บทที่17อันอันเพื่อนรัก “อืม…เอาเช่นนั้นก็ได้ แม่ชอบเครื่องปรุงของเจ้า รสชาติแปลกแต่อร่อยเชียว” เมื่อวานน้ำจิ้มสามรสที่บุตรสามทำ กินกับผักสดและปลาเผาเนื้อหวาน ๆพร้อมข้าวอุ่น ๆ รสชาติดีมาก ทำให้นางกินข้าวได้เยอะกว่าทุกวัน… ลั่วอันคนใหม่รีบลุกขึ้นพับที่นอนชุดใหม่ที่นำออกมาเมื่อวาน จากนั้นถือตะกร้าออกไปที่หลังบ้าน วันนี้นางจะผัดผักบุ้งไฟแดง ใส่ซอสถั่วเหลือง กับไข่เจียว กินกับน้ำข้าวต้มร้อน ๆ อากาศเย็นสดชื่น อ่า…เป็นอะไรที่เข้ากันที่สุด…แล้วถ้าจะให้นางกินแบบไม่ใส่เครื่องปรุงอันใดเลย นางอาจมิมีแรงเดินหรือสมองน้อย ๆอาจไม่แล่น เอาน่าอย่างน้อยก็พอให้มีรสชาติบ้าง นางยังเน้นอาหารเพื่อสุขภาพอยู่ “ข้ามาแล้วท่านแม่…ขอบคุณเจ้าค่ะ” หลังจากที่ทำธุระแล้ว นางกลับเข้ามาในบ้าน เห็นมารดานั่งเด็ดผักบุ้งเป็นท่อน ๆด้วยมือเปล่า “เจ้าจะรีบร้อนไปไย…แม่ยังไม่หิว…อันเอ๋อร์ ยาที่เจ้าให้แม่กิน มันดียิ่งนัก ยามนี้แม่