ย้อนรอยรักสายใยสวาท บทที่4.
1516 คำ
บทที่4.ฝันร้าย
“แม่ขาหน้าซี๊ดซีดจังเลยค่ะ” เสียงเล็กๆ ดึงความสนใจจากคนทั้งหมดในที่นี้ไป ความเป็นห่วงที่แสดงออกทั้งสีหน้าและเสียงของลาลิตานั่นเอง
“เข้าไปนอนพักข้างในดีไหมแก...” ไอรีนถาม
“ให้ผมช่วยไหมครับ” กุมภาขันอาสา พลางแอบสำรวจลีนาซ้ำ หกปีที่ผ่านมาเปลี่ยนสาวไร้เดียงสาให้กลายเป็นสาวสะพรั่งได้ถึงขนาดนี้เชียวเหรอ ใต้ความมอมแมมนั่น ปกปิดความงดงามไว้ไม่ได้ทั้งหมด มีเพียงสิ่งเดียวที่เตะตากุมภา แววตาที่เคยมองเขาด้วยความชื่นชมตลอดแทบไม่มีเหลือให้เห็น ที่ทำให้เขาเอะใจมากขึ้นคือความหวาดระแวงที่ปิดไม่มิดต่างหาก
หากเขาเป็นคนในอดีตของหล่อนก็ไม่มีอะไรให้กลัวนี่
หรือว่ามี...
“ลาลิพาแม่เข้าไปข้างไหนเถอะ อย่ารบกวนน้าไอเลยค่ะ”
ลีนารีบทรงตัวยืน เธอฝืนพูดกับบุตรสาว แล้วรีบรั้งลาลิตาเลี่ยงเดินไปอีกทาง ได้ยินเสียงไอรีนบ่นพึมพำตามหลังมา
กุมภามองตามหลังสองสาวต่างวัยจนลับหายเข้าไปในตัวบ้าน “คุณรู้จักสองแม่ลูกนั่นนานเท่าไหร่แล้วเหรอ” มันเป็นคำถามลอยๆ เหมือนไม่ได้สนใจจริงจัง แต่ความจริงแล้ว กุมภากำลังตั้งตารอคำตอบอย่างตั้งใจ
“นานมากแล้วค่ะ ตั้งแต่ยัยลาลิยังไม่เกิดด้วยซ้ำ ไอกับลีนาเป็นเพื่อนสนิทที่สุดเลยค่ะ”
“แล้วสามีของเธอล่ะครับ ผมไม่เห็นคุณไอพูดถึงเลย” คำถามต่อเนื่องหลังเปรยไปแล้วคือสิ่งนี้นั่นแหละ ใครจะไปคิดล่ะ ผู้หญิงในอดีตจะรู้จักกับผู้หญิงคนปัจจุบันที่คาดว่าจะเป็นผู้หญิงคนเดียวในอนาคต กุมภาเริ่มลังเล หากคำตอบเป็นอย่างที่คิดไว้ เขาจะยังสานต่อความสัมพันธ์เช่นนี้กับไอรีนได้หรือเปล่า
“ความจริงเป็นเรื่องส่วนตัวของลีนา ไอไม่อยากพูดถึงเลยค่ะ แต่ไอเชื่อว่าคุณกุมไม่ใช่ผู้ชายปากเปราะที่พูดไปทั่ว จนอาจทำให้ลีนาเสียหายได้ ยัยลีนาเป็นแม่เลี้ยงเดี่ยวค่ะ ไม่มีสามี”
“เขาไม่เคยพูดถึงผู้ชายคนนั้นเลยใช่ไหมครับ”
“ทำไมคุณกุมเดาถูกคะ หรือพอจะรู้อะไรมา เท่าที่ไอรู้ คุณกุมเองก็เคยไปปารีส สังคมแคบๆ แบบนั้นพอรู้อะไรเกี่ยวกับผู้ชายคนนั้น บอกไอได้เลยนะคะ ไอก็อยากรู้เหมือนกันผู้ชายใจแคบคนนั้นเป็นใคร”
พอพูดเรื่องอดีตของลีนา ไอรีนก็คุมสติไม่อยู่ เธอโพล่งความลับของเพื่อนสนิทมาจนหมด
“เด็กลาลินั่น อายุเท่าไหร่ครับ” กุมภาลุ้นจนเหงื่อแตกซิกๆ
“ห้าขวบแล้วค่ะ แต่ฉลาดเหลือเกิน ไอเคยขอยัยลาลิมาเป็นลูกบุญธรรม แต่ยัยลีนาไม่ยอม”
“ทำไมต้องทำแบบนั้นล่ะครับ ท่าทางเธอไม่ใช่มาจากครอบครัวขัดสนสักหน่อย”
“เรื่องมันยาวค่ะ ไอไม่อยากพูดถึงเลย” พอคิดถึงความหลังต่อมโมโหก็เดือดปุดๆ บิดา มารดาของลีนามีความคิดไม่เหมือนบิดา มารดาตัวเอง ทันทีที่เรื่องอัปยศของลีนาเริ่มแพร่หลาย เธอก็ถูกเฉดหัวส่ง คนที่กำลังทุกข์ใจแทบกลั้นใจตาย หากไม่ติดที่กำลังตั้งครรภ์ วันนี้คงไม่มีผู้หญิงชื่อลีนาบนโลกใบนี้
“เข้าข้างในเถอะครับ หายมาทั้งคู่แบบนี้ไม่ดีแน่” กุมภารีบชวนไอรีนเข้าไปด้านใน เขาคงต้องเร่งหาตัวช่วยเพื่อพิสูจน์อะไรบางอย่าง ซึ่งค่อนข้างซับซ้อน แต่กุมภามันใจเกินครึ่ง ‘เด็กลาลิ’ นั่นต้องเกี่ยวข้องกับเขาแน่ เผลอๆ อาจจะเป็นผลพวงจากความสัมพันธ์ครั้งนั้น ซึ่งมีความเป็นไปได้สูงเสียด้วย
เดาจากอาการหลบตาไม่สู้หน้าของลีนา หล่อนจำเขาได้ แคแกล้งทำเป็นไม่รู้จัก
“ผมขอตัวสักครู่นะไอรีน” หลังสอดสายตามองหาเพื่อนที่ไว้ใจได้จนเจอ กุมภารีบปลีกตัวตรงไปหา เขารั้งแขนเขตต์ขันเดินไปมุมสงบเพื่อขอความช่วยเหลือทันที
“เห้ยเกิดอะไรขึ้นวะ?” เขตต์ขันถามเสียงหลง
“พอดีอยากได้ความช่วยเหลือหน่อย คงมีแค่คุณคนเดียวเท่านั้นที่ช่วยผมได้”
ข่าวนี้แพร่งพรายเข้าหูคนนอกไม่ได้ มันมีทั้งผลดีและไม่ดีที่น่าจะเกิดขึ้นพร้อมกัน ดังนั้นกุมภาต้องรอบคอบที่สุด
“เรื่องอะไรวะ อย่าบอกนะว่าผู้หญิงเก่าๆ ของคุณเข้ามาก่อเรื่อง”
“เป็นแบบนั้นก็ดีสิ จะได้ล่มงานหมั้นไปเสียเลย” กุมภาตอบพร้อมกับสบถในลำคอ เขาเริ่มรู้สึกวุ่นวายใจตั้งแต่พบหน้าลีนาแล้ว เค้ารางความวุ่นวายนั่นก่อตัวจนใกล้ๆ พายุเต็มที
“ร้ายแรงขนาดนั้นเชียวเหรอวะ”
“ยังไม่ถึงขั้นนั้นหรอก แค่ผู้หญิงสองคนนั่นเป็นเพื่อนกัน”
“หมายความว่ายังไงกันแน่ ผมยังไม่เห็นผู้หญิงคนไหนเข้าข่ายแบบที่คุณว่าเลยนะกุม”
รอบตัวไอรีนไม่มีผู้หญิงสาวสวยที่น่าจะเป็นอันตรายได้เลย มีแค่เด็กหญิงวัยไม่เกินห้าปีที่เกาะติดไม่ห่าง
“คงไม่ร้ายแรงขนาดมีลูกใกล้โตเป็นสาวหรอกนะ” เขตต์ขันลองเดา
และสีหน้าของกุมภาทำให้เขาเกือบทรุด แววตาครุ่นคิดแบบไม่มีจุดหมายปลายทางนั่น เริ่มทำให้เขตต์ขันเริ่มวิตกไปด้วย
“จำเมื่อหกปีก่อนได้ไหม เด็กนั่น ลูกของผู้หญิงที่ทำให้ผมลืมงานเกือบสองเดือนนั่นไง” ตอนนั้นกุมภาหลงลีนาจนแทบไม่ไปทำงาน เขาลุ่มหลงเธอ จนเสียงานเสียการครั้งแรก พอตั้งสติได้ ก็เลยพยายามถอยห่าง เขาใช้ผู้หญิงอีกคน สลัดลีนาจนหลุด หล่อนหายหน้าหายตาไป ทำให้เขาสบายใจได้ชั่วระยะสั้นๆ หลังจากนั้นน่ะเหรอ...เขาโหยหาหล่อน จนเกือบจะกลายเป็นคนตายด้าน โชคดีที่มีเพื่อนอย่างเขตต์ขันอยู่ด้วย ไม่อย่างนั้นคงเตลิดเปิดเปิงไม่น้อย
“โอ...” เขตต์ขันยกมืออุดปาก เบิกตาโต “ผมไม่เห็นเธอเลยนะ” ผู้หญิงสวยตาหวาน เขตต์ขันไม่มีทางจำไม่ได้ เขาแน่ใจว่าไม่เคยเห็นลีนาผ่านตาแน่ๆ
“เธอคงรู้ตัวล่วงหน้า เลยหลบพวกเรานั่นแหละ”
“อย่าบอกนะว่าคุณไอรีนรู้เรื่องนี้ด้วย” เขตต์ขันเดาสุ่ม
“ลีนาไม่เคยพูดเรื่องผมให้ใครฟังเลย” ถึงจะยังไม่มั่นใจเต็มร้อย แต่หลังประมวลผล มีความเป็นไปได้สูง หลายครั้งที่เตลิดเปิดเปิง เขาแทบไม่เคยสนใจอุปกรณ์ป้องกันตัว แล้วผู้หญิงไร้เดียงสาอย่างลีนาหรือจะรู้ เขาเป็นคนสอนเธอให้รู้จักเรื่องลับๆ บนเตียงของผู้หญิงกับผู้ชายให้เธอทั้งหมด คงไม่แปลกหรอกที่จะมีเด็กติดท้องลีนาไป
ที่น่าแปลก...ทำไมลีนาอมพะนำไว้
ไม่โพนทะนาบอกใครสักคน ทั้งที่หากทำเช่นนั้น เขาก็คงไม่มีทางเลี่ยง
ลีนานอนลืมตาโพลง หลังกล่อมลาลิตาให้หลับ กลับกลายเป็นว่าเธอข่มตาหลับไม่ลงเลย แววตาปนความกังขาที่มองมายังตนเองทำให้ความกลัวที่ซ่อนไว้แทบปะทุทะลุช่องอก หากถูกผู้ชายคนนั้นพรากลูกไปจากอก ชีวิตนี้เธอคงเหมือนตายทั้งเป็น
เธอถลาลงจากเตียง เก็บเสื้อผ้าของตนเองและบุตรสาวยัดใส่กระเป๋า รอให้ฟ้าสว่างมากกว่านี้สักหน่อย เธอจะรีบพาลาลิตากลับกรุงเทพฯ จะไม่ยอมกลับมาเหยียบที่นี่อีก อย่างน้อยก็ยังดีกว่าใกล้กับผู้ชายคนนั้นจนเหมือนกับว่าเขากำลังหายใจรดต้นคอของตนเองอยู่
หลังจากนั่นลีนาก็นั่งกอดเข่าตาค้างทั้งคืน
“แม่ขาไม่ง่วงเหรอคะ” กลางดึก ลาลิตากระซิบเรียก ลีนาเลยถลาเข้าไปหาและกอดลูกสาวแนบอก พร้อมกับกระซิบปลอบ
“แม่ขานอนเต็มอิ่มแล้วค่ะ เลยนั่งคิดอะไรเพลินๆ” เธอพูดปดครั้งแรกเพื่อทำให้บุตรสาวสบายใจ
“แม่ขาคิดเรื่องอะไรคะ”
“แม่ขาคิดเรื่องที่เราสองคนควรกลับไปอยู่ในที่ของตัวเองค่ะ”
“ไหนแม่ขาบอกว่าจะอยู่กับน้าไอที่นี่ไงคะ”
“รอใก้ลาลิโตกว่านี้อีกหน่อยดีกว่าค่ะ แม่ขาเกรงใจคุณตา คุณยาย” ลีนาเกรงว่าตนเองจะพาความเดือดร้อนมาสู่ครอบครัวไอรีน คงไม่ดีนัก หากผู้ชายคนนั้นสะกิดใจ จนตามมาเกาะแกะตัวเอง เขาไม่ได้พิศวาสเธอหรอก เรื่องนั้นเธอรู้ดี
“แบบนั้นก็ได้ค่ะ ลาลิตามใจแม่ขา แม่ขาว่าดี ลาลิก็ว่าดี” ถึงจะแอบผิดหวังบ้าง เมื่อมารดาไม่เห็นด้วยลาลิตาก็ไม่คิดจะขัด ชีวิตของเธอมีแค่แม่เท่านั้นนี่นา
- ผู้เขียน
