“เป็นอะไรไปคะ” พอเดินถึงห้อง ร่างสูงที่นั่งอยู่ปลายเตียงก็นิ่งเงียบไม่แม้จะสบตากับฉัน ทนไม่ได้จึงถามออกไปแบบนั้น
“เปล่า..”
“อย่าพยายามปิด บาร์ดูออก”
“พี่ก็แค่เป็นห่วงมากก็เท่านั้น ทำไมชอบทำอะไรที่เสี่ยงอันตรายทุกครั้งเลย”
“ถึงจะเสี่ยง แต่บาร์ทนดูเด็กจมน้ำไปต่อหน้าต่อตาไม่ได้หรอกนะคะ การสูญเสียมันน่ากลัวแค่ไหนบาร์รู้ดี”
“พี่ขอโทษ” พอเห็นหน้าหงอยๆของคนตรงหน้ากลับโกรธไม่ลง ฉันเข้าใจว่าเขาเป็นห่วงแต่ทำยังไงได้ในเมื่อฉันเลือกเดินบนเส้นทางที่เสี่ยงตายมาตั้งนานแล้ว
ฉันกุมมือหนาแน่น “บาร์ไม่ใช่คนที่เข้มแข็งมาตั้งแต่แรก สมัยมัธยมต้นตลอดจนมัธยมปลายบาร์ถูกเพื่อนร่วมชั้นแกล้ง ถูกล้อว่าเด็กสลัมเพราะฐานะทางบ้านไม่ดี”
“....” ร่างสูงเงยหน้ามองฉันด้วยความแปลกใจ
“จู่ๆวันหนึ่งบาร์มีเพื่อนคนหนึ่งเข้ามาคอยปกป้องซึ่งเธอก็คือน้ำฟ้า บาร์ได้รู้จักคำว่ามิตรภาพที่ดีหลังจากน้ำฟ้าเดินเข้ามาในชีวิต บาร์ไม่เคย
