วันนี้หลังจากกินข้าวเช้าเสร็จ ทุกคนในบ้านพากันเดินไปเก็บผักที่ปลูกไว้ในหุบเขา เส้นทางที่เดินค่อนข้างลาดชันแต่ตงกูกับพี่ชายได้ใช้จอบขุดและถางทางเดินเป็นขั้นบันไดไว้ก่อนแล้ว แม้จะไม่สะดวกเหมือนพื้นที่ราบแต่ก็พอเดินได้
"ทำไมถึงไม่ปลูกไว้แถวบ้านเหรอคะ มาปลูกไว้กลางหุบเขาแบบนี้มันไม่ลำบากเกินไปเหรอ?"
ฉุนหรานเอ่ยถามในขณะที่เดินตามหลังทุกคนมา แม้แต่ความทรงจำเดิมของร่างนี้ก็ไม่เคยเดินมาในหุบเขาอาถรรพ์แห่งนี้ ไม่ต้องพูดถึงชาวบ้านคนอื่นที่หลีกเลี่ยงการเฉียดกรายบ้านโหลว เธอจึงคิดว่ามันน่าจะปลูกที่บ้านได้
"มันไม่ปลอดภัยหรอกอาหราน การที่เรามาปลูกผักเยอะ ๆ เราจะถูกกล่าวหาว่าเป็นพวกทุนนิยมก็เป็นได้ ถึงจะไม่มีใครมาสุงสิงกับพวกเราแต่ก็รับประกันไม่ได้ว่าจะไม่มีใครมาเห็น"
"..."
"อีกอย่าง เราปลูกไว้กลางเขาแบบนี้ถ้ามีคนมาเห็นก็ไม่มีทางรู้ว่าเป็นของใคร แต่ก็ยากที่จะมีคนไปเห็นได้ง่าย ๆ"
"..."
"อาหรานดูสัญ
