ผ่านไปหนึ่งคืนอาการของเหวินเหยาเฉิงดูจะไม่ดีขึ้นมากนัก บาดแผลของเขาหนักจนยาสมุนไพรของมู่หลินเอาไม่อยู่และเขาก็เริ่มมีอาการคลุ้มคลั่งเพราะความเจ็บปวด
“บาดแผลนี่มันเจ็บปวดยิ่งนัก ไปหายามาให้ข้าเดี๋ยวนี้!!! ไปเอายาวิเศษที่เจ้าบอกมาเดี๋ยวนี้!!!” เหวินเหยาเฉิงตะโกนลั่น เขาร้องครวญครางมาตั้งแต่เมื่อคืนแล้ว
“ฝ่าบาท โปรดใจเย็นหมอสมุนไพรกำลังพยายามหาสมุนไพรที่เข้มข้นกว่านี้เพื่อรักษาท่าน” อู่ชิงกล่าวด้วยความกังวล เขาเริ่มจะเชื่อสิ่งที่เหวินเหยาเฉิงกล่าวแล้ว ว่ามู่หลินอาศัยอยู่ที่นี่เพียงคนเดียว
เหวินเหยาเฉิงที่นอนอยู่บนพื้นกระท่อม แล้วกระแทกกำปั้นลงกับพื้นด้วยความโกรธ
“ข้าไม่สามารถทนความเจ็บปวดนี้ได้อีกแล้ว! เจ้าจะทำอะไรได้ก็รีบทำเสีย!” อู่ชิงเดินออกมาหามู่หลินที่แอบฟังอยู่ด้านนอก เขาจำเป็นต้องคุยกับนางให้รู้เรื่อง
“พ่อของเจ้าอยู่ที่ไหน ข้าเคยรักษากับพ่อของเจ้า ด้วยยาสมุนไพรวิเศษ ข้าดื่มไปเพีย
