คนขี้แยส่ายหน้าปฏิเสธไม่มีคำตอบให้
เขายิ้มอ่อนโยนยังคงเช็ดให้แม้น้ำตาจะไหลไม่ยอมหยุด “เคยนับไหมว่าเราอายุห่างกันกี่ปี” คาดว่าหล่อนเคยเขาจึงพูดต่อ “ชีวิตข้าวหอมควรไปได้ไกลมากกว่านี้ไม่ควรมาหยุดอยู่ที่ผู้ชายที่อายุมากกว่าเป็นสิบกว่าปีแบบพี่ ข้าวหอมเคยคิดอย่างนี้หรือเปล่า”
หล่อนยังคงส่ายหน้าอีกครั้งน้ำตาเริ่มหยุดไหล
เขาวางปลายนิ้วโป้งบนพวงแก้มนุ่มหมุนวนรอบเช็ดคราบน้ำตา “กลับเป็นพี่เองที่คิดมาตลอดว่าข้าวหอมควรได้เจอคนอื่นที่ดีกว่าที่เหมาะสมกับข้าวหอมมากกว่าพี่ พี่ไม่คู่ควรกับข้าวหอม”
“ไม่จริงค่ะ ฮึก... ข้าวหอมต่างหากที่ไม่คู่ควรคุณวิน เป็นภาระเป็นกาฝากตั้งนานทั้งที่เราเองไม่ได้เป็นญาติไม่ได้สนิทอะไรกัน”
“เห็นไหมว่าเราสองคนต่างก็คิดไม่เหมือนกัน สิ่งที่ข้าวหอมกลัวพี่เองก็กลัวเหมือนกัน แล้วทำไมเราไม่เปลี่ยนความกลัวนั้นให้กลายเป็นความเชื่อมั่นเชื่อใจในกันและกันล่ะ” ชายหนุ่มแนบอิงพิงหน้าผากชนห
