แพ้ทางหัวใจ

ตอนที่ 3 อบอุ่น

คิมหันต์มองคนที่เดินมาหยุดลงตรงหน้า น้ำตาอาบแก้มของเด็กรุ่นน้องทำให้เขานึกถึงเรื่องดีๆ ไม่ได้

"มาทำอะไรที่นี่ ทำไมไม่กลับบ้าน"

ถามแบบนี้ไม่ใช่พวกเดียวกันชัวร์

"กะ..กลับไม่ได้ค่ะ" หญิงสาวส่ายหัว เอ่ยออกไปแล้วน้ำตามันยิ่งไหลลงมา บ้านไม่ใช่ที่ปลอดภัยสำหรับเธออีกต่อไป

"ทำไม ปานนี้พ่อแม่ไม่ตามหาแล้วเหรอ"

นับดาวส่ายหัว ไม่มีทางหรอก ถ้าตามมาซ้ำพอว่า ให้ตามหาเธอกลับบ้านเพราะห่วงไม่ใช่แน่นอน

"รู้มั้ยว่าที่นี่มันพื้นที่ของฉัน"

นับดาวส่ายหัวอีกนั่นแหละ เธอไม่รู้

"หนูขอนั่งอยู่ตรงนี้ก่อนได้ไหมคะ" นับดาวพนมมือยกขึ้นไหว้ขอร้อง ทำให้คนที่มองใจอ่อนยวบลงไปกับความน่าสงสาร ถ้าให้เดาเด็กคนนี้น่าจะเจออะไรมาบ้างจึงได้มีท่าทางที่น่าสงสารเช่นนี้

"แล้วมานั่งทำอะไรที่นี่บอกมาก่อน ไม่งั้นไม่ให้นั่ง" คิมหันต์มีน้ำเสียงที่อ่อนลง

นับดาวจำต้องบอกความจริงออกไปเมื่อไม่มีทางเลือก

"แม่พามาขายตัวให้เสี่ยบ้ากามค่ะ หนูหนีมาได้เลยมาหลบอยู่ตรงนี้"

"ขายตัว?"

นับดาวพยักหน้าพลางปาดน้ำตาไปด้วย

"อายุเท่าไหร่?" ยังใส่ชุดนักเรียนอยู่เลย หรือความจริงเพราะคนเป็นแม่เพียงแค่ให้ใส่เหมือนเด็กนักเรียนเท่านั้น แต่ใบหน้ายังเด็กมากถึงสิบห้าหรือยัง

"สิบแปดปีค่ะ"

คิมหันต์นิ่งเมื่อได้ฟัง เรื่องแบบนี้เขาได้ยินจนชินไม่งั้นจะสงสัยแต่แรกเหรอ แต่น้อยนักที่จะโดนบังคับมา ส่วนมากเด็กอยากได้เงินใช้ทั้งนั้น มารับงานแถวๆ หน้าคลับเขาก็มี เขาอยู่ในแวดวงพวกนี้รู้หมด

"แล้วหนีมาได้ยังไงไหนเล่า" ลำพังเด็กตัวเล็กๆ แค่นี้เขาคิดว่าไม่มีทางรอดออกมาได้ถ้าฝั่งนั้นเอาจริง

"มีพี่ผู้ชายใจดีช่วยไว้ทันค่ะ เขาเดินเข้าไปในร้านพี่แล้ว"

"ใคร" คิมหันต์มองเข้าไปในคลับของตัวเอง เขาเพิ่งเดินสวนกันกับอเล็กซ์แต่ไม่เห็นอีกฝ่ายเล่าให้ฟังเลยว่าไปเจอเหตุการณ์อะไรมา กระทั่งเรื่องที่อเล็กซ์กลับมาที่คลับเขาก็ยังไม่รู้เหตุผล

"ไม่รู้ชื่อค่ะ แต่หนูขอนั่งอยู่ตรงนี้จนถึงเช้าได้ไหมคะ จากนั้นหนูจะไป.."

"ไปไหน?"

นับดาวส่ายหัว เธอก็ยังไม่รู้อีกเหมือนกัน ตอนนี้ขอแค่ให้ผ่านคืนนี้ไปอย่างปลอดภัย ส่วนพรุ่งนี้ยังไม่รู้จะเอายังไงกับชีวิตดี

"ถ้าไม่กลับบ้านก็ตามมานี่"

คนตัวเล็กค่อยๆ เงยหน้าขึ้นมองอย่างแปลกใจ

"เอาเป็นว่าคืนนี้อยู่ที่นี่ไปก่อน มานั่งตรงนี้เดี๋ยวยุงหามกันพอดี" คิมหันต์หันหลังกลับแล้วเดินเข้าไปในร้าน นับดาวจึงรีบวิ่งตามเข้าไปด้วยความดีใจ

มันไม่ได้แย่ขนาดนั้น ในโลกใบนี้ไม่ได้มีพี่ผู้ชายใจดีคนนั้นคนเดียว แต่มันมีถึงสองคน

นับดาวถูกพาเข้ามาในโซนวีไอพีแบบเป็นห้องนั่งดื่มส่วนตัว เวลานี้ลูกค้ากลับกันหมดแล้วภายในห้องจึงถูกทำความสะอาดเรียบร้อย

"คืนนี้เรานอนที่นี่ไปก่อน" คิมหันต์ดูแล้วว่าโซฟาตัวยาวคนตัวเล็กคงนอนได้

นับดาวพยักหน้าอย่างเข้าใจ ที่ไหนก็ได้ที่ปลอดภัยเธออยู่ได้ทั้งนั้น

"ขอบคุณพี่มากๆ นะคะ นอกจากพี่คนนั้นก็มีพี่อีกคนที่ใจดีกับหนูค่ะ" นับดาวพนมมือไหว้อีกครั้ง เธอจะไม่มีวันลืมบุญคุณพี่เขาทั้งสองคนเลย

คิมหันต์เลิกคิ้วเมื่อได้ฟัง รู้สึกดีเหมือนกันเมื่อเป็นร่มบังฝนกันแดดให้ใครได้อยู่บ้าง

"จริงสิ เราคุยกันตั้งนานแล้วพี่ยังไม่รู้จักชื่อเราเลย" คิมหันต์แทนตัวเองว่าพี่

"หนูชื่อนับดาวค่ะ เรียกนับเฉยๆ ก็ได้ค่ะ" หญิงสาวยิ้มหวานให้ทั้งน้ำตา

"ชื่อน่ารักนะ พี่ชื่อคิมหันต์ ส่วนไอ้ที่น้องบอกว่าเป็นคนช่วยเราน่ะชื่ออเล็กซ์ เราสองคนเป็นเจ้าของคลับที่นี่"

นับดาวพยักหน้าช้าๆ แบบนี้นี่เองพี่เขาถึงได้เดินเข้ามาในร้าน

"เอาอย่างนี้แล้วกัน นี่ก็ดึกมากแล้ว พี่ก็ง่วงเหมือนกัน เราเองก็คงจะเหนื่อย เอาเป็นว่านับนอนที่นี่ไปก่อน พรุ่งนี้เช้าค่อยว่ากันอีกที เดี๋ยวพี่ให้คนไปเอาผ้าห่มกับหมอนมาให้"

"ขอบคุณพี่คิมหันต์อีกครั้งนะคะ ถ้าไม่ได้พี่ช่วย หนูก็ไม่รู้จะไปอยู่ที่ไหนค่ะ"

"แทนตัวเองว่านับสิน่ารักดี" คิมหันต์บอกยิ้มๆ พร้อมทั้งวางมือลงบนศีรษะคนตัวเล็กให้อีกฝ่ายสบายใจ

"ค่ะ" นับดาวมีใจชื้น สองมือสลับปาดน้ำตาออกจากพวงแก้มลวกๆ

"อย่าคิดมาก พี่ไม่ได้ลำบากอะไรขนาดนั้น" ถือซะว่าช่วยเด็กตาดำๆ สักคนคงไม่เป็นไรหรอก

คิมหันต์เดินไปเปิดเครื่องปรับอากาศก่อนจะออกไปเรียกคนงานให้เอาผ้าห่มกับหมอนมาให้ ไม่นานก็มาอยู่ในมือจึงถือเข้ามาให้คนตัวเล็ก ถึงสภาพของอีกคนที่ต้องนอนในชุดนักเรียนทั้งหน้าตามอมแมมอย่างนี้ แต่ยังไงเดี๋ยวก็เช้าแล้วค่อยว่ากันอีกที

"ขอบคุณพี่คิมหันต์อีกครั้งนะคะ" ชายหนุ่มพยักหน้า

"เดินมาล็อกห้องด้วย ใครมาเคาะไม่ต้องเปิดนะถ้าไม่ใช่เสียงของพี่" ที่นี่ไม่ใช่มีเพียงเขาและอเล็กซ์สองคน มีพนักงานผู้ชายที่ทำงานกะกลางคืนอีกเป็นสิบ ต่างคนต่างมีหน้าที่

ที่จริงวันนี้เป็นเวรของเขาที่ต้องอยู่เฝ้าร้าน เดี๋ยวต้องไปถามอเล็กซ์ว่ากลับมาทำไมกันทั้งที่เพิ่งบอกลาว่าจะกลับไปนอน

ภายในห้องตกอยู่ในความเงียบเพราะเหลือเธอเพียงคนเดียว นับดาวเดินไปปิดไฟก่อนจะกลับมานอนขดตัวภายใต้ผ้าห่มผืนสีเทานุ่มๆ พออยู่คนเดียวนอกบ้านแบบนี้แล้วมันอดนึกน้อยใจไม่ได้ ทั้งเสียใจ ทั้งปวดใจที่คนเป็นแม่แท้ๆ ทำกับลูกตัวเองแบบนี้

สับโขลกเธอเท่าไหร่เธอไม่ว่า เจ็บบ้างเป็นบางครั้งแต่ก็หายไป แต่เธอปวดที่ใจ แม่ทำเหมือนเธอไม่ใช่ลูกที่เบ่งคลอดออกมาเอง

ยิ่งคิดยิ่งทำให้คนตัวเล็กมีน้ำตา และคราวนี้เธอสะอื้นออกมาเพราะอยากระบายมันให้หมด พรุ่งนี้เช้าเธอยังไม่รู้เลยว่าจะไปไหนดี แต่ที่แน่ๆ เธอตัดสินใจแล้วว่าจะไม่กลับบ้าน อีกหนึ่งเดือนจะเรียนจบอยู่แล้วคงต้องทิ้งมัน

ชุดและของใช้ทุกอย่างที่เป็นของเธอ หนังสือ สมุด กระเป๋าอยู่ที่บ้านเธอคงไม่กล้ากลับไปเอา แต่ต่อให้ไปเรียนเธอก็คงไม่มีเงินกินข้าว

นี่ยังไม่รู้เลยว่าเช้านี้จะกินข้าวกับอะไรดี เธอไม่มีอะไรติดตัวมาจริงๆ

คนตัวเล็กนอนร้องไห้นับชั่วโมงจนเริ่มรู้สึกเหนื่อยไปเอง หลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าเหมือนได้นอนแป๊บเดียวก็มีคนมาเคาะประตูเรียก