ตอนที่ 6ร่ำลา
1021 คำ
บทที่6ร่ำลา
“เที่ยวให้สนุกนะ…เรานะ…ชื่อตานุใช่ไหม…เป็นเด็กดีนะครับ…อ้อ…คุณเองก็เช่นกัน ที่ผ่านมาทำงานตลอด ขอให้มีความสุขกับทริปครั้งนี้นะคะ”
วันนี้ฉันต้องมายืนใส่หน้าการอวยพรให้พวกเขาเดินทางปลอดภัย ทางด้านปกรณ์นั้นทำหน้าแปลกใจมาก เขาไม่คิดว่าฉันจะพูดเพราะ ๆกับลูกชายเขา พร้อมกับอวยพรให้พวกเขาด้วย…
ปกรณ์ดีใจที่ภรรยารักษาหน้าให้ ตอนอยู่ต่อหน้าลูกชาย…อีกอย่างหลายวันมานี้ เขาเลือกที่จะเงียบ เพราะเขาเป็นฝ่ายผิดที่ไม่ซื่อสัตย์กับเธอก่อน แล้วเชื่อว่าเวลาจะทำให้ภรรยาคิดได้ เพราะเธอเลิกพูดเรื่องหย่าแล้วนี่…
อีกอย่างสีหน้าเธอไม่ทุกข์ไม่ร้อนด้วย…แสดงว่าเธอเริ่มให้อภัยเขาแล้ว…พอกลับมาจากทะเล เขาจะพยายามกลับไปเอาใจใส่เธอให้เหมือนเมื่อก่อน…เธอจะได้ไม่รู้สึกเหงา…แล้วอยู่ด้วยกันแบบ 1 สามี 2 ภรรยาแบบนี้
ปกรณ์หากรู้ไม่ว่า นี่จะเป็นการพบหน้าภรรยาที่เคยรักเคยเขา เปย์เขาทุกอย่างเป็นครั้งสุดท้าย
วันนี้หกล้อเข้ามาขนโซฟาหลุยส์ 10 กว่าชุด นาฬิกาตั้งโต๊ะ โคนไฟ ภาพวาดมีมูลหลักแสน พร้อมกับกระเป๋าแบรนด์เนม เสื้อผ้าที่เธอเป็นคนซื้อให้เขา ชุดสูทราคาไม่ต่ำกว่า 2-3 แสน เครื่องประดับนาฬิกาและเข็มขัด แว่นตา ถูกขนขึ้นรถ 2 คัน เพราะอีกคันแค่โซฟา ก็เต็มแล้ว
ป้าสมรถือตะกร้าใบโปรดกลับมาจากตลาดสีหน้าตื่นตระหนก เดินมาตรงที่เธอยืนคุยกับน้อง ๆ จากทางร้านของคุณพีเคญาติของพี่ธัน ด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม
“คุณนวล นี่เกิดอะไรขึ้นคะ”
“เดี๋ยวฉันจะบอกป้าจ้ะ…ตอนนี้ป้าช่วยไปเอาน้ำเย็น ๆให้น้อง ๆหน่อยนะจ๊ะ”
“ได้ ๆ ป้าจะรีบไปเอาน้ำมาให้ทุกคน” ป้าสมรทำตามที่เจ้านายสาวบอกอย่างว่าง่าย แล้วคิดว่าเจ้านายบริจาคของให้ทางมูลนิธิมั้ง วันนี้บ้านหลังใหญ่อยู่กันแค่สองคน
“ป้าสมร พรุ่งนี้ฉันจะไปเที่ยวต่างจังหวัดกับเพื่อน ป้าอยู่บ้านคนเดียวได้ไหม” หลังจากที่รถสองคันออกไปจากบ้าน นวลพรรณเดินมาหาป้าสมร คนที่ดูแลทำอาหารให้เธอมาตลอด 6 ปีมานี้
“คุณนวลไม่ต้องห่วงป้านะคะ…ป้าดีใจที่คุณนวลหาเวลาพักผ่อน…แล้วจะไปกี่วันคะ…ลางานถึงเมื่อไร”
ความจริงสมรจะเรียกเจ้านายสาวว่าคุณผู้หญิง แต่เจ้านายตรงหน้าให้เรียกเธอว่าคุณ…สมรโชคดี หน้าที่ของแกมีแค่ทำอาหาร ชงกาแฟ ทำความสะอาดห้องครัวล้างจาน เล็ก ๆน้อย ๆนอกจากนั้นเจ้านายจะจ้างบริษัทมาทำความสะอาดบ้านให้อาทิตย์ละ 1 ครั้ง งานที่สบายกว่านี้ไม่มีอีกแล้ว
“ฉันขอโทษที่ไม่ได้บอกป้า เรื่องที่ฉันลาออกจากงานแล้ว…เอ่อ…ป้าสมร ฉันไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไร…ป้าดูแลตัวเองด้วย นี่เป็นเงินของฉัน…ป้ารับไว้เถอะ…ขอบคุณที่ดูแลทำอาหาร ชงกาแฟให้ฉันตลอด 6 ปีมานี้”
ป้าสมรน้ำตาคลอ สงสารเจ้านายสาว แกรู้ว่าที่ผ่านมา เจ้านายเสียใจ เลยไม่ไปทำงาน แล้ววันสองวันมานี้ เจ้านายหน้าตาสดใส คงจะยอมรับความจริงได้แล้ว ชีวิตแบบ 1สามี 2 ภรรยาได้ แต่ตอนนี้ เหมือนเจ้านายสาวกำลังร่ำลาแกออย่างไรไม่รู้…เหมือนคุณนวลจะไม่กลับมาที่นี่อีก
“คุณนวล…ป้าไม่รับค่ะ…คุณนวลเก็บไว้เถอะ…ป้าจะรอคุณนวลกลับมานะคะ” สมรดึงมือกลับ พยายามกลั้นน้ำตาไว้ เงินเดือน 20,000 บาทที่เจ้านายสาวให้มา เยอะกว่าลูกสาวที่จบครูมาสอนหนังสือที่บ้านเกิดอีก
ตอนนั้นลูกสาวเกือบจะไม่จบ โชคดีที่แกได้มาทำงานกับคุณนวล ทั้ง ๆ ที่คนที่มาสมัครด้วยกันแต่ละคนมีความรู้มากมาย แต่คุณนวลกลับเลือกคนบ้านนอกคนนี้…
“ฉันเองก็ขอบคุณป้าสมรมาก…แต่ช่วยรับเงินฉันไว้เถอะ…นี่เป็นสิ่งที่ฉันอยากจะทำให้ป้านะคะ”
ฉันรู้ว่าป้าสมรมีลูกสาวเป็นครู สอนที่บ้านเกิด ถ้าป้าสมรไม่อยากอยู่ที่นี่ แกอาจกลับไปอยู่กับลูกสาวที่บ้านนอก เงินก้อนนี้ จะเป็นทุนให้ป้าสมรเปิดร้านขายของชำหรือขายอาหารฝีมือแกอร่อยอยู่แล้ว
ลางสังหรณ์ที่เกิดขึ้น พร้อมกับภาพที่เธอเห็นคุณนวลแค่คอและศีรษะ ตั้งแต่ลำตัวลงมาหายไป แต่เมื่อกะพริบตาอีกที ภาพทุกอย่างกลับมาเป็นปกติ…
“ป้าขอกอดคุณนวลสักครั้งได้ไหมคะ”
ผู้หญิงตัวเล็ก ๆ เป็นเด็กกำพร้า อยากมีครอบครัวที่อบอุ่น แต่สวรรค์ช่างใจร้ายกับเธอ ทุกครั้งที่กลับมาจากโรงพยาบาล สีหน้าแววตามีแต่ความเจ็บปวด แต่เจ้านายสาวก็ยังอยากมีลูก สุดท้ายฟ้าผ่าลงมากลางหัวใจดวงน้อย ๆ เมื่อคุณผู้ชายพาลูกและภรรยาอีกคนเข้ามาในบ้าน
“ได้สิจ้ะป้า…” ฉันยิ้มให้ป้าสมร พร้อมกับเดินเข้าไปกอดแก มือหยาบและเหี่ยวยกขึ้นมาลูบหลังฉันเบา ๆ
“เที่ยวให้สนุกนะคะ…ป้าช่วยอะไรคุณนวลไม่ได้เลย แต่ป้าพร้อมจะอยู่ข้างคุณนวลตลอดไป…อย่าคิดสั้นนะคะคุณนวล…ชีวิตคุณนวลต้องมีความสุขกว่าที่เป็นอยู่ตอนนี้”
“ขอบคุณค่ะป้าสมร…ฉันนับถือป้าเหมือนญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง ระหว่างที่ฉันไม่อยู่ บนซองฉันเขียนเบอร์เพื่อนของฉันไว้ ถ้าป้าต้องการความช่วยเหลือ ป้าโทรหาเพื่อนฉันได้ทุกเมื่อ”
สมรไม่กล้าถามเจ้านายสาว ขอเพียงให้เจ้านายมีความสุข จะไปนานเท่าใดก็ได้ แล้วแกจะรอจนกว่าเจ้านายจะกลับมา…
- ผู้เขียน
