Chapter 3
1104 คำ
ผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับมุ้งมิ้งไม่เชิงว่าเดินมาด้วยกันหรอกใช้คำว่าลากขึ้นมาดีกว่า
"ไม่ ฉันไม่เข้าเด็ดขาด"
ยัยมุ้งมิ้งยืนเกาะขอบประตูไม่ยอมเข้าไปในห้องผม ผมเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วเอาริมฝีปากไปคลอเคลียกับใบหูจนยัยนั้นเบี่ยงตัวหลบแทบไม่ทัน
"ยะ อย่านะ"
"จะเข้าดีๆไหมละ"
ผมถามออกไปอีกครั้งคราวนี้พยักหน้ารัวๆใบหน้าแดงก่ำเพราะความเขิน ผมหัวเราะหึหึในลำคอก่อนจะผละออกจากเธอ พอผมปล่อยเป็นอิสระเท่านั้นแหละรีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที หึ!! ชอบให้ขู่ตลอด
"ถอดเสื้อมาสิจะซักให้"
ผมเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะปลดกระดุมทีละเม็ดทีละเม็ดจนยัยมุ้งมิ้งหันหน้าหนีแล้วเอามือปิดตาไว้ ผมยิ้มขำๆก่อนจะหยุดการปลดกระดุมแล้วเดินตรงไปนั่งลงบนเตียงทันที
"เสร็จยัง"
".............."
"ตาต้าเสร็จยัง ทำไมนายชะ อร๊ายยยย"
ยัยมุ้งมิ้งหันกลับมามองผมที่อยู่ในท่าล่อแหลมคือปลดกระดุมลงมาเกือบหมดจนเห็นแผงอกแล้วเท้าแขนไปทางด้านหลังแล้วมองไปทางเธอ พอยัยนั้นเห็นผมก็รีบหันหน้าหนีทันที
"ตาบ้าเอ้ยบอกให้ถอดออกมาไงเล่า"
ผมหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกไป
" อยากเอาไปซักก็มาถอดไปเองสิ"
ผมเอ่ยออกไปจะนั่งมองท่าทางเขินอายของมุ้งมิ้งยิ้มๆ เอาจริงๆคือยัยเนี้ยน่ารักมากเลยนะ แต่ตอนเจอกันแรกๆผมทำตัวไม่ค่อยดีกับเธอเท่าไหร่นานๆไปก็เลยกลายเป็นอย่างที่เห็นแหละ
" เสื้อตัวเองแท้ๆถอดเองสิ ถ้าไม่ถอดฉันก็จะไม่ซักตามใจแล้วกัน"
มุ้งมิ้งพูดจบแล้วก็ทำท่าทางจะเดินออกไปจากห้องผม
"ไปสิถ้าเดินออกไปปุ๊ปวันนี้เธอได้มีผัวชื่อต้าอ่ะ ไปสิ"
คนตรงหน้าผมถึงกับชะงักไปทันทีก่อนจะหันหน้ากลับมาแล้วทำท่าทางไม่พอใจผมสุดๆ ใครก็รู้ดีโดยเฉพาะยัยตัวแสบตรงหน้าผมว่าผมเป็นคนพูดจริงทำจริง
"เออถอดก็ได้"
มุ้งมิ้งทำท่าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะเดินมาใกล้ๆผม แล้วค่อยๆยื่นมือมาปลดกระดุมที่เหลือให้ผม ผมมองหน้ามุ้งมิ้งเธอค่อยๆปลดกระดุมให้ผมอย่างช้าๆ ผมไม่อาจละสายตาจากคนตรงหน้าไปได้เลย พอรู้สติอีกทีผมก็โน้มใบหน้าเธอมาประกบปากแล้ว
"อื้อออออออ"
ผมค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปช้าๆซึ่งเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธผม ตลอดเวลาปีกว่าๆผมจูบกับเธอบ่อยมากเลยนะไม่ใช่ว่าเธอเต็มใจอะไรหรอกผมบังคับเองนั้นแหละ ส่วนเรื่องอย่างว่าผมไม่อยากทำอะไรยัยนี่ไปมากกว่านี้ผมไม่อยากผูกมัดกับใครในตอนนี้ กับผู้หญิงคนอื่นคือพวกหล่อนจะรู้ว่าผมจะเอาเสร็จแล้วจ่ายเงินแล้วก็เลิกติดต่อทันทีผมก็เป็นแบบนี้แหละ แต่ไม่ใช่ว่าผมจะแบ่งยัยนี่ให้ใครไปเชยชมหรอกนะ ผมจองไว้แล้ว เธอต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น
"อื้ออออ"
จ๊วฟๆๆๆ
"อ๊ะ!!"
"อื้มมมม จ๊วฟๆๆ"
ผมกัดริมฝีปากล่างของเธอเล็กน้อยก่อนจะดึงตัวมุ้งมิ้งให้มาอยู่บนตัวผม เราสองคนล้มลงไปบนเตียงก่อนจะจูบกันอยู่อย่างนั้นสักพักมีความรู้สึกเหมือนผมจะเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมรีบผละออกจากมุ้งมิ้งทันทีไม่งั้นละก็ยัยนี่ได้เป็นเมียผมแน่ๆ
" เอ่อ คือว่า"
ผมถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วส่งไปให้มุ้งมิ้ง เธอรับไปอย่างงงๆก่อนจะก้มหน้าลงไม่ยอมสบตากับผม
"ไปซักข้างล่างสิถามแม่บ้านดู"
"อื้ม งั้นซักผ้าเสร็จจะรอด้านล่างนะ"
มุ้งมิ้งพูดโดยไม่มองหน้าผมแล้วก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที ส่วนผมก็ต้องไปจัดการกับอารมณ์ตัวเองในห้องน้ำนะสิ เห้อออออออ
หลังจากที่ฉันออกจากห้องนอนของเขาก็วิ่งตรงมาชั้นล่างทันที หน้ายังร้อนไม่หายเลยนะทำไมฉันถึงเผลอจูบตอบเขานานขนาดนั้น ทำไมต้องใจเต้นด้วย อร๊ายยย นี่ถ้าเกิดเขาไม่ยอมผละออกจากฉันนะมีหวังฉันได้มีอะไรกับ อร๊ายย ไม่ๆๆๆ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันจะมาจูบมาทำอะไรแบบนี้กันได้ยังไง ฉันควรจะมีแฟนใช่ไหมเขาจะได้มาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้อีก ใช่ๆๆ ฉันจะต้องไปหาแฟนได้แล้ว
"คุณหนูแฟนคุณตาต้านี่คะ"
ฉันหันไปตามเสียงก็เจอแม่บ้านของเขามองมายิ้มๆ
"มะ ไม่ใช่ค่ะหนูเป็นเพื่อนเขา เอ่อ คือหนูจะเอาเสื้อตาต้ามาซักนะคะ คือหนูทำกาแฟเลอะเสื้อเขาก็เลยจะมาซักให้ แหะๆ"
ป้าเขาเดินมาใกล้ๆฉันก่อนจะยื่นมือมาไว้ตรงหน้าฉัน
"ป้าซักให้เองค่ะคุณหนูไปนั่งรอตรงห้องรับแขกเถอะ"
ฉันส่ายหน้าเบาๆ
"หนูทำเองค่ะไม่รบกวนดีกว่า บอกทางให้หนูก็พอค่ะ"
ฉันพูดยิ้มๆป้าเขาไม่พูดอะไรก่อนจะเดินนำฉันไปยังที่ซักผ้ารีบผ้าประจำบ้าน หูววว ใหญ่กว่าห้องนอนฉันอีก ทำไมหมอนี่มันรวยจังเนี้ย
"แน่ใจนะคะว่าจะทำเอง"
ฉันพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะจัดการหยิบกะลามังมาเปิดน้ำใส่ผงซักผ้าแล้วก็จัดการขยี้ๆเสื้อนักศึกษาของเขา แล้วก็คิดไปถึงเรื่องเมื่อกี้ด้วย อร๊ายย ทำไมเขาต้องมาจูบฉันด้วยไม่เข้าใจจริงๆเลย เวลาฉันไม่เชื่อฟังเขานะเขาก็จะขู่จูบฉันทุกครั้งจนฉันกลัวเขาไปเลยอ่ะ แต่ทำไมเมื่อกี้ฉันถึงรู้สึกดีกับจูบของเขานะ
"นี่ฉันเป็นอะไรของฉันเนี้ย"
- ผู้เขียน
