แพ้ทางหัวใจ

ตอนที่ 4 รู้ใจกันดี

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

"นับเปิดประตูให้พี่หน่อย"

หญิงสาวรีบลุกเดินไปเปิดประตูด้วยท่าทางงัวเงีย เห็นอีกคนอยู่ในสภาพสวมเสื้อผ้าชุดใหม่ กลิ่นหอมที่ออกจากร่างกายบ่งบอกว่าพี่เขาน่าจะอาบน้ำแล้ว

"เหนื่อยมากใช่ไหมเรา" คิมหันต์ถามด้วยความเอ็นดูพร้อมมือที่ยีหัวหญิงสาว ท่าทางเป็นกันเองของเขาทำเอานับดาวอมยิ้มแล้วพยักหน้าออกมา

"หิวไหม เมื่อคืนพี่ก็ไม่ได้ถามเลยว่าเราได้กินอะไรหรือยัง"

นับดาวเอามือลูบพุงน้อยๆ ของตัวเองก่อนจะพยักหน้าออกมาอีกครั้ง

"หิวค่ะ"

"ปะ งั้นเราไปหาอะไรกินกัน" แล้วคิมหันต์ก็ถือวิสาสะจูงแขนของอีกคนเดินไปทางคาเฟ่ ระหว่างทางเดินผ่านลูกน้องก็มีคนแซวมา

"หูยยย หิ้วเด็กนักเรียนที่ไหนมากินอะเฮีย"

"หิ้วมากินพ่อง!" ไอ้พวกนี้มันก็พูดสนุกปากไปเรื่อย ชอบแซวเขากับอเล็กซ์ แต่ส่วนมากอเล็กซ์ไม่โดนแซวเพราะพวกมันรู้ดีว่าจะโดนตีน ซึ่งต่างจากเขาที่ทำเพียงแค่ด่ากลับเท่านั้น

นับดาวประหม่าเมื่อได้ยินคำทักท้วงมาว่าอย่างนั้นแต่พยายามไม่เก็บเอามาใส่ใจ

กระทั่งเราเดินมาถึงสถานที่แห่งหนึ่งซึ่งมีลักษณะเป็นคาเฟ่เล็กๆ เป็นกระจกใสรอบด้านดูสบายตา มีสวนดอกไม้ ต้นไม้เล็กๆ ให้นั่งมอง ทว่าในนี้ไม่ได้มีเพียงเราสองคน นอกจากเธอและพี่คิมหันต์ยังมีคนที่ช่วยเธอเมื่อคืนอยู่ด้วย

เห็นเขาปรายตามองมานิดหน่อย ในมือมีแซนด์วิชที่กำลังกัดกินคู่กันกับกาแฟแก้วนึ่งยืนกินอยู่ตรงเคาน์เตอร์

คิมหันต์พยักพเยิดหน้าให้นับดาวไปนั่งก่อนจะปลีกตัวไปทำอะไรทาน ตอนเช้าร้านอาหารไม่เปิดพวกเขาต้องกินอะไรง่ายๆ ไปก่อน

"เมื่อคืนไม่เห็นมึงบอกว่าช่วยน้องมันเลย" คิมหันต์ถามถึงเหตุการณ์เมื่อคืนกับเอล็กซ์ เพราะตอนเขากลับไปนอนนั้นอเล็กซ์หลับแล้วจึงไม่ได้คุย เช้ามาอเล็กซ์ถึงบอกว่าแอร์ที่ห้องเสียโทรไปบอกนิติไว้แล้ว แต่ไม่ทันได้ถามต่ออีกฝ่ายกลับเดินเข้าห้องน้ำไปก่อน

"คนของใครมึงพอรู้ไหม" ขณะที่ถามคิมหันต์ก็ลงมือทำไข่กระทะให้คนตัวเล็กไปด้วย เขาค่อนข้างรู้จักผู้คนมากมาย เอ่ยชื่อใครก็ได้เขารู้หมด

"ไม่รู้ กูกลับล่ะ"

"เฮ้ยจะรีบไปไหน!" คิมหันต์เรียกขึ้นตามหลังแต่อเล็กซ์กลับไม่สนใจฟัง

นับดาวที่อยู่ในเหตุการณ์ด้วยรู้สึกประหม่าในใจว่าเป็นเพราะตัวเองหรือเปล่าที่ทำให้พี่เขารีบออกไปจากตรงนี้

คิมหันต์พอสังเกตได้พูดปลอบใจ

"อย่าไปถือสามันเลย เพื่อนพี่มันก็เป็นแบบนี้แหละ ดุไม่สนโลก บางทีก็ปากหนักตลอด แต่ใจดีนะ"

ดาวยิ้มบางๆ เมื่อได้ยินดังนั้น เธอไม่โกรธหรอก ยังนึกขอบคุณเขาด้วยซ้ำ สักวันเธอจะตอบแทนเขาอย่างแน่นอน

"อะ กินก่อน" คิมหันต์ยกอาหารเช้ามาเสิร์ฟให้อีกคนพร้อมน้ำเปล่าในมือ

"แล้วของพี่คิมหันต์ล่ะคะ" นับดาวถามเมื่อเห็นมีแค่ของเธอเพียงคนเดียว

"พี่ยังไม่หิว" ความจริงเขาจะกลับไปกินข้าวที่บ้าน เพราะปกติทุกวันหยุดที่บ้านของเขาจะทานข้าวพร้อมหน้าพร้อมตากัน รวมทั้งบ้านของคู่หมั้นก็จะมาทานด้วย

เขามีคู่หมั้นแล้ว จะแต่งกันปลายปีถ้าไม่มีอะไรผิดพลาด

นับดาวลงมือทาน เพราะความหิวทำให้เธอรีบมากจนสำลัก คิมหันต์จึงลูบแผ่นหลังให้ขณะที่อีกคนกำลังยกน้ำเปล่าขึ้นดื่ม

"ค่อยๆ กินก็ได้ไม่ต้องรีบ ถ้าไม่อิ่มบอกได้พี่จะทำให้อีก"

"ขอบคุณนะคะ พี่ใจดีกับนับมากเลยค่ะ" สาวน้อยยกมือไหว้ขอบคุณเขา ว่าจะพยายามเข้มแข็งไม่ร้อง แต่ไม่บ่อยครั้งที่เธอจะได้รับความรู้สึกดีๆ แบบนี้มา

"เลิกขอบคุณพี่ได้แล้ว" คิมหันต์วางมือลงบนศีรษะเล็กเบาๆ เขารู้สึกเอ็นดูนับดาวเหมือนน้องสาวแล้วล่ะ

"แล้วเรื่องเรียนของเราล่ะ จะเอายังไงต่อดี" เพราะนับดาวบอกว่ายังเรียนอยู่ แต่ดีที่วันนี้เป็นวันเสาร์ไม่งั้นหญิงสาวคงต้องขาดเรียนแน่

"นับคงต้องออกค่ะ" หญิงสาวก้มหน้าลงพร้อมกับตักอาหารขึ้นทาน

"เฮ้ยทำไมเป็นแบบนั้น!" คิมหันต์รู้สึกตกใจที่นับดาวตัดสินใจ ถ้าคนตัวเล็กบอกว่าเธอเองอายุสิบแปดซึ่งก็หมายถึงอยู่ม.หกแล้ว อีกนิดเดียวเท่านั้นเองก็จะจบ

"นับไม่มีอะไรติดตัวมาเลย ทุกอย่างอยู่บ้าน นับไม่กล้ากลับบ้าน อีกอย่างนับไม่มีเงินด้วยค่ะ" เธอไม่รู้จะเริ่มต้นยังไงก่อน มันตันไปหมดทุกช่องทาง ไม่มีแม้กระทั่งเสื้อผ้าใส่เปลี่ยน ทั้งตัวมีแค่ชุดนักเรียนที่ติดมาชุดเดียว

"อย่ากังวล เดี๋ยวพี่ช่วย" อีกนิดเดียวเท่านั้นเขาคงยอมให้นับดาวออกจากโรงเรียนไม่ได้หรอก อนาคตของเด็กคนหนึ่งเลยนะ

หลังจากนับดาวทานข้าวอิ่มเขาก็พาหญิงสาวกลับมายังห้องพักของเขา เวลานี้อเล็กซ์กลับไปแล้วเขาจะให้นับดาวใช้ห้องน้ำ ล้างหน้าล้างตาอาบน้ำทำความสะอาดร่างกาย โดยอุปกรณ์ทั้งหมดเขาจัดหามาให้ และเสื้อผ้าเขาก็ใช้คนไปซื้อ

คิมหันต์นอนเล่นโทรศัพท์มือถืออยู่บนเตียงนอน ได้ยินเสียงเปิดประตูห้องน้ำออกมาพร้อมคนตัวเล็กที่อยู่ในชุดเสื้อผ้าตัวใหม่ เป็นเสื้อยืดแขนสั้นสีขาวสบายๆ กับกางเกงขาสั้นสีดำ แต่ไอ้คนไปซื้อก็ซื้อเสื้อซะตัวใหญ่มาเลย นับดาวตัวเล็กๆ เท่านั้น

"โอเคใช่ไหม" คิมหันต์มองเสื้อผ้าบนตัวของคนตัวเล็กว่าหลวมไปหรือเปล่า

"นับโอเคค่ะ" เธอสระผม ล้างทุกสิ่งอย่างบนร่างกาย เรียกความสดชื่นให้กลับมาใหม่อีกที ดีว่าผมเธอสั้นสักหน่อยคงแห้งแล้ว

"ปะ ไปกัน"

"ไปไหนคะ?" คนตัวเล็กขมวดคิ้วสงสัย

"เดี๋ยวไปถึงเราก็รู้เอง" แล้วเขาก็ถือวิสาสะจูงแขนคนตัวเล็กไปขึ้นรถก่อนจะขับออกไป หากคิดว่าเขาจะพานับดาวกลับบ้านด้วยคงไม่ใช่ เพราะเขาต้องแวะไปรับแฟนสาวไปกินข้าวที่บ้านเขากัน

คอนโดอเล็กซ์เท่านั้นที่เขาเลือกและตัดสินใจดีแล้ว ผ่านมานานแล้วเขาอยากให้เพื่อนลองมองสิ่งใหม่ๆ ลืมอดีตที่เลวร้ายไป ลืมผู้หญิงใจร้ายคนนั้นแล้วเริ่มต้นใหม่สักที ห้าปีที่ผ่านมาเพื่อนเขาจมปลักมามากพอ ทำให้ตอนนี้เขามาหยุดรถที่ใต้คอนโดของเพื่อน

นับดาวไม่ได้ถามเพราะวางใจคนที่ช่วย กระทั่งเขาพาเธอเข้ามาอยู่ในลิฟต์ เขายิ้มให้เธอเพียงบางๆ แต่เธอสัมผัสได้ว่ามันไม่มีพิษภัยสักนิดเลย

เราทั้งคู่เดินมาหยุดอยู่หน้าห้องห้องหนึ่งก่อนที่คิมหันต์จะเป็นฝ่ายเคาะประตู

ก๊อก ก๊อก ก๊อก

แอรด..

ดวงตากลมเบิกโตเมื่อพบว่าเป็นคนที่เขาเพิ่งกลับมาเมื่อกี้

"อะไร" อเล็กซ์ถามด้วยความไม่สบอารมณ์

"มึงก็รู้ว่ากูต้องไปกินข้าวกับที่บ้าน"

"แล้วมันเกี่ยวอะไรกับกู"

"น่านะอเล็กซ์ กูขอล่ะ" เอ่ยอย่างที่เพื่อนสนิททั้งสองคนรู้ใจกันดีโดยไม่ต้องพูดอธิบายอะไรเพิ่มเติม

อเล็กซ์ไม่ทันได้รับปาก แต่คิมหันต์กลับรีบหันหลังโดยเร็วแล้วเดินไปยังลิฟต์ทันที