“นึกว่าไปไหน” เขาเดินตามญาติกามาจนถึงใต้ต้นฉำฉาใหญ่สุดในไร่ ถัดลงไปก็เป็นลานดอกม่วงหรือที่ตอนนี้เป็นไร่มันสำปะหลังแล้ว
“พาเจ้าดำมากินขนมค่ะ”
ต่อให้เจ้าหล่อนไม่พูดเขาก็เห็นว่าเจ้าดำกำลังงับก้อนชิฟฟ่อน เค้กเนื้อนุ่มทรงสามเหลี่ยมที่ญาติกาแกะกระดาษสีขาวที่ห่ออยู่ให้อย่างตะกละตะกลาม กระดาษงี้เกลื่อนเต็มพื้น
แฮ่...
และพอเขาเดินเข้าไปใกล้ขึ้นกว่าเดิมเท่านั้นแหละ เจ้าหมาเนรคุณก็คำรามขู่แทบจะทันที
“ไอ้หมาเนรคุณ ถ้าไม่ได้ฉันขับรถพาพี่ชาติชัยไปรับเอ็งที่ฟาร์ม ป่านนี้เอ็งคงไม่ได้เข้ามาอยู่ในไร่ที่มีคนงานให้ไล่งับ ไล่กัดเล่นเยอะแยะขนาดนี้ร้อก”
สาวน้อยอมยิ้มเพราะรู้สึกว่าชะตากรรมของเจ้าดำกับเธอนั้นช่างเหมือนกันเหลือเกิน
“แม้แต่กับหมา นายสิงห์ยังบ่น”
แต่สิ่งที่สิงห์คบบ่นก็ไม่ได้เกินจริงนัก ในยามที่เจ้าดำทำหน้าที่เฝ้ายามและลาดตระเวนรอบๆ ไร่กับเจ้านาย มันก็ทำหน้าที่อย่างแข็งขัน ดุดัน ไร้แววขี้เล่
