ปานนับนิ้วมือเขาคะเนคร่าวๆ ผสมกับความแคลงใจบางอย่าง ญาดาไม่ใช่คนหนีปัญหา แสดงว่าปัญหาที่เกิดมันกลืนไม่เข้าคายไม่ออก คนที่ตอบเขาได้คือบุตรสาวคนเดียว
“ทำกับข้าวเสร็จแล้ว ให้อีพวกนั้นกลับบ้านได้เลยนะหยุด ฉันขอเวลาส่วนตัวกับยัยหนูหน่อย”
“ใจเย็นๆ นะนาย คนท้องคนไส้อารมณ์อ่อนไหวนัก ยิ่งหัวแข็งแบบแม่หนูญาด้วย ฉันกลัวจะเตลิด”
สายหยุดเตือนก่อนจะเดินจากไป นางส่ายหน้า มองชั้นบนที่ญาดาอาศัยหลบอยู่ด้วยความเป็นห่วง หัวแข็งท้องพ่อทั้งลูก นางกลัวใจว่ามันจะจบไม่สวย ถึงแม้ปานจะรักบุตรสาวมากแค่ไหน แต่เขาก็เป็นผู้ชายที่ถือตัวเสียเหลือเกิน
มีผู้ชายมาหยามหน้าแบบนี้ ปานคงไม่ยอมลงให้ง่ายๆ
ญาดาเดินหน้าซีดลงมาจากห้อง วันนี้เธอแพ้หนัก อาเจียนออกมามีแต่น้ำสีเขียวขมปร่า เธอสูดกลิ่นยาดมเป็นระยะ พอจะบรรเทาอาการวิงเวียนได้ แต่ก็ไม่หายขาดเสียทีเดียว
“ไม่สบายรึ ไปหาหมอไหมล่ะ พ่อจะพาไปเอง” ปานถามเสียงแข็ง
ญาดาส่ายหน้า
