เมื่ออัฒกลับไป ปกป้องคิดหนัก เขาตัดสินใจหลังทบทวนอยู่นาน เย็นนั้น เขาเลยเขียนใบลาออกแล้วนำไปยืนให้หัวหน้างาน พร้อมกับยิ้มสู้ หนทางข้างหน้าไม่ต่างอะไรกับป่ากุหลาบที่อสูรเสกมาขัดขวางผู้คนที่บุกรุกเข้าไปในเขตหวงห้าม ขอให้มีความตั้งใจ เขาคงสามารถฝ่าอุปสรรคนั้นเข้าไปได้
“จะซดแห้วหรือได้นั่งตั่ง ก็ต้องลองสักตั้งแหละวะ”
ไม่ว่าแก้ผ้าหรือแก้หน้าก็ไม่มีสักทาง
ปกป้องนั่งคอตก ทอดสายตามองบุตรชายที่วิ่งฝ่าเปลวแดดแบบไม่กลัวตัวดำ เด็กในเมืองที่ไม่เคยเจอบรรยากาศบ้านทุ่งแบบนี้ ยิ่งปกปักด้วยแล้ว การวิ่งเล่นแบบนี้เขาไม่เคยแม้แต่จะได้สัมผัส ครั้นถูกพามาอยู่ที่ไร่ เริ่มชินกับคนแปลกหน้า เขาเลยลดความคิดถึงคุณน้าที่หน้าเหมือนมารดายังกับแกะ ด้วยการออกมาวิ่งเล่นกับลูกๆ คนงานในไร่
เสียงหัวเราะดังลั่น จนคนเป็นพ่อหน้าม่อยลงเรื่อยๆ
เขาถูกญาดาเฉดหัวทิ้ง หล่อนหลบหน้าเขา ไม่เห็นแม้แต่เงา มารู้ทีหลัง เมื่อมาพักอาศัยครบ
