Don't call me Baby! Chapter 2.2
1498 คำ
“เฮ้ย ไอ้หน้าจืด ไปเอาน้ำเย็นมาแดกหน่อยดิ๊ มึงมีหนมไรแดกป่ะ เอามารับรองแขกหน่อยดิสัด แม่งนั่งหน้าบื้ออยู่ได้” โว้ ดูมันครับ เลวได้ใจ แหมกูยินดีต้อนรับมึงนักนี่ ไอ้ควาย ออกไปจากห้องกูเลย ตอนนี้เลยนะ
“มีแต่พริงเกิ้ล” เฮ้อ อุรดิศ เพลียใจกับตัวเองจังเลย บอกมันทำไมเนี่ย จะเก็บไว้กินตอนดูหนัง วันเสาร์นะเว้ยเฮ้ย ไม่รู้แถวนี้จะมีขายหรือเปล่าก็ไม่รู้ อารมณ์เสีย
“ไปเอามาแดกดิ มึงจะนั่งหน้าบื้ออยู่ทำไมวะ สัดเร็วๆแม่งเดี๋ยวเหยียบหน้าเลยนิ กูไม่ชอบหน้ามึงอยู่นะเว้ย ไม่พอใจ เข้าใจไหม เชี่ย ยังอีก” เอ่อ กระโดดเหยียบหน้ามันดีไหมเนี่ย เวรเอ้ย กูไม่พอใจมึงสิไม่ว่า เลวได้อีก ไม่เคยเจอคนหน้าด้านหน้าทน แบบนี้มาก่อนเลยนะ ให้ตายเถอะ คนจัญไร ไอ้บ้า
“เฮาเอาโค้กเด้อ โตมีบ่อ” เอ่อ ไอ้ดำครับ เกรงใจกูหน่อยได้ไหมเนี่ย เกรงใจกูหน่อยนะเว้ยเฮ้ย สมบัติผู้ดีน่ะมีไหม มีบ้างหรือเปล่า โว้ยย
“เออๆ” แงๆ ผมเกลียดตัวเองจังเลย ทำไมต้องยอมมันด้วย ทำไม ผม
ไม่เข้าใจ ผมไม่เคยเข้าใจตัวเอง นี่กูบ้าไปแล้วหรือไงวะเนี่ย ยอมมันทำไม นี่มันห้องมึงนะไอ้อุ่น ยอมมันทำไม อารมณ์เสีย ผมเดินออกจากห้องมาครับ แล้วเดินลงไปข้างล่าง เห็นพ่อกับคุณป้ากำลังเมาส์กันเมามันเหลือเกิน ผมเดินไปในครัว เห็นพี่ต้อยกำลังง่วนอยู่กับทำอาหาร
“คุณอุ่นขา ซ่อยเอื้อยหยิบใบบักกรูดแน่ค่า เอาผักล้างให้นำ” เอ่อ ใช้กูเลยนะ หนอยแน่ มีแต่คนรังแกผมอ่ะ ทำไมวะ ผมไม่เข้าใจ ผมเสียใจ ทุรนทุรายปวดร้าว เวอร์ไปไหมเนี่ย
“พี่ต้อยหนมอุ่นอ่ะ เก็บไว้ตรงไหน แล้วมีโค้กไหมอ่ะ เอามาจากบ้าน
ไหม” พอช่วยคุณนายต้อยเสร็จ ผมก็ถามในสิ่งที่ไอ้เวรสองตัวนั่นมันใช้ผมล่ะครับ
“อยู่ในตู้เย็นค่า หนมกระปุกบ้อ อยู่ในกล่องยังบ่ทันแกะ คุณอุ่นไปแกะเองโลดค่า” ขอบคุณมากคุณนายต้อย เอ่อ นี่กูเป็นเด็กรับใช้บ้านนี้ไปแล้วสินะ
“อุ่นๆ หยิบรูปในกล่องมาให้พ่อหน่อยสิ” พอเดินไปแถวตู้เย็นคุณพระบิดาก็ร้องเรียกมา เอ่อ ต้องทำสิใช่ไหมเนี่ย แว้กก จะร้องไห้ดีไหมเนี่ย ทำไมๆ ทำไมใช้กูจังโว้ย
“เอาหนมไปให้เพื่อนกินเหรออุ่น มีผลไม้นะ ที่อำเภอเขาให้พ่อมา ในรถน่ะ ไปเอามาหน่อยสิลูก” เอ่อ ทำไมตอนลงรถมาไม่ถือมาด้วยอ่ะพ่อ ใช้อุ่นอีกแล้วอ่ะ อะไรอ่ะ ไม่เข้าใจ พ่อนะพ่อ เออๆ ไปก็ไปวะ รู้จักอ่านสีหน้าท่าทางของลูกบ้างไหมเนี่ย ว่าไม่พอใจ เข้าใจป่ะพ่อ
“หน้าตาลูกอุ่นนี่ น่ารักดีนะคะคุณปลัดขา ท่าทางคุณนายคงจะสวย”
“ครับผม แม่เขาสวย ผมเองก็หล่อนะ คุณว่าไหมคุณแต๋ว”
“ว้าย ที่สุดค่ะคุณปลัดขา ตั้งแต่โตมาจนเป็นสาว แล้วมาพลาดพลั้งเสียตัวมีครอบครัวมา ไม่เคยเห็นปลัดคนไหน หล่อเหลาเอาการเท่าคุณปลัดเลยนะคะ” เอ่อ นี่จีบกันอยู่ป่ะเนี่ย จิ๊ คอยดูนะพ่อ ถ้านอกใจแม่ล่ะคอยดู ผมนี่ล่ะจะจัดการเอาให้เข็ด ผมรักแม่ผมมากนะ ขอบอกไว้ก่อน เคยมีคนมาจีบพ่อผมหรือพ่อผมไปจีบเขาเยอะแยะ แต่ผมเคยยื่นคำขาดเอาไว้แล้ว ว่าไม่ได้ พ่อให้สัญญาแล้ว และผมก็ให้สัญญากับพ่อแล้ว ผมถึงเป็นคนแบบนี้ไง ฮึ ไม่รู้คิดถูกหรือคิดผิดนะ ที่รับปากไปแบบนั้น
“ช้าจังวะมึง ทำเชี่ยไรอยู่” เอ่อ พอผมเดินกลับขึ้นไปบนห้อง ไอ้บ้านั่นก็โวยวายออกมาล่ะครับ สายตามันจ้องอยู่ที่หน้าจอเล่นเกมอยู่ ไอ้ดำเหมือนกันแต่ยังไม่วายหันมาด่าผม
“แกะมาดิ เร็วดิวะ เชี่ย”
“จิ๊” ผมไม่พอใจครับมากๆ นี่มันเกินไปแล้วนะ มันจะเกินไปแล้วนะเว้ย
“แน่ะๆ ทำท่าไม่พอใจ เป็นเชี่ยไร หรือมึงจะแดกตีนก่อน”
“เฮ้ย บักเดี๋ยวนี่เฮือนเพิ่นเด้มึง” ไอ้ดำปรามครับ เออ รู้หน่อยว่าบ้านใคร หนอยแน่อย่ากร่างให้มากนะมึง
“บ่สน แน่ะ ยังอีก ไม่พอใจเหรอ เอามาวางให้กู แกะด้วย สัดต้วมเตี้ยม
นะมึง” หือ นี่ด่ากูเหรอ ไอ้ควาย ไอ้หน้าปลากระโห่ ไอ้ควายเขาหัก ไอ้ผีทางสามแพร่ง ไอ้ๆๆๆๆ
“นี่มึงด่ากูในใจใช่ไหม อยากโดนตีนมากว่างั้น เหรอ”
“ป่าว อ่ะ” ผมไม่ได้กลัวมันนะครับ เกรงใจไอ้ดำ อิอิ ผมไม่ชอบมีเรื่อง แต่ผมไม่ได้กลัวมันนะ เรื่องจริงสาบานได้เลย ผมเกลียดมัน คนที่เราเกลียด เราไม่จำเป็นต้องคุยนี่จริงไหม แล้วทำไมต้องยอม ทำไมไม่ว่าคืน ใคร นี่ใครถาม อย่าถามเยอะได้ป่ะ ไม่ได้ยอม ไม่อยากด่า โว้ยย ไม่รู้ล่ะ เออๆ ทำๆไปซะก็จบนี่ จริงป่ะ โอเคมะ เอาเป็นว่า วันนี้เป็นวันที่อัปยศอดสูที่สุดในชีวิตผมเลยก็ว่าได้ ผมไม่เคยเจอใคร ทำกริยาต่ำทรามใส่มาก่อน นี่ล่ะมั้งคือเหตุผลที่ผมอึ้ง ผมเลยไม่โตตอบล่ะครับ เข้าใจผมหรือยัง ผมมีเลือดผู้ดีนะอย่าลืม อิอิ เพราะฉะนั้น ผู้ดีเขาไม่ด่าทอแบบนี้หรอกนะ มันเสื่อมเสียถึงวงศ์ตระกูลของผมนี่นา ไม่เอาด้วยหรอก ผมเป็นผู้ดี ท่องไว้ๆๆ
“เฮ้ย มึงน่ะ ที่ไปเข้าค่ายน่ะ ระวังตัวให้ดีนะ กูจะจัดหนัก” ผมสะดุ้งครับ ไอ้บ้านี่กูกำลังคิดถึงโจ้สุดที่รักอยู่นะ เสียบรรยากาศหมด
“อ้าว ไสว่ารับปากกับปลัดแล้วบ่แม่นติ๊บักเดี๋ยว มึงบ่ย้านเพิ่นติ๊” ไอ้ดำมันเหมือนจะดีนะ แต่เหมือนไปยุให้มันพูดมากกว่าเดิมอีก
“ฮ่วย กูมีวิธีก็แล้วกันบักเล็ก บ่ใซ้กำลังแต่จะแกล้งให้มันอาย ให้มันอยากย้ายโรงเรียนหนี ฮ่าๆ”
“เฮ้ย โพดไปบ่มึง”
“บ่ กูซังขี้หน้ามัน มึงได้ยินไหม กูไม่ชอบขี้หน้ามึง ไอ้หน้าจืด” มันตะคอกใส่ผมครับ ที่จริงมันก็ตะคอกทุกคำพูดนะ เออ กูก็เหมือนมึงนั่นล่ะควาย กูก็ไม่ชอบขี้หน้ามึง จำไว้ แหมนะ กล้าพูด กูหล่อกว่ามึงล่ะสิถึงไม่ชอบหน้ากู
“เป็นหยังบ่มักขี้หน้าเพิ่นปานนั้น” ไอ้ดำครับ เอ่อมึงเงียบบ้างก็ได้นะเว้ย
“บ่มักซื่อๆนี่ล่ะ มีปัญหาติ๊” มันยักคิ้วใส่ผมผมครับ ผมเบะปาก หมาเห่าอ่ะนะ ไม่กัดหรอก เอ๊ะ หรือว่ามันกัด
“อยากกินตีนเหรอ มึงเบะปากใส่กูทำไม” อ้าว ไอ้เวรนี่ ทีมึงด่ากูล่ะ ยักคิ้วใส่กูอีก ทำไมเป็นเทวดาไงถึงจะทำไม่ได้ กูจะทำอ่ะ ทำไม
“ยังอีก” มันปรี่เข้ามาหาผมครับ เว้ย อย่านะมึง นี่มันบ้านกูนะ
“เฮ้ยๆ บักเดี๋ยว พ่อมันอยู่ตะล่างเด้มึง” ไอ้ดำมันขวางไว้ครับ
“เห็นแก่พ่อมึงนะ ถ้ามึงเบะปากใส่กูอีก มึงตายคาตีนกูแน่ เชี่ย สัด” ด่าตัวเองก็เป็น ด่าอีกสิ ด่ามาๆ ควายเอ้ย คนเรานี่นะ นิสัยไม่ดีเลยจริงๆ ผมเกลียดมันแล้วล่ะ ไม่เคยเกลียดใครเลยนะจะบอก เกลียดมันคนแรก ดีใจไหมไอ้เชี่ย มึงเป็นคนแรกที่กูเกลียด ไอ้เชี่ยยยย
“โตๆ เฮาถามแน่ เป็นหยังบ่โต้ตอบบักเดี๋ยวเลย มันด่าเอาๆ เป็นเฮาแน่น้า ตั้งกันจั๊กหมัดแล้ว” ตอนจะแยกย้ายกันกลับครับไอ้ดำมันถามผมขึ้น
“เราไม่ชอบใช้กำลัง เราไม่ชอบ พ่อเราขอไว้” ผมบอกออกไป นี่ล่ะครับที่พ่อผมขอไว้ เพราะตอนนั้น ผมเคยมีเรื่องกับเพื่อนจนถึงขึ้นโรงพักเลยนะ ก็จะอะไรล่ะตอนอยู่ ป.๓ มั้ง มันมาล้อชื่อแม่ผมนี่ ผมเลยไปคว้าหินมากระหน่ำตีหัวมัน เป็นไงน่ะเหรอ เลือดอาบเลย ได้แผลเป็นที่หนังหัว มันจะได้จำว่าอย่ามาล้อแม่กู นั่นล่ะครับพ่อผมเลยขอ ผมก็ขอพ่อบ้างว่าอย่ามีคนอื่นมาแทนที่แม แค่นั้นเอง อิอิ ผมบอกแล้วว่าไม่ใช่ผมไม่สู้ ผมสู้แต่ผมก็มีเหตุผลของผมอ่ะ อิอิ โอเคมะ
- ผู้เขียน
