“ผมแค่อยากเตือนญา การตกนรกและไม่มีทีท่าว่าจะได้หลุดพ้น มันน่ากลัวตั้งแต่คิดแล้ว”
“เชอะ อยากจะสอนอะไรอีกล่ะ หมู่นี้ชอบบ่นเป็นป้าแก่ๆ อยู่เรื่อยเลยนะ”
เสียงญาดาอ่อนลง
“สงสารเจ้าตัวเล็กในท้องญา เขาจะว่ายังไงหากรู้ความจริงตอนโต”
“นี่ๆ อัฒ อย่ามาคิดแทนลูกญา เขาอาจจะดีใจก็ได้ที่ไม่ต้องมีพ่อเห่ยๆ เหมือนหมอนั่น”
“ญาเพิ่งบอกผมเองนะอย่าคิดแทน”
“ญาเป็นแม่ ญาคิดทบทวนดีแล้ว เลยเลือกทางนี้”
“ไม่ใช่ ญาแค่กลัวเสียหน้า ญาบอกคนรอบตัวไว้หมด แต่สุดท้ายญาพลาด ญาเลยเอาความโกรธนั่นโยนใส่หน้าปกป้อง แล้วเผ่นมาหาผมไง”
“รู้ดี อัฒเข้ามาในในใจญาหรือไง ทำเป็นรู้ดีไปหมด”
“ผมไม่ใช่คนฉลาดนัก ผมเลยหาทางออกให้ตัวเองไม่ได้ แต่ผมคิดว่าผมเดาถูก แล้วญาคิดว่าพ่อปานจะเดาได้เหมือนผมไหม ลุงเทิดคิดเหมือนผมหรือเปล่า ที่พูดมานี่คือคนที่รักญาทั้งนั้นนะ ญาแค่วางความอาย แล้วยอมรับความจริงเถอะ”
“สรุปร่วมมือกับพ่อ ลุงเทิด มากล่อม
