“คุณวินคะ”
ชวินทร์หน้าจ๋อยลงหลังโดนปรามอีกครั้ง เออ เอาเข้าไปชีวิตนี้โดนกดโดนข่มเหงเข้าไป มือใหญ่กระชับอุ้มร่างแน่งน้อยให้มั่น
“ข้าวหอมต้องกลับแล้วนะคะ ไว้เจอกันค่ะ” ยังไม่ทันที่ปริวัตรจะได้บอกลาบ้างชวินทร์ก็อุ้มฐานิดาเดินแยกไปอีกทางเสียแล้ว สมน้ำหน้ามัน ไอ้หมอจอมกวนไม่รู้จะมายุ่งอะไรกับแฟนเขานัก แอบคิดอะไรอยู่หรือเปล่าก็ไม่รู้ ไม่แน่ว่ามันอาจจะคิดก็แฟนเขาน่ารักขนาดนี้ใครไม่ชอบไม่รักไม่เอ็นดูก็บ้าแล้ว เฮ้อ! หงุดหงิดชะมัด
วางร่วงอรชรลงบนเบาะจัดแจงท่านั่งปรับเบาะให้สบายตัวไม่เกร็งข้อเท้าข้างที่เจ็บระหว่างนั้นคนตัวเล็กก็บ่นไปเรื่อยตามประสา
“คุณวินไม่น่าพูดจาไม่ดีกับพี่หมอเลยนะคะ อย่างน้อยพี่หมอก็เป็นคนดีดูแลข้าวหอมแทนพี่ข้าวโอ๊ตมาตลอด”
“พี่ไม่ต่อยหน้ามันเละก็บุญแค่ไหนแล้วข้าวหอม นี่หึงจนหน้ามืดตามัวไปหมดรู้ตัวบ้างไหม รู้ตัวไหม หืม?”
ถามเสียงอ้อนหยัดกายขึ้นมาจุ๊บริมฝีปากจิ้มลิ้มเนิ่นนา
