ตอนที่ 5 อยากเจออีก

1831 คำ

“พี่กินกาแฟหมดยังคะ” มิรินเอ่ยถามเจไดเพราะเห็นเขากินกาแฟที่เธอซื้อมาให้เป็นระยะๆ “หมดแล้ว” เจไดตอบกลับสั้นๆ ไปตามตรงโดยไม่มองหน้ามิรินเพราะเขานั้นกินหมดจริงๆ “มาค่ะ เดี๋ยวหนูเอาไปทิ้งให้” พูดจบมิรินก็ยื่นมือไปหยิบแก้วกาแฟจากมือเจไดทันทีจากนั้นก็เดินเอาไปทิ้งขยะ ส่วนเจไดก็ได้แต่มองการกระทำของเธอเงียบๆ โดยไม่พูดอะไร เมื่อเอาแก้วไปทิ้งขยะแล้วมิรินก็มายืนข้างเจไดแล้วเงยหน้ามองกำแพงจนเจไดได้แต่มองตามเธอ “กลับเข้าไปในโรงเรียนได้แล้ว” เจไดเอ่ยบอกมิรินเสียงเรียบ “หนูจะกลับเข้าไปอยู่ค่ะ แต่หนูกำลังใช้ความคิดอยู่” มิรินตอบเจไดพร้อมกับคิ้วขมวดเงยหน้ามองกำแพงที่สูงลิ่วตรงหน้า “คิดอะไร” เจไดถามมิรินด้วยความสงสัย “กำลังคิดว่าจะปีนกำแพงกลับขึ้นไปยังไงล่ะค่ะ” “เธอจะบ้าหรอ กำแพงสูงขนาดนั้นจะปีนไปได้ยังไง เดินไปเข้าทางประตูเลย” เจไดพูดเสียงดุใส่มิรินทันทีเมื่อรู้ว่าเธอจะปีนกำแพงกลับเข้าไป “ไม่ได้ค่ะ เดี๋ยวหนูโดนทำโทษ คิดออกแล้วว่าจะปีนขึ้นไปยังไง” มิรินพูดขึ้นพร้อมกับหันมาส่งยิ้มให้เจไดจนเจไดได้แต่มองหน้ามิรินกลับด้วยความสงสัย “มายิ้มให้ฉันทำไม” เจไดพูดขึ้นทันทีเมื่อเห็นมิรินส่งยิ้มให้เขาแปลกๆ “ช่วยอะไรหนูหน่อยได้มั้ยคะ” “ช่วยอะไร” เจไดถามมิรินกลับทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของเธอ “ช่วยยกหนูขึ้นได้มั้ยคะ พี่ตัวสูงถ้ายกหนูขึ้นมือหนูคงจะถึงตรงรอยแตกของกำแพงนั่น หนูก็ปีนถึงแน่นอน” มิรินพูดขอความช่วยเหลือเจไดพร้อมกับชี้ไปยังรอยแตกของกำแพงที่เธอตั้งใจจะใช้ยึดเหนี่ยวเพื่อยืดตัวขึ้นไปบนกำแพง “ไม่ได้มันอันตราย ไปเข้าทางประตูซะก็จบ” เจไดพูดขัดมิรินเพราะไม่เห็นด้วยกับสิ่งที่เธอจะทำ “ไม่เอาพี่ หนูไม่อยากโดนทำโทษก่อนเรียนจบ นะคะ ช่วยหนูหน่อยนะ น๊าพี่สุดหล่อ” เจไดถึงกับถอนหายใจยาวออกมาเมื่อโดนมิรินอ้อนไม่เลิก “เด็กอะไรดื้อจริงๆ หันหลังไปสิ” มิรินรีบหันหน้าไปทางกำแพงทันทีด้วยความดีใจเมื่อเจไดยอมช่วยเธอแล้ว “ห้ามตกลงมานะ ไม่งั้นฉันปล่อยเธอตกลงพื้นแน่” “ไม่แน่นอนค่า เชื่อมือหนูได้เลย” เมื่อเห็นมิรินพร้อมแล้วเจไดก็เดินไปยืนชิดหลังมิรินทำเอาร่างสูงถึงกับเผลอสูดดมกลิ่นหอมจากผมของเธอยิ่งเข้าใกล้มิรินยิ่งได้กลิ่นหอมจากตัวเธอมันทำให้เขารู้สึกผ่อนคลายไม่น้อยแต่ก็พยายามข่มใจตัวเองไม่ให้คิดเกินเลยกับเด็กสาวตรงหน้า เมื่อเดินไปชิดหลังมิรินเจไดก็จับช่วงไหล่มิรินไว้เพื่อจะยกเธอขึ้นก็ต้องชะงักเมื่อมิรินยื่นมือมาจับมือเขาไว้ทั้งสองข้างย้ายให้มาจับเอวบางของเธอแทน “จับตรงไหล่ยกขึ้นไม่ถึงหรอกค่ะพี่ ต้องจับตรงเอวพี่จะได้ยกหนูสะดวก มาค่ะหนูพร้อมแล้ว” มิรินพูดกับเจไดเมื่อเธอพร้อมแล้วโดยไม่รู้ว่าคนที่ยืนอยู่ข้างหลังเธอกำลังหัวใจเต้นแรงเมื่อได้สัมผัสกับเอวบางๆ ของเธอ “พี่คะ ทำไมนิ่งอะ หรือว่าจะเปลี่ยนใจไม่ช่วยหนูหรอ” มิรินหันหน้าไปถามเจไดเมื่อเห็นเขาจับเอวเธอไว้นิ่งโดยไม่ขยับตัว ทางด้านเจไดเมื่อได้ยินคำพูดของมิรินก็ตั้งสติได้ “เปล่า” เจไดตอบมิรินสั้นๆ แล้วรีบยกเธอขึ้นทันทีจนมิรินยื่นมือไปเกาะรอยแตกของกำแพงแล้วยืดตัวปีนไปนั่งบนกำแพงได้ ส่วนเจไดก็ได้แต่เงยหน้ามองลุ้นว่าเธอจะปีนขึ้นไปได้รึเปล่าเมื่อเห็นร่างบางขึ้นไปบนกำแพงใหญ่ได้แล้วก็โล่งใจทันที “ขอบคุณนะคะพี่สุดหล่อ รอบหน้าเจอกันรับรองหนูได้ชื่อพี่มาแน่นอน หนูไปก่อนนะคะ บ๊ายบาย” พูดจบมิรินก็กระโดดลงไปทันทีทำเอาเจไดถึงกับตกใจเพราะไม่คิดว่าเธอจะกระโดดลงไป “นี่ยัยเด็กดื้อยังอยู่ดีมั้ย” เจไดตะโกนถามมิรินทันทีเพราะเขาไม่รู้ว่าพื้นด้านในโรงเรียนนั้นสูงกว่าด้านนอกจึงทำให้กำแพงดูไม่สูงมาก “หนูยังอยู่ค่า ลงได้อย่างปลอดภัย ขอบคุณนะคะพี่ที่เป็นห่วง แล้วหนูก็เจอโทรศัพท์แล้วด้วยพี่บอกเลขบัญชีมาหน่อยค่า เดี๋ยวหนูโอนเงินคืนให้” มิรินตะโกนกลับมาหาเจไดจึงทำให้เจไดโล่งอกทันทีที่เธอนั้นปลอดภัยแล้ว “ไม่ต้องคืน ฉันรู้ว่าเธอจะหลอกดูชื่อผ่านบัญชีฉัน” เจไดตะโกนตอบมิรินไปเมื่อเห็นเธอจะโอนเงินคืนให้ “ว้า! โดนจับได้ซะงั้น ฮ่าๆ งั้นหนูไปก่อนน๊าพี่สุดหล่อ” พูดจบมิรินก็วิ่งไปทันที ส่วนเจไดเมื่อเห็นมิรินเงียบเสียงไปก็รู้ว่าเธอเดินไปแล้ว จึงมายืนพิงกำแพงรอช่างซ่อมรถ สักพักช่างซ่อมรถก็มาไม่นานรถก็ซ่อมเสร็จเพราะไม่ได้เป็นอะไรมาก เมื่อเห็นรถซ่อมเสร็จแล้วเจไดก็เดินไปร้านชาไข่มุกที่มิรินไปซื้อเพราะอยากกินกาแฟอีกเนื่องจากร้านนี้ทำกาแฟดำรสชาติที่เขาชอบ “เอากาแฟดำเย็นแก้วนึงครับ” เจไดเอ่ยสั่งกาแฟทันทีเมื่อเดินไปถึง “ได้ค่ะ ใส่กาแฟสองช้อนเหมือนเดิมนะคะ” เจไดคิ้วขมวดขึ้นทันทีเมื่อได้ยินคำถามของเจ้าของร้าน “ปกติร้านไม่ได้ชงแบบนี้หรอครับ” เจได้เอ่ยถามด้วยความสงสัย “เปล่าค่ะ ปกติไม่ได้ชงแบบนี้ค่ะ พอดีน้องผู้หญิงที่มาซื้อเป็นคนบอกให้ใส่กาแฟสองช้อนค่ะ เลยคิดว่าคุณลูกค้าคงจะชอบกินเข้ม” เจ้าของร้านบอกเจไดด้วยรอยยิ้มทำเอาเจไดถึงกับแปลกใจเมื่อรู้ว่ามิรินเป็นคนสั่งให้ร้านชงแบบนี้ “เอาแบบเดิมเลยครับ ใส่กาแฟสองช้อน” “รอสักครู่นะคะ” เจไดพยักหน้าตอบเจ้าของร้านแล้วหันไปมองกำแพงโรงเรียนที่มิรินปีนไปเพราะกำลังนึกถึงมิริน ได้แต่สงสัยว่าทำไมมิรินถึงเลือกจะให้ร้านชงกาแฟให้เขาแบบนี้แต่ก็ต้องเก็บความสงสัยไว้เพราะคิดว่าคงไม่ได้เจอเธออีก เจไดรอกาแฟสักพักเจ้าของร้านก็ทำเสร็จเขาจึงถือแก้วกาแฟแล้วเดินขึ้นรถขับไปมหาลัยทันที “ยัยรินแกหายไปไหนมา ฉันโทรหาทำไมไม่รับสาย” แพทตี้เรียกมิรินแล้วเดินไปหาเธอทันทีเมื่อเห็นเพื่อนเดินมาจากหลังโรงเรียนเพราะหลังจากเธอช่วยครูเสร็จก็เดินตามหามิรินทั่วโรงเรียนเพราะโทรหาเธอก็ไม่รับ “ไปซื้อชาไข่มุกมา อร่อยมากแก” มิรินตอบแพทตี้ด้วยรอยยิ้มกว้างเมื่อนึกถึงใบหน้าอันหล่อเหลาของเจได “แกไปซื้อที่ไหน โรงเรียนเรามีขายแล้วหรอ” แพทตี้เอ่ยถามด้วยความสงสัย “ฉันปีนกำแพงโรงเรียนไปซื้อข้างนอกมา” “ห๊ะ!” แพทตี้ร้องตกใจทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของมิริน “แกจะตกใจอะไรแค่ปีนกำแพงโรงเรียนเอง” “จะไม่ให้ฉันตกใจได้ยังไงยะ กำแพงโรงเรียนสูงขนาดนั้นแกปีนไปได้ยังไง” แพทตี้พูดขึ้นด้วยน้ำเสียงตกใจจนมิรินได้แต่หัวเราะออกมา “เอาน่า ถือว่าทิ้งทวนก่อนเรียนจบอิอิ นี่แพทตี้ฉันถามอะไรหน่อยสิ” “ถามอะไร” แพทตี้ถามมิรินกลับด้วยความอยากรู้ “ถ้าเราใจเต้นแรงกับใครคนหนึ่งเวลาได้อยู่ใกล้เค้า มันแปลว่าเราชอบเค้าแล้วใช่มั้ยอะ” มิรินเอ่ยถามแพทตี้พร้อมกับยกมือมาทาบที่อกข้างซ้ายเมื่อนึกถึงหน้าเจไดหัวใจเธอก็เต้นแรงทันที “แกถามแบบนี้แสดงว่าแกไปใจเต้นแรงกับใครมาแล้วใช่มั้ย” มิรินพยักหน้าตอบแพทตี้ทันทีเมื่อได้ยินแพทตี้ถามกลับ “อร๊ายยย เค้าเป็นใครแก เหลามาเดี๋ยวนี้เลยนะ” แพทตี้พูดขึ้นด้วยท่าทางตื่นเต้นเพราะเป็นครั้งแรกที่เธอเห็นมิรินเป็นแบบนี้ “ฉันไม่รู้จักชื่อพี่เค้าอะแก แต่เหมือนจะเรียนวิศวะด้วย” มิรินตอบแพทตี้ไปตามตรงพร้อมกับเล่าเหตุการณ์ทุกอย่างว่าเธอไปเจอเจไดได้ยังไง “อร๊ายยย ยัยริน แกแน่นอนมาก เจอเค้าวันแรกก็ไปกระโดดกอดเค้าเลยหรอ แล้วพี่เค้าดูสนใจแกมั้ย เค้าว่าคนเราถ้าต่างคนต่างชอบจะใจเต้นแรงเหมือนกัน” “ฉันจะไปรู้หรอว่าพี่เค้าใจเต้นแรงมั้ย แต่ลักษณะพี่เค้าคงจะไม่ได้สนใจฉันหรอก คุยกับฉันแทบนับคำได้เลยมีแต่ฉันชวนคุย” มิรินตอบแพทตี้ไปตามตรงพร้อมกับนึกถึงคนหน้านิ่งที่ทำให้เธอใจเต้นแรง “เหม่อแบบนี้คิดถึงพี่เค้าอยู่หรอ” แพทตี้เอ่ยถามมิรินเมื่อเห็นเธอทำหน้าเหม่อเหมือนคิดอะไรอยู่ “อืออ ภาพหน้าพี่เค้าวนในหัวฉันตลอดเลยแก อยากเจอพี่เค้าอีกอะ” “เป็นเอามากนะแกเนี่ย ชอบพี่เค้าขนาดนี้แกได้ขอช่องทางติดต่อพี่เค้ามามั้ยเนี่ย” มิรินส่ายหน้าตอบแพทตี้ทำเอาแพทตี้ถึงกับกุมขมับทันที “โอ๊ยย ยัยริน บ่นอยากเจอพี่เค้าแต่ไม่ขอช่องทางติดต่อพี่เค้ามาชาตินี้จะได้เจอพี่เค้ามั้ย” แพทตี้บ่นให้มิรินทันที “แต่ฉันว่าไม่นานฉันต้องได้เจอพี่เค้าแน่นอน ถ้าได้เจออีกทีฉันไม่ปล่อยพี่เค้าหลุดมือแน่ อิอิ” มิรินพูดขึ้นพร้อมกับยิ้มอย่างอารมณ์ดีเพราะความรู้สึกเธอมันบอกว่าเธอจะได้เจอเค้าอีก “ย่ะ ขอให้เป็นอย่างที่พูดนะจ้ะแม่คุณ” แพทตี้พูดใส่มิรินพร้อมกับเบะปากหมั่นไส้เพื่อนตัวเองที่ดูมั่นใจว่าจะได้เจอคนที่ชอบอีก ทั้งสองนั่งคุยเล่นกันอยู่นานจนถึงเวลาเลิกเรียนมิรินก็แยกกับแพทตี้กลับบ้านทันที #วันนี้เอาความฟินมาเพิ่มให้อีกหนึ่งตอนค่า มาลุ้นกันว่าพี่เจไดจะนิ่งใส่น้องได้ถึงกี่ตอนกัน

อ่านฟรีสำหรับผู้ใช้งานใหม่

สแกนเพื่อดาวน์โหลดแอป

App Store Google Play

Facebookexpand_more