ฉันมองหน้าจอของทั้งสองเจ้แล้วไม่เข้าใจหรอก มีตัวเลขสีแดงสีเขียว เยอะแยะคุยกันเรื่องลดนู่นเพิ่มนี่ และจะใช้คนกี่คนเพิ่มตำแหน่งอะไรใหม่ไหม ยอดการผลิตจะเป็นเท่าไหร่ คำบางคำฉันก็ไม่เข้าใจเพราะไม่ได้เรียนสายบริหารมา
ยิ่งได้มาฝึกงานยิ่งได้รู้ว่ากว่าจะผลิตอะไรสักอย่างออกมาให้ผู้บริโภคนั้นยุ่งยากมากมาย ไม่คิดว่าเบ๊บของฉันจะเก่งขนาดนี้ เขาไม่เคยเอาความเครียดมาให้ฉันทุกข์ใจเลยสักครั้ง
ฉันต้องเคยกอบกู้ชาติไว้ในชาติที่แล้วหรือเปล่า ถึงโชคดีได้แฟนดีขนาดนี้ ถึงจะหื่นไปบ้างแต่ยอมรับได้ เพราะฉันเองก็ฟินเหมือนกัน
“ทำงานค่ะสาว อย่าเพิ่งน้ำลายไหลคิดถึงผู้ชาย”
“เจ้ แพรเปล่านะ”
“จ้า/จ้า” เสียงทั้งสองเจ้ จ้า รับแต่แววตาบอกว่าไม่เชื่อเลยสักนิด แล้วฉันทำอะไรได้ไหม นอกจากเงียบไม่ต่อปากต่อคำ เพราะเจ้ ๆ รู้ทันฉันตลอด
************
อดีต
ปีหนึ่งเทอมหนึ่ง
หลังจากตกลงคบกันได้หนึ่งเดือน เรื่องของฉันกับอาจารย
