งลงที่โต๊ะ เพราะยังรู้สึกเจ็บที่ข้อเท้าเล็กน้อย แล้วหยิบปากกาขึ้นมาก้มหน้าก้มตามองสมุดที่มันว่างเปล่า ด้วยความรู้สึกที่หวั่นไหว
"เธอเป็นยังไงบ้างยังเจ็บตรงไหนอยู่หรือเปล่ากันยา" องุ่นเอ่ยถามเพื่อนออกไปด้วยความห่วงใย และก็รู้สึกแปลกใจที่เห็นสิงโตวิ่งมาช่วยกันยาถึงสองครั้งสองครา ตั้งแต่ตอนเช้าที่ดูเหมือนว่าเกรซจะจงใจแกล้งเธอ เพราะดูจากน้ำเสียงของนักศึกษาสาวที่พูดออกมา เหมือนกับพยายามกล่าวหากันยาในทำนองที่ว่าเธอต้องการเรียกร้องเงินทำขวัญ
"เราไม่เป็นอะไรแล้วล่ะองุ่นขอบใจมากนะ" ฉันพูดออกไปโดยที่ไม่ได้หันหลังกลับไปมององุ่น ในขณะที่เพื่อนๆ ทุกคนในห้องต่างก็เอาแต่จ้องมองมาที่ฉัน เมื่อสิงโตเดินไปนั่งที่โต๊ะของเขา ฉันยังได้ยินเนตรดาวพูดออกมาด้วยน้ำเสียง ที่ไม่เป็นมิตรกับฉันสักนิดเลย
"สิงโตนายไปรู้จักมักคุ้นกับผู้หญิงคนนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ดูท่าทางเธอไม่น่าไว้วางใจ ดวงตาดูล่อกแล่กเหมือนกับมีพิรุธชอบกล"
"ขอบใจนะที่เตือน เห็นว่าเธอจะล้ม เราก็เลยรีบวิ่งเข้าไปช่วยไม่มีอะไรหรอกเนตร" ผมเองก็ไม่เข้าใจว่าทำไมกันยาถึงต้องการปิดบังตัวตนของเธอด้วย ทั้งที่บ้านของเธอออกจะรวย นอกจากวันนี้เธอจะนั่งรถเมล์มาที่มหาวิทยาลัยแล้ว กันยายังมีทีท่าเหมือนกับว่าไม่อยากให้ใครรู้ประวัติของเธอ แม้แต่นามสกุลของบิดาก็ยังอยากจะเก็บเป็นความลับซะอย่างนั้น
"กูอิจฉามึงจัง ตัวกันยาคงจะนุ่มนิ่มน่าดู มึงได้สัมผัสแล้วเป็นไงบ้างวะ" ไผ่กระซิบออกไปเบาๆ แต่ทว่าเนตรดาวกลับได้ยินอย่างชัดเจนเธอจึงมองไปที่เพื่อนหนุ่มด้วยแววตาที่เอาเรื่อง แน่นอนหญิงสาวคงไม่ชอบใจ เมื่อเห็นสิงโตเข้าใกล้ผู้หญิงคนอื่นที่ไม่ใช่เธอ
"เก็บสมองไว้ตั้งใจเรียนบ้างก็ดีนะไผ่ จะได้ไม่ต้องเป็นภาระของกู" คำพูดของผมทำให้ไผ่นั่งหน้าจ๋อยเลยทีเดียว ทั้งที่ความจริงแล้วผมอยากจะบอกกับมันเต็มที อย่าคิดยุ่งกับกันยา ถ้าไม่อยากเจ็บตัว วันนี้ผมรู้สึกห่วงและหวงเธอมาก แม้จะยังไม่รู้ว่าเธอจะรู้สึกดีกับผมหรือเปล่า แต่สำหรับผมแล้ว ไม่ว่าเวลาจะผ่านไปสักกี่ปี ความรู้สึกดีๆ ที่เคยมีให้เธอก็ไม่เคยเปลี่ยนแปลง
"ทุกคนครับ ตอนนี้เราก็รู้จักกันหมดแล้ว ผมจะขอชี้แจงรายละเอียดเกี่ยวกับคณะเกษตรศาสตร์สาขาพืชสวนให้กับทุกคนได้ฟังคร่าวๆ ก็แล้วกันนะครับ" จากนั้นอาจารย์ที่ปรึกษาก็พูดถึงจุดเด่นของหลักสูตร และรายวิชาที่เน้นในการศึกษาเกี่ยวกับการผลิตพืชสวนประดับ เมล็ดพันธุ์ไม้ดอกไม้ประดับ โดยเน้นถึงการใช้วิทยาการสมัยใหม่มาช่วยในการผลิตให้ได้คุณภาพที่ดียิ่งขึ้น และยังสามารถเพิ่มพูนผลผลิตนอกฤดูกาลได้ ซึ่งเมื่อเรียนจบแล้วสามารถนำไปปฏิบัติงานได้ทั้งในภาครัฐและเอกชนรวมทั้งธุรกิจส่วนตัว ที่นักศึกษาบางคนก็เป็นลูกของเจ้าของไร่
ในเวลานี้กันยาตั้งอกตั้งใจ จดทุกรายละเอียดที่อาจารย์ได้กล่าวมา ส่วนสิงโตแอบมองไปที่เธอบ่อยครั้ง เมื่อเขากำลังคิดแผนการบางอย่าง อยากใกล้ชิดเธอมากกว่านี้ เขาจะทำยังไงถึงจะเข้าใกล้เธอได้ และทุกคนไม่สงสัยในความสัมพันธ์ระหว่างเขากับเธอ
- ผู้เขียน
