Chapter 2
910 คำ
"ปล่อยเดี๋ยวนี้นะคนมองใหญ่แล้วฉันไม่อยากโดนเด็กนายตามตบนะ"
ฉันพยายามสะบัดออกจากการเกาะกุมของเขา แต่เขาก็ทำเฉยไม่สนใจอะไรทั้งนั้นแถมยังกอดไหล่ฉันแน่นขึ้นไปอีก พอเดินมาถึงที่โต๊ะที่ฉันนั่งก็เจอกับสายตาของไอน้ำที่มองมาอย่างสงสัย แล้วก็พัชชาที่มองมาทางฉันยิ้มๆ
" อะไรยังไงสองคนนี้"
ไอน้ำถามขึ้นด้วยความสงสัย ฉันรีบส่ายหน้าปฏิเสธทันที
"ไม่มีอะไรนะ ฉันแค่เดินไปชนเขาจนกาแฟเลอะนะ แล้วก็"
"ฉันจะไปห้องยัยมุ้งมิ้งนะ ป่ะเร็วๆยัยเตี้ยชักช้า!!"
เขาบ่นออกมาก่อนจะปล่อยฉันให้เป็นอิสระ สองคนนั้นมองมาทางเราสองคนด้วยสายตาที่แปลกๆไปจนฉันทำตัวไม่ถูก
"มะ ไม่มีอะไรนะ แค่จะซักเสื้อให้เฉยๆ"
ฉันโบกมือส่ายหน้าปฏิเสธเสียงแข็ง
" ก็ยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะมุ้งมิ้ง"
พัชชามองมาทางฉันยิ้มๆเล่นเอาฉันใบหน้าแดงก่ำด้วยความเขิน บ้าเอ้ย เกิดมายังไม่เคยพาผู้ชายหน้าไหนไปห้องเลย อร๊ายยย พ่อรู้ต้องโดนด่าแน่ๆ
"ป่ะยัยเตี้ยเร็วๆสิฉันเปื้อนไปหมดแล้วนะ"
เขาทำหน้าไม่สบอารมณ์สุดๆเมื่อฉันเอาแต่ปฏิเสธไม่หยุดก่อนจะลากแขนฉันออกไปทันที
"ไปก่อนนะไอน้ำเจอกัน"
"โชคดีมุ้งมิ้ง"
ฉันกันหน้ากลับไปมองเขาก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างเซงๆ เขาลากฉันมาถึงลานจอดรถของเขาฉันแล้วก็เปิดประตูให้ฉันขึ้นไปนั่งบนรถหรูของเขา หูยยยย พวกคนรวย
"ขึ้นรถสิ"
เขามองมาทางฉันเหมือนจะกดดันแกมบังคับให้เข้าไป ฉันเดินเข้าไปนั่งในรถเขาก่อนจะหันซ้ายหันขวา ชาตินี้ฉันจะมีโอกาสได้เป็นเจ้าของป่ะเนี้ย
"ตื่นเต้นอะไรยัยเตี้ยทำอย่างกับไม่เคยเห็น"
ฉันพยักหน้ารัวๆ
"ก็ไม่เคยเห็นนะสิ ไม่เคยนั่งด้วย แหมบ้านฉันไม่ได้รวยเหมือนบ้านนายซักหน่อย ชิ"
ฉันสะบัดหน้าอย่างงอนๆ เขาหัวเราะในลำคอเล็กน้อยก่อนจะขับออกไปทันที
"แล้วปกติมาเรียนยังไง"
"รถเมย์"
"ถ้าคนเยอะๆเธอยืนยังไงเนี้ย"
เขาหัวเราะออกมาเสียงดังลั่นจนฉันหันไปถลึงตาเขาเอ่ยถามออกไปด้วยความสงสัยสุดๆ
" พูดแบบนี้หมายความว่าไง"
" ก็เธอเตี้ยถ้าโหนรถเมย์คงไม่ถึงอ่ะ"
ฉันทำหน้าโมโหใส่เขาสุดๆก่อนจะทำการทุบไหล่เขาหลายที
" ไอ้บ้าเอ้ยกล้าดียังไงมาว่าฉันเตี้ย ฉันสูงตั้ง 157 มาตรฐานหญิงไทยโว๊ยยยยย"
เขาพยายามจับแขนฉันไว้แล้วส่ายหน้ายิ้มๆ
"มาตรฐานหญิงไทยเขาสูง165ขึ้นไปนะยัยเตี้ย"
"อิตาบ้าเอ้ยย ตายซะเถอะ"
ฉันทุบไหล่เขารัวๆจนเขาเริ่มจะรำคาญพอติดไฟแดงเขาก็จอดรถแล้วหันมาจับมือฉันไว้แน่น
" หยุดตีฉันได้แล้วไม่งั้นฉันจะทำเธอคืน "
ฉันรีบเอามือลงทันทีก่อนจะนั่งนิ่งๆไม่ขยับตัว
"ไอ้คนบ้า คนชอบขู่"
ฉันสะบัดหน้าหนีเขายกยิ้มมุมปากก่อนจะขับรถออกไปต่อ ว่าแต่นี่มันไม่ใช่ทางไปห้องฉันนี่นา
"จะไปไหนอ่ะทางไปห้องฉันมันต้องเลี้ยวไปทางนี้อ่ะ"
ฉันชี้ไปทางขวามือแต่เขายักไหล่เล็กน้อยก่อนจะขับตรงไปเรื่อยๆ
"ก็เธอไม่ยอมบอกทางฉันก็เลยเปลี่ยนใจไม่ไปห้องเธอละ"
ฉันเกาหัวอย่างงงๆอะไรของเขาวะไม่ไปห้องฉันแล้วจะไปไหน
"เอ้าไม่ไปห้องฉันแล้วจะไปไหน"
"ไปบ้านฉัน!"
" หาาาาาาาาาาา"
@บ้านกันต์หิรัญกุล
"คุณหนูกลับมาแล้วเหรอคะ"
"ครับ แม่อยู่ไหนป้าจันทร์"
ฉันเดินตามเขามาในตัวบ้านอย่างเงียบๆ หูวว บ้านใหญ่จังเลย ฉันหันซ้ายหันขวาก่อนจะไปสบตาเข้ากับผู้หญิงคนหนึ่ง สวยมากท่านมองมาทางฉันยิ้มๆ
"ว่าไงลูกชายทำไมวันนี้กลับมาบ้านได้ "
พูดกับลูกชายแต่ว่าจ้องมาทางฉันจนฉันทำตัวไม่ถูก ฉันส่งยิ้มไปให้แล้วยกมือไหว้ท่านยิ้มๆ แม่ของตาต้าสินะ
"สวัสดีค่ะ "
ท่านส่งยิ้มแล้วเดินเข้ามาใกล้ๆฉัน
"น่ารักจังหนูเป็นแฟนตาต้าเหรอลูก"
ฉันรีบส่ายหน้าทันที โบกมือไปมาปฏิเสธพัลวัน
" มะ ไม่ใช่ค่ะ หนูเป็นเพื่อนตาต้าค่ะ แหะๆ"
"แล้วหนูชื่ออะไรจ๊ะ"
"มุ้งมิ้งค่ะ"
แม่ของตาต้าเหลือบสายตามองไปทางลูกชายเขาเล็กน้อย เขาทำเพียงแค่ยักไหล่เล็กน้อยก่อนจะจับมือฉันไว้
"ผมจะมาทานข้าวกับพ่อแม่ครับวันนี้ แต่ผมขอตัวไปอาบน้ำก่อนเสื้อผมเลอะหมดเลย"
แม่ของเขาพยักหน้ายิ้มๆเป็นเชิงว่าไปเถอะ ฉันส่งยิ้มไปให้ก่อนจะถูกเขาลากขึ้นไปชั้นบนทันที
"ไปไหนอ่ะ ไม่ไปนะ"
"เธอต้องไปซักเสื้อให้ฉันไงจะปัดความรัดผิดชอบเหรอ"
- ผู้เขียน
