“โอเคจ้ะ” ยกมือขึ้นลาเพื่อนสนิททั้งสองก่อนจะเดินออกไปยังหน้าตึกคณะในช่วงเย็น ยิ้มกว้างส่งไปให้ดีใจที่สอบครั้งสุดท้ายจบลงด้วยดี ทำข้อสอบฉลุยไม่มีลังเลเลยสักข้อคาดว่าเอคงมาแน่ๆ
ร่างระหงในชุดนักศึกษากระชับกระเป๋าใบเล็กสะพายข้างแน่นก้าวเดินไปหาชายคนรัก เขาเองก็มองมาตรงนี้ ไม่มีคำพูดใดให้กันมีเพียงรอยยิ้มเท่านั้นที่บอกทุกความรู้สึกในใจของทั้งสอง
ฐานิดาจำได้แม่นยำว่าวันแรกที่เข้ามาในมหาวิทยาลัยคนที่มารับมาส่งคือชวินทร์ ผ่านมาสี่ปีจนกระทั่งถึงวันสุดท้ายของการสอบก็ยังเป็นเขาคนเดิมที่มารอรับอย่างไม่เบื่อหน่าย สี่ปีของความสม่ำเสมอ หล่อนซึ่งใจน้ำตาเกือบไหลเข้าไปกอดเขาเบาๆ ไม่อายใครแล้วรีบผละออกจากอกอุ่น “ขอบคุณที่ดูแลข้าวหอมมาตลอดนะคะ”
มืออบอุ่นยกขึ้นเช็ดน้ำใสออกจากดวงตาสวย “ข้าวหอมคือความสุขทั้งหมดของพี่ อยากดูแลแบบนี้ไปอีกตลอดชีวิต”
“…” หญิงสาวยิ้มทั้งน้ำตา
“ไม่ร้องนะคนเก่ง เราไปหาอะไรอร่อยๆ ก
