บทที่16ฝัน
คืนนั้นจื่อถงนอนตรงกลาง เสี่ยวหยางกับเสี่ยวหมิงนอนขนาบข้างเขา ถัดจากเสี่ยวหยางเป็นสหายเขานอนข้างบุตรสาว เมื่อเด็ก ๆได้ฟังนิทานจากท่านน้าจื่อ ไม่นานพวกเขาก็หลับ เพราะคนเล่าใส่อารมณ์ในการเล่า ไม่เหมือนท่านพ่อพวกเขา ที่สองคืนมานี่ เล่านิทานให้พวกเขาติดขัด จนน้องเล็กร้องไห้ บอกว่ายิ่งเล่ายิ่งฟังไม่รู้เรื่อง
“หลิ่งเฟิ่งข้ารู้ว่าเจ้ายังไม่หลับ ออกไปคุยข้างนอกกันเถอะ” พวกเขาสองคนค่อย ๆลุกขึ้น แล้วออกไปข้างนอก
“เจ้าจะปิดพวกเขาไปถึงเมื่อไร…ทำเช่นนี้ข้าไม่เห็นด้วย แล้วข้าเชื่อว่าลั่วอันเองก็ไม่เห็นด้วย” พวกเขายืนคุยกันท่ามกลางแสงจันทร์ ยามนี้สีหน้าสหายแสดงออกชัดเจน ว่าวิตกกังวล เป็นห่วงและมืดแปดด้าน มิเหมือนยามที่อยู่ต่อหน้าเด็ก ๆ
“ข้าอยากให้โอกาสนาง เผื่อนางจะเปลี่ยนใจกลับมาหาข้าและลูก ๆ…ถ้าข้าบอกความจริงพวกเขา เจ้าก็รู้ว่าเด็ก ๆจะผิดหวังและเสียใจขนาดไหน…ดีไม่ดีอาจเกลียดแม่ไปเลย ข้
