แพ้ทางหัวใจ

ตอนที่ 9 อวดเก่ง

"ไปกันนับ" คิมหันต์กลับมาแล้วเดินโอบไหล่คนตัวเล็กให้เดินไปด้วยกัน นับดาวทั้งอบอุ่นทั้งประหม่าเมื่อนึกถึงคำพูดที่ว่าให้เธออยู่ห่างคนๆ นี้เอาไว้เพราะอีกฝ่ายมีคู่หมั้นแล้ว

นับดาวจึงค่อยๆ ยกแขนอีกฝ่ายลงมาทำเอาคิมหันต์แปลกใจ ทั้งคู่เดินไปถึงที่รถกัน

ขณะเดียวกันอเล็กซ์ออกมาคุยธุระด้านนอกกำลังจะเดินเข้าในคลับคิมหันต์จึงเรียกบอกเพื่อน

"กูกลับแล้วนะเว้ย! เดี๋ยวกูแวะไปส่งน้องมันที่คอนโดมึง"

อเล็กซ์ไม่ตอบแต่เดินเข้าไปในคลับเลย พฤติกรรมแบบนี้ของเพื่อนทำเอาคิมหันต์ชินแล้ว

เขาเดินไปขึ้นรถแล้วขับออกจากสถานบันเทิงแห่งนี้ในเวลาเกือบตีหนึ่ง ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงคอนโดเพื่อนเพราะใกล้นิดเดียว ยิ่งเวลามืดค่ำแบบนี้แล้วใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีด้วยซ้ำ

"ขอบคุณพี่คิมมากๆ นะคะที่มาส่งนับ" หญิงสาวยกมือไหว้ขอบคุณเขาทำเอาคิมหันต์ชินไปแล้วเลิกห้าม

"เอานี่" คิมหันต์เอื้อมมือไปเอาบางอย่างจากทางด้านหลัง เป็นถุงเสื้อผ้าและกระเป๋าสะพายคุ้นตาทำเอาคนตัวเล็กตาโตด้วยความตกใจ

"พี่คิมไปเอามันมาได้ยังไงคะ!" นับดาวรวบมากอดเอาไว้แนบอกทันทีด้วยความดีใจ

"เก่งไง หึหึ" เขาวางมือลงบนศีรษะของคนตัวเล็กด้วยความเอ็นดู

"ขอบคุณนะคะขอบคุณ" ถึงพี่เขาไม่ได้บอกว่าเอามายังไงเธอก็จะไม่เซ้าซี้ เธอมีชุดใส่เล่น ใส่นอน และชุดไปโรงเรียนแล้ว

อีกอย่างกระเป๋าหนังสือก็ครบ เหมือนยกภูเขาออกจากอก เพราะหากถึงวันจันทร์ไม่มีอะไรเธอคงเนียนออกกลางคันจริงๆ

"ต่อไปถ้ามีอะไรไม่สบายใจ หรือต้องการอะไรให้นึกถึงฮีโร่คนนี้เข้าใจไหม"

"ขอบคุณมากๆ นะคะ พี่ใจดีกับนับมากจนไม่รู้จะตอบแทนพี่ยังไงแล้วค่ะ"

"ไปได้แล้วจะได้พักผ่อน แล้วถือของขึ้นห้องไหวไหม ให้พี่ขึ้นไปส่งหรือเปล่า" เขาไม่อยากให้คนตัวเล็กคิดว่าเขาทำเพราะอยากได้บุญคุณจากเธอ อยากให้นับดาวเข้าใจว่าเราคนกันเอง เรื่องแค่นี้มันไม่เกินความสามารถของเขาหรอก เขาเต็มใจช่วย

"ไหวค่ะ" ถึงเธอจะตัวเล็กแต่อึดน่าดูนะบอกไว้ก่อน

"พรุ่งนี้เจอกันสาวน้อย" คิมหันต์วางมือลงบนศีรษะเล็กอีกทีแล้วปล่อยให้นับดาวลงจากรถ นับดาวโบกมือบ๊ายบายให้คนที่มาส่งกระทั่งเขาขับออกไป

เธอยังไม่รีบขึ้นห้อง ทว่าเดินไปที่ร้านสะดวกซื้อเปิดให้บริการยี่สิบสี่ชั่วโมง ด้วยความที่ทำงานมาเหนื่อยก็อยากเติมพลัง อยากได้น้ำหวานเย็นๆ กับอาหารเติมเต็มให้อิ่มท้องสำหรับค่ำคืนนี้ก่อนจะไปนอน

เธอได้เงินมาตั้งหนึ่งหมื่นห้าพันบาท ส่วนหนึ่งเธอจะเก็บเอาไว้เป็นค่าใช้จ่ายประจำวัน อย่างเช่นค่ากับข้าวและค่ารถนั่งไปทำงาน อีกส่วนเธอจะสะสมเอาไว้เรียนต่อหากมีโอกาสได้ไปถึงมหาวิทยาลัย แค่คิดก็ใจชื้นแล้ว

นับดาวซื้อของใช้อันใหม่ที่คิดว่าจำเป็นต้องใช้เพราะในห้องไม่มี รวมทั้งอาหารสำเร็จรูป ขนมขบเคี้ยวเอาไว้ไปกินบนห้องจนเต็มตะกร้าแล้วเดินไปจ่ายเงิน ทั้งหมดอยู่ที่หนึ่งพันบาท ก่อนจะหิ้วของพะรุงพะรังออกจากร้านสะดวกซื้อ

เดินกลับไปยังคอนโด ทว่าขาเรียวค่อยๆ ชะลดความเร็วลงเมื่อเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเธอไม่มีคีย์การ์ดจะเข้าห้องได้ยังไง เธอก็ลืมขอเจ้าของห้องไปเลยในเมื่อคืนนี้เขาต้องอยู่เวร

นับดาวเดินไปนั่งในรอที่ล็อบบี้ของทางคอนโดอย่างเซ็ง แต่นั่งได้ไม่นานก็มีเจ้าหน้าที่ที่เป็นผู้หญิงเดินมาถาม

"มานั่งทำอะไรที่นี่หนู"

"คือ..พอดีหนูลืมคีย์การ์ดเข้าห้องค่ะ" คนตัวเล็กยิ้มแหย่ๆ นึกโทษตัวเองที่ไม่รอบคอบกว่านี้ เพราะเธอยังไม่ชิน มันไม่เหมือนที่บ้านของเธอ ถึงไม่มีกุญแจก็เข้าได้

"ห้องหมายเลขอะไร" ทางคอนโดไม่ได้ใจร้ายหากตรวจสอบแล้วว่าใช่

"หนึ่งศูนย์ห้าค่ะ"

"รอแป๊บนึง" เจ้าหน้าที่เดินกลับไปเช็ก ไม่นานก็เดินกลับมา นับดาวยิ้มให้บางๆ

"ชื่อผู้ชายนะ ไม่ใช่ผู้หญิง ถ้าไม่ใช่เจ้าของห้องยังไงก็ให้ขึ้นไปไม่ได้"

ใบหน้าเรียวสลดลงเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าออกมาอย่างเข้าใจเจ้าหน้าที่ เธอทำใจไว้แล้วล่ะส่วนหนึ่ง

"งั้นหนูขอนั่งตรงนี้ได้ไหมคะ"

"ความจริงไม่ได้หรอก เพราะคนนอกเขาไม่ให้นั่ง"

"อ้าว.." แล้วเธอก็ต้องเข้าใจอีกครั้งเมื่อทุกอย่างมันมีกฎเกณฑ์

หญิงสาวจำต้องหอบหิ้วของทุกอย่างออกไปนั่งตรงฟุตบาทแทน คืนนี้เธอคงต้องอยู่ที่นี่ เดี๋ยวอีกไม่กี่ชั่วโมงก็เช้าแล้วแหละ

ว่าแล้วนับดาวก็หยิบเอาอาหารที่ซื้อออกมากินประทังความหิว ก่อนจะตามด้วยน้ำหวานกลิ่นลิ้นจี่เย็นๆ ยกขึ้นกระดก แสงไฟที่สาดส่องออกมาจากรถยนต์ทำให้หญิงสาวค่อยๆ กดหน้าลงเพราะแสบตา ยกน้ำขึ้นจิบอีกครั้งเมื่อมันวิ่งผ่านเธอไป

นับดาวนั่งกินข้าวเงียบๆ อย่างไม่รีบ เพราะไม่รู้ว่าจะรีบไปทำไม

"อยากมากับคิมหันต์มันมากทำไมไม่ไปนอนกับมัน!" อวดเก่งมากับคนอื่น ใครเขาชวนมาก็มาหมดแล้วเอาตัวไม่รอด เก่งแต่ไม่ตลอด สมควรโดนทิ้งให้นอนหน้าคอนโดถึงเช้าด้วยซ้ำ!

น้ำเสียงถากถางคุ้นเคยทำเอาหญิงสาวค่อยๆ เอี้ยวตัวหันกลับไปมองด้านหลัง สาวน้อยฉีกยิ้มกว้างออกมาอย่างไม่รู้ตัว เธอวางกล่องข้าวลงไปเลยแล้วลุกขึ้นยืนเผชิญหน้าเขา ถือวิสาสะจับมืออีกฝ่ายมากุมเมื่อคิดว่าฝันไป

"พี่อเล็กซ์จริงๆ ด้วย! นับนึกว่าต้องรอจนถึงเช้าซะแล้วค่ะ"

อเล็กซ์ดึงมือกลับทำเอานับดาวชะงัก แต่เธอดีใจนะที่เขาไม่ได้ทำแรง พอเขาหมุนตัวจะเข้าคอนโดเธอรีบกลับไปหิ้วของพะรุงพะรังวิ่งตามหลังเขาไป

แต่ข้าวของที่มันเยอะทำให้มันหล่นกระจัดกระจายลงที่พื้น ส่วนคนที่กลับจากเที่ยวแต่อยู่คอนโดนี้เหมือนกันเห็นพอดีรีบเข้ามาช่วยเก็บทันที

"ขอบคุณมากๆ นะคะ" นับดาวก้มหัวขอบคุณพร้อมมือเรียวที่กำลังจะยื่นไปรับของ

"น้องอยู่ชั้นไหนครับเดี๋ยวพี่ขึ้นไปส่ง"

"เอ่อ.."

หมับ!

"อย่ามายุ่ง!" อเล็กซ์กระชากกระเป๋าหนังสือกับถุงขนมกลับคืน แล้วกระชากแขนคนตัวเล็กจนตัวปลิวติดให้เดินตามเข้ามาในลิฟต์

"มีปัญญาซื้อเยอะแต่ไม่มีปัญญาเอาขึ้นมาเอง ต้องทำตัวอ่อนแอให้ผู้ชายคนอื่นช่วย!" เขาจ้องหน้าเธอเขม็ง

".." คนตัวเล็กยังตกใจไม่หายกับการกระทำของเขา ถามว่าเจ็บไหมมันก็เจ็บ ซ้ำยังมาโดนว่าอ่อยผู้ชายอีก แต่ปกติเขาไม่ค่อยสนใจเธอด้วยซ้ำ