แม้ว่าฝ่ายเจินฮุ่ยหมิงจะรู้จักเส้นทางเป็นอย่างดี และได้มีการวางแผนดักจับพวกเหวินเหยาเฉิงแล้ว แต่ฝ่ายเหวินเหยาเฉิงนั้นก็ไหวตัวทัน และรู้เส้นทางหลบหนีจากเจินฮุ่ยหมิง ทำให้เขาเดินทางข้ามชายแดนไปฝั่งตงซานได้สำเร็จ โดยรอดพ้นจากการจับกุมของเจินฮุ่ยหมิง
เมื่อเจินฮุ่ยหมิงมาถึงชายแดนหลุนซานและพบกับกองกำลังทหารฝ่ายที่ส่งมาให้ดักรอพวกเหวินเหยาเฉิง พวกเขากลับไม่พบแม้แต่ร่องรอยหลบหนีของพวกเหวินเหยาเฉิง และมันแปลว่าพวกนั้นได้ข้ามไปฝั่งตงซานแล้ว เขารู้สึกผิดหวังและโกรธอย่างมาก แม้ว่าจะพยายามเต็มที่ แต่ก็ไม่สามารถจับกุมศัตรูได้
“พวกมันหนีไปได้! ไอ้พวกขี้ขลาดที่ทิ้งทหารของตัวเองไว้แล้วหนีไปโดยไม่รับผิดชอบ” เจินฮุ่ยหมิงคำรามด้วยความโกรธ สายตาของเขามองไปที่ชายแดนฝั่งตงซาน ด้วยความไม่พอใจที่ศัตรูสามารถหลบหนีไปได้
“ท่านแม่ทัพ เราจะทำอย่างไรต่อไป” นายทหารคนหนึ่งถามอย่างเป็นกังวล
เจินฮุ่ยหมิงหยุดคิดสักครู่ ก
