บทที่18ท่านน้าอันมาแล้ว
ทั้งสองคนยืนล้างถ้วย มีเพิงทำจากไม้ไผ่เอาไว้วางถ้วยชามที่ล้างเสร็จแล้ว เป็นการฆ่าเชื้อด้วยแสงแดด ระหว่างที่ล้างจาน จื่อถงทำหน้าจริงจังพูดเรื่องกับข้าวที่แปลกและรสชาติดีกว่าทุกครั้ง แล้วขอมาทานข้าวบ้านสหาย ความจริงเขาพูดทีเล่นทีจริง แต่ถ้าสหายอนุญาตเขาจะดีใจมาก
“ชิ บ้านข้ามิใช่โรงทานนะคุณชายจื่อถง…แล้วไม่ต้องเรียกข้าเช่นนี้ เจ้าดูสิ ข้าขนลุก”
“ฮ่า ๆ ฮ่า ๆ ข้ารู้ โรงทานที่ไหนเล่า รสชาติอาหารดีขนาดนี้…ว่าแต่กำไลนั้นเจ้ามิเบื่อบ้างหรือ เห็นใส่ติดตัวตลอด หรือเจ้าจะให้ข้าทุบออก” จื่อถงเห็นสหายใส่กำไลวงนี้มา 20 กว่าปีแล้ว
“อย่าแม้แต่จะคิดนะจื่อถง…(ไม่อย่างนั้น ทั้งเจ้าและข้าอดตายแน่นอน เผลอ ๆเจ้าต้องเลี้ยงข้าตลอดชีวิต) อ้อ…ถ้าเจ้าจะมากินข้าวที่บ้านข้าทุกวัน ต้องมีขอแลกเปลี่ยน เจ้าจะยอมไหมเล่า” นางคิดอะไรดี ๆออกแล้ว
“ข้ายอมแลก แต่มิใช่ว่าให้ข้าแต่งเข้ามาในบ้านเจ้า…โอ
