EP 8
1134 คำ
นั่นแปลว่า เขามีเวลานอนให้อาการดีขึ้นกว่านี้อีกชั่วโมง เลยรีบโทรไปบอกเต้ย ให้คอยขึ้นมาปลุก แล้วก็หลับต่อ เพราะยังเพลียๆ อยู่ สะดุ้งตื่นตอนเกือบสิบเอ็ดโมงครึ่ง ซึ่งเป็นเวลาที่ชูชาติใกล้จะมาถึงแล้วในความคิดเขา เลยถามเต้ยว่าทำไมไม่ปลุกตามเวลาที่บอกไว้
“คนที่ออฟฟิศก็ยังมาไม่ถึง เต้ยเห็นคุณเกียร์หลับลึก เลยอยากให้พักผ่อนมากๆ ก่อนครับ”
“รู้ดีจริงนะเรา”
เขาเหน็บเด็กหนุ่มน้อยๆ แต่สายตานั้นเอ็นดูยิ่ง ก่อนจะลุกไปเข้าห้องน้ำ ก็พบว่ามีน้ำอุ่นกับลูกประคบแช่อยู่ในถังเฉพาะกิจ จะเห็นมันก็ตอนไม่สบาย แม่จะให้เต้ยเตรียมน้ำสมุนไพรให้อาบแทน เลยหันไปหาเต้ย
“คุณแม่ให้ใส่อะไรในห่อนี้บ้างเต้ย”
“ก็มีหอมเล็กสามหัว ใบมะขามหนึ่งกำมือ เปลือกส้มโอประมาณครึ่งลูกครับ คุณท่านบอกว่าจะช่วยบรรเทาหวัดแล้วลดน้ำมูกได้ด้วยครับ แล้วคุณเกียร์จะรับน้ำส้มคั้นเย็นๆ สักแก้วก่อนมั้ยครับ”
“ไม่ดีกว่า”
“งั้นเต้ยจะลงไปช่วยลุงฝางลงผักต่อนะครับ ตอนบ่ายจะรีบมาทำงานส่งอาจารย์ครับ”
“อืม! ขอบคุณมาก”
นับวันเขาก็ยิ่งเอ็นดูเด็กในปกครองขึ้นเรื่อยๆ เพราะรู้งานดีไม่แพ้ผู้ใหญ่ จนบางครั้งก็ทำให้คิดถึงตอนเนติมาอยู่บ้านด้วยใหม่ๆ เพราะเป็นเด็กกำพร้าและเป็นเพื่อนกับน้องชายเขาตั้งแต่มัธยม
พ่อแม่ประสบอุบัติเหตุตอนจบมัธยมปลายพอดี มีหนี้สินรุงรังและมีแววว่าจะไม่ได้เรียนต่อแน่ๆ ครอบครัวเขาสงสารเลยเอามาอยู่บ้าน ส่งเสียให้เรียน เนติตอบแทนบุญคุณด้วยการคอยดูแลเรื่องเล็กๆ น้อยๆ ให้เขา
ตอนนั้นน้องเขาไปเรียนอยู่อเมริกา ส่วนเขาเพิ่งกลับมาทำงานช่วยพ่อแม่ได้แค่สองปี หลังจากจบปริญญาโทที่อังกฤษกับทำงานหาประสบการณ์สองปี
แม้ตอนนี้เนติจะย้ายออกไปอยู่คอนโดของตัวเองแล้ว แต่ก็ยังมานอนบ้านเขาบ่อยครั้ง ไหว้วานให้ทำอะไร ก็ไม่เคยเกี่ยงงอน และเดาได้ไม่ยาก ว่าเต้ยก็คงจะเจริญรอยตามเนติอย่างแน่นอน นับว่าข้าวปลาบ้านเขามียางไม่น้อย ที่ให้ใครแล้วก็ไม่เคยได้เรื่องร้ายๆ กลับมา
พอออกจากห้องน้ำด้วยอาการโล่งโปร่งไม่น้อยแล้ว เขาก็รีบคว้ากางเกงผ้าฝ้ายไลคร่าสีเทา เสื้อยืดแขนยาวสีขาวลายขวางคาดดำมาใส่ด้วยความรีบ เพราะไม่ชอบผิดนัดใครและไม่ชอบให้ใครรอ ป่านนี้ชูชาติก็คงจะกำลังรออยู่แล้วเรียบร้อยก็เป็นได้
“ผมเพิ่งมาถึงได้ไม่นานเองครับ” เขารู้ดีว่าชูชาติไม่ได้พูดความจริง เพราะรู้จากเต้ย ว่ามารอเขาได้ราวยี่สิบนาทีแล้ว
‘โฮ่งๆ ๆ’
ยังไม่ทันได้ถามชูชาติด้วยซ้ำ เสียงเจ้าไส้กรอกก็ดังมาก่อนตัว ตามด้วยเสียงเจ้าฮ็อทด็อก เจ้าปังปังก็ส่งเสียงเล็กๆ ตามมา แล้วมันก็ถึงตัวเจ้านายช้ากว่าสองหนุ่มตามเคย
“ว่าไงฮ็อทด็อก ไส้กรอก ปังปัง”
แม้จะไม่ค่อยสบาย แต่ด้วยความรักที่มีให้เจ้าสามตัว จักรภัทรก็คุกเข่าลังนั่ง แล้วลูบหัวพวกมันไปมาเป็นการทักทาย ชูชาติมองเจ้านายหนุ่ม ปฏิบัติต่อสัตว์เลี้ยงอย่างรักและเอ็นดูแล้วก็ยิ้มบางๆ
“เห็นเต้ยบอกว่าคุณเกียร์ไม่สบาย เป็นอะไรมากหรือเปล่าครับ”
“แค่หวัดนิดหน่อยครับ ได้สมุนไพรคุณแม่เข้า ก็ค่อยยังชั่วขึ้นมากแล้วครับ ผมว่าเราไปนั่งคุยข้างนอกดีกว่านะครับ อยากได้อากาศบริสุทธิ์หน่อย ป้ามณกำลังเตรียมมื้อเที่ยงให้ด้วย ท้องอิ่มแล้วเราค่อยว่ากันเรื่องงาน ดีมั้ยครับ”
ไม่ชวนเปล่า พอทักทายเจ้าสามตัวเสร็จแล้ว เขาก็เดินนำชูชาติในวัยห้าสิบห้าไปทางมินิบาร์ของบ้าน ทะลุประตูกระจกออกไป ก็เห็นสระว่ายน้ำขนาดยี่สิบห้าเมตร มีโต๊ะเก้าอี้ กับเปลนอนจัดเรียงรายไว้ตามข้างสระเป็นแนว
“เชิญพี่ชาตินั่งเลยครับ ตรงไหนก็ได้”
เขาชี้ออกไปทางสระน้ำ ส่วนตัวเองนั้น แวะเข้าหลังมินิบาร์เพื่อล้างมือให้สะอาดก่อน เพราะเพิ่งจับเจ้าสามตัว แถมพวกมันก็เดินตามเขาไม่ห่าง พอเขาเดินไปหาเก้าอี้ตรงข้ามชูชาติ พวกมันก็พากันเล่นอยู่ใกล้ๆ มณฑาผู้เป็นแม่บ้านใหญ่ และคอยดูแลทุกอย่างในบ้านควบคู่กับแม่ของเขา เดินเข้ามาถามด้วยท่าทีนอบน้อม
“คุณเกียร์จะรับเครื่องดื่มอะไรหน่อยมั้ยคะ ป้าจะได้จัดมาให้ก่อน”
“ผมขอชาแค่นั้นพอครับ ใกล้จะกินข้าวแล้ว”
กำลังจะหันไปถามชูชาติ ก็เห็นว่าถือถ้วยกาแฟติดมือมาด้วยแล้ว คงมีคนในบ้านจัดการให้ เขาเลยทรุดกายลงนั่งรับลมเย็นๆ แทน
“ผมให้เด็กเอาแฟ้มมาแล้วครับ แต่คงยังไม่ถึง น่าจะรถติดครับ คุณเกียร์คุยเรื่องอื่นรอไปก่อนมั้ยครับ”
เพราะบ้านชูชาติอยู่กึ่งกลางระหว่างบริษัทกับบ้านเจ้านาย เลยใช้ลูกน้องเอามาส่งให้แทนการเข้าออฟฟิศเอาเอง ซึ่งจะเสียเวลาไม่น้อย
“เรื่องคุณแม่พี่ชาติก่อนก็ได้ครับ อาการเป็นยังไงบ้างครับ...”
และอีกหลายข้อซักถาม ด้วยท่าทีห่วงใยจากใจจริงของเขานั้น ทำให้ชูชาติรู้สึกขอบคุณไม่น้อย นี่ก็เป็นเหตุผล ของการอยู่ยงทำงานกับตระกูลนี้ มายาวนานถึงสามสิบสามปี โดยไม่มีแม้แต่เสี้ยววินาทีที่จะคิดหนีไปไหน
ตอนเจ้านายใจดี
ส่วนอีกคนที่ไม่มีความคิดจะหนีไปทำงานไหน เฉกเช่นหัวหน้านั้น ก็กำลังก้าวออกจากแท็กซี่ ไปยืนอยู่ตรงหน้าประตูเหล็กดัดทึบ พอแจ้ง รปภ. ว่ามาทำอะไรแล้ว ก็ถูกสั่งให้ยืนรอตรงข้างป้อม ระหว่างที่รอให้คนในป้อม โทรไปสอบถามคนในบ้านก่อน ไม่กี่นาทีก็ถูกปล่อยตัวให้เดินเข้าประตูเล็กๆ ไป
หัวใจเต้นระรัวกับคฤหาสน์ใหญ่โต หรูหราและสะอาดสะอ้านตรงหน้า แม้จะมองเห็นแต่ไกลก็ตาม มัทรีไม่เคยคาดคิด ว่าชีวิตนี้จะได้มาเยี่ยมเยือนบ้านของชายในฝันเลยด้วยซ้ำ
อยากจะขอบคุณหัวหน้าไม่น้อย เมื่อจู่ๆ ก็เรียกให้เอาเอกสารมาส่ง แทนที่จะเป็นรุ่นพี่คนอื่นแถมมีรถยนต์ส่วนตัวกันทั้งนั้น ง่ายและสะดวกกว่าเป็นไหนๆ
- ผู้เขียน
