Chapter 3

1104 คำ
ผมเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับมุ้งมิ้งไม่เชิงว่าเดินมาด้วยกันหรอกใช้คำว่าลากขึ้นมาดีกว่า  "ไม่ ฉันไม่เข้าเด็ดขาด" ยัยมุ้งมิ้งยืนเกาะขอบประตูไม่ยอมเข้าไปในห้องผม ผมเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะโน้มใบหน้าเข้าไปใกล้ๆแล้วเอาริมฝีปากไปคลอเคลียกับใบหูจนยัยนั้นเบี่ยงตัวหลบแทบไม่ทัน "ยะ อย่านะ" "จะเข้าดีๆไหมละ" ผมถามออกไปอีกครั้งคราวนี้พยักหน้ารัวๆใบหน้าแดงก่ำเพราะความเขิน ผมหัวเราะหึหึในลำคอก่อนจะผละออกจากเธอ พอผมปล่อยเป็นอิสระเท่านั้นแหละรีบวิ่งเข้าไปในห้องทันที หึ!! ชอบให้ขู่ตลอด "ถอดเสื้อมาสิจะซักให้" ผมเดินเข้าไปใกล้ๆก่อนจะปลดกระดุมทีละเม็ดทีละเม็ดจนยัยมุ้งมิ้งหันหน้าหนีแล้วเอามือปิดตาไว้ ผมยิ้มขำๆก่อนจะหยุดการปลดกระดุมแล้วเดินตรงไปนั่งลงบนเตียงทันที "เสร็จยัง" ".............." "ตาต้าเสร็จยัง ทำไมนายชะ อร๊ายยยย" ยัยมุ้งมิ้งหันกลับมามองผมที่อยู่ในท่าล่อแหลมคือปลดกระดุมลงมาเกือบหมดจนเห็นแผงอกแล้วเท้าแขนไปทางด้านหลังแล้วมองไปทางเธอ พอยัยนั้นเห็นผมก็รีบหันหน้าหนีทันที "ตาบ้าเอ้ยบอกให้ถอดออกมาไงเล่า" ผมหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยออกไป " อยากเอาไปซักก็มาถอดไปเองสิ" ผมเอ่ยออกไปจะนั่งมองท่าทางเขินอายของมุ้งมิ้งยิ้มๆ เอาจริงๆคือยัยเนี้ยน่ารักมากเลยนะ แต่ตอนเจอกันแรกๆผมทำตัวไม่ค่อยดีกับเธอเท่าไหร่นานๆไปก็เลยกลายเป็นอย่างที่เห็นแหละ  " เสื้อตัวเองแท้ๆถอดเองสิ ถ้าไม่ถอดฉันก็จะไม่ซักตามใจแล้วกัน" มุ้งมิ้งพูดจบแล้วก็ทำท่าทางจะเดินออกไปจากห้องผม  "ไปสิถ้าเดินออกไปปุ๊ปวันนี้เธอได้มีผัวชื่อต้าอ่ะ ไปสิ"  คนตรงหน้าผมถึงกับชะงักไปทันทีก่อนจะหันหน้ากลับมาแล้วทำท่าทางไม่พอใจผมสุดๆ ใครก็รู้ดีโดยเฉพาะยัยตัวแสบตรงหน้าผมว่าผมเป็นคนพูดจริงทำจริง   "เออถอดก็ได้" มุ้งมิ้งทำท่าเหมือนจะร้องไห้ก่อนจะเดินมาใกล้ๆผม แล้วค่อยๆยื่นมือมาปลดกระดุมที่เหลือให้ผม ผมมองหน้ามุ้งมิ้งเธอค่อยๆปลดกระดุมให้ผมอย่างช้าๆ ผมไม่อาจละสายตาจากคนตรงหน้าไปได้เลย พอรู้สติอีกทีผมก็โน้มใบหน้าเธอมาประกบปากแล้ว "อื้อออออออ"  ผมค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปช้าๆซึ่งเธอก็ไม่ได้ปฏิเสธผม ตลอดเวลาปีกว่าๆผมจูบกับเธอบ่อยมากเลยนะไม่ใช่ว่าเธอเต็มใจอะไรหรอกผมบังคับเองนั้นแหละ ส่วนเรื่องอย่างว่าผมไม่อยากทำอะไรยัยนี่ไปมากกว่านี้ผมไม่อยากผูกมัดกับใครในตอนนี้ กับผู้หญิงคนอื่นคือพวกหล่อนจะรู้ว่าผมจะเอาเสร็จแล้วจ่ายเงินแล้วก็เลิกติดต่อทันทีผมก็เป็นแบบนี้แหละ แต่ไม่ใช่ว่าผมจะแบ่งยัยนี่ให้ใครไปเชยชมหรอกนะ ผมจองไว้แล้ว เธอต้องเป็นของผมคนเดียวเท่านั้น  "อื้ออออ"  จ๊วฟๆๆๆ "อ๊ะ!!"  "อื้มมมม จ๊วฟๆๆ" ผมกัดริมฝีปากล่างของเธอเล็กน้อยก่อนจะดึงตัวมุ้งมิ้งให้มาอยู่บนตัวผม เราสองคนล้มลงไปบนเตียงก่อนจะจูบกันอยู่อย่างนั้นสักพักมีความรู้สึกเหมือนผมจะเริ่มควบคุมตัวเองไม่ได้ ผมรีบผละออกจากมุ้งมิ้งทันทีไม่งั้นละก็ยัยนี่ได้เป็นเมียผมแน่ๆ  " เอ่อ คือว่า" ผมถอดเสื้อของตัวเองออกแล้วส่งไปให้มุ้งมิ้ง เธอรับไปอย่างงงๆก่อนจะก้มหน้าลงไม่ยอมสบตากับผม "ไปซักข้างล่างสิถามแม่บ้านดู"  "อื้ม งั้นซักผ้าเสร็จจะรอด้านล่างนะ"  มุ้งมิ้งพูดโดยไม่มองหน้าผมแล้วก็รีบวิ่งออกไปจากห้องทันที ส่วนผมก็ต้องไปจัดการกับอารมณ์ตัวเองในห้องน้ำนะสิ เห้อออออออ  หลังจากที่ฉันออกจากห้องนอนของเขาก็วิ่งตรงมาชั้นล่างทันที หน้ายังร้อนไม่หายเลยนะทำไมฉันถึงเผลอจูบตอบเขานานขนาดนั้น ทำไมต้องใจเต้นด้วย อร๊ายยย นี่ถ้าเกิดเขาไม่ยอมผละออกจากฉันนะมีหวังฉันได้มีอะไรกับ อร๊ายย ไม่ๆๆๆ เราสองคนไม่ได้เป็นอะไรกันจะมาจูบมาทำอะไรแบบนี้กันได้ยังไง ฉันควรจะมีแฟนใช่ไหมเขาจะได้มาทำแบบนี้กับฉันไม่ได้อีก ใช่ๆๆ ฉันจะต้องไปหาแฟนได้แล้ว  "คุณหนูแฟนคุณตาต้านี่คะ"  ฉันหันไปตามเสียงก็เจอแม่บ้านของเขามองมายิ้มๆ "มะ ไม่ใช่ค่ะหนูเป็นเพื่อนเขา เอ่อ คือหนูจะเอาเสื้อตาต้ามาซักนะคะ คือหนูทำกาแฟเลอะเสื้อเขาก็เลยจะมาซักให้ แหะๆ"  ป้าเขาเดินมาใกล้ๆฉันก่อนจะยื่นมือมาไว้ตรงหน้าฉัน "ป้าซักให้เองค่ะคุณหนูไปนั่งรอตรงห้องรับแขกเถอะ"  ฉันส่ายหน้าเบาๆ "หนูทำเองค่ะไม่รบกวนดีกว่า บอกทางให้หนูก็พอค่ะ" ฉันพูดยิ้มๆป้าเขาไม่พูดอะไรก่อนจะเดินนำฉันไปยังที่ซักผ้ารีบผ้าประจำบ้าน หูววว ใหญ่กว่าห้องนอนฉันอีก ทำไมหมอนี่มันรวยจังเนี้ย  "แน่ใจนะคะว่าจะทำเอง" ฉันพยักหน้ายิ้มๆก่อนจะจัดการหยิบกะลามังมาเปิดน้ำใส่ผงซักผ้าแล้วก็จัดการขยี้ๆเสื้อนักศึกษาของเขา แล้วก็คิดไปถึงเรื่องเมื่อกี้ด้วย อร๊ายย ทำไมเขาต้องมาจูบฉันด้วยไม่เข้าใจจริงๆเลย เวลาฉันไม่เชื่อฟังเขานะเขาก็จะขู่จูบฉันทุกครั้งจนฉันกลัวเขาไปเลยอ่ะ แต่ทำไมเมื่อกี้ฉันถึงรู้สึกดีกับจูบของเขานะ "นี่ฉันเป็นอะไรของฉันเนี้ย" 
อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่
สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    ผู้เขียน
  • chap_listสารบัญ
  • likeเพิ่ม