ย้อนรอยรักสายใยสวาท บทที่3.
1581 คำ
โครงหน้าแบบนี้เธอจะลืมได้ยังไง ครั้งแรกที่เผลอสบตาเขา ขั้วหัวใจของเธอสั่นอย่างรุนแรง ครั้งนี้ก็เช่นกัน แต่...ความกลัวผสมความกังวลโถมเข้าใส่มากกว่า ผู้ชายคนนั้นกับคนตรงหน้าเป็นคนเดียวกันได้ยังไง?
ลีนาส่ายหน้าแรงๆ ภาพที่เห็นก็ยังคงเป็นเหมือนเดิม
ความบังเอิญโหดร้ายกับเธอนัก...
ผู้ชายที่นั่งข้างๆ ไอรีน คือคนคนเดียวที่ทำให้ลาลิตาเกิดขึ้นมาบนโลกใบนี้ได้ยังไง!!
“ไม่จริง!!” ลีนาพึมพำเสียงอ่อย ควานมือเกาะผนังคอนกรีตก่อนที่ตัวเองจะทรุด เธอยกมือขึ้นกดแผงอกด้านซ้าย สูดลมหายใจเข้าปอดลึกๆ และพยายามเพ่งมองไปที่ตำแหน่งเดิม บางทีเธออาจจะตาฝาด...
กุมภากำลังเบื่อแทบกระอัก เขาฝืนปั้นหน้าและพยายามไม่แสดงความไม่พอใจออกมาทางแววตา การแต่งงานที่เขาต้องการไม่ใช่แบบนี้ แต่ไม่สามารถฝืนความต้องการของบิดาได้ เลยต้องจำใจทำหน้าที่นั้นแบบแกนๆ ความจริงผู้หญิงที่บิดาจัดการให้ก็ไม่ได้เลวร้ายอะไร ไอรีนถือว่าพูดง่ายและมีสมอง สมกับการเป็นบุตรสาวของครอบครัวที่ประกอบธุรกิจ ความไม่เรื่องมากของเธอเลยทำให้กุมภาตัดสินใจง่ายขึ้น
อนาคตคงไม่อึดอัดมากนัก หากจำเป็นต้องกลายเป็นครอบครัวเดียวกันจริงๆ
“ลาลิ มานั่งกับน้าไอไหมคะ” กุมภาสนใจเด็กหญิงวัยไม่เกินห้าปีคนนี้มาพักหนึ่งแล้ว
ปากแก้มคิ้วคางคมเข้มน่าเอ็นดู รอยยิ้มนั่นสะกดใจเขาแปลกๆ มันพานทำให้นึกถึงใครบางคนที่ยังคงค้างอยู่ก้นบึ้ง แม้เวลาจะผ่านไปหลายปีแล้ว
ความผิดที่เขาเองรู้สึกติดค้าง แต่กลับไม่อาจแก้ไขอะไรได้ ผู้หญิงที่เคยทำให้ตนเองมีความสุขเกือบสองเดือนเต็ม ได้เป็นตัวเองจนเกิดความกลัว กลัวว่าจะสลัดหล่อนทิ้งไม่ได้ง่ายๆ
โชคดีที่หญิงผู้นั้นยอมถอย ในวันที่เขาเริ่มลังเล
“แม่ขาไม่ให้ลาลิกวนน้าไอค่ะ” ลาลิตาตอบพร้อมกับส่ายหน้า
“มาเถอะค่ะ ลาลิไม่ได้กวนน้าไอสักหน่อย แม่ขาไม่ว่าหรอก” ไอรีนคะยั้นคะยอ
ลาลิตาเลยเดินเหนียมๆ เข้ามาด้านข้าง แอบมองผู้ชายหน้าเข้มที่ดูภูมิฐานคนนั้นไม่วางตา
“สวัสดีคุณลุงสิคะ กุมคะ ที่ลาลิ ลูกสาวเพื่อนสนิทไอเองค่ะ” ไอรีนแนะนำให้ทั้งสองรู้จักกัน
ลาลิตาพนมมือไหว้พลางยิ้มหวานประจบ
“ลูกสาวเพื่อนคนไหนครับ ทำไมผมไม่เคยเห็นเลย”
“ยัยลีนาทำงานที่กรุงเทพฯ เร็วๆ นี้คุณอาจจะได้เจอบ่อยๆ ไอกล่อมให้สองแม่ลูกย้ายมาทำงานที่นี้สำเร็จแล้ว”
กุมภาขมวดคิ้ว สะดุดใจกับ ‘ชื่อ’ ที่ผ่านริมฝีปากไอรีนไม่น้อย แต่แล้วความสนใจทั้งหมดของเขาก็ถูกดึงออกไป เมื่อ...
“แม่ขา ยอมแล้วเหรอคะ” ลาลิตาถามแทรก
“จ้ะ ลาลิจะได้มาอยู่ที่นี่แล้ว ดีใจไหม”
“ดีใจค่ะ อยู่ที่นั่น ลาลิแทบจะคุยกับผนังบ้าน มาอยู่ที่นี่ก็ดีสิคะ ลาลิชอบ” เด็กหญิงยิ้มจนตาหยี กุมภามองเพลินๆ รู้สึกชอบโดยไม่รู้ตัว
บทที่3.ข้างหน้าคือนรก หากถอยหลังคงไม่แคล้วตกเหว
มือเล็กๆ กดเหนือเนินอกข้างซ้าย แรงเต้นจากด้านในรัวเร็วจนแทบจะกระดอนออกมาด้านนอก ไรผมเปียกชุ่มไปด้วยไอเหงื่อที่รวมตัวกันจนกลายเป็นหยดน้ำเล็กๆ ลีนาเอนตัวพิงผนังคอนกรีต มองซ้ายมองขวาและคิดหาทางหลบเลี่ยงจนหัวแทบระเบิด การเผชิญหน้ากับชายผู้นั้นไม่ใช่หนทางที่ดีนัก ถึงเขาจะไม่ระแคะระคาย แต่ก็เกรงว่าจะเฉลียวใจ และหากเป็นเช่นนั้นเธอก็จะเป็นตัวการทำให้ครอบครัวไอรีนไม่เป็นสุข
“จะทำยังไงดี” ลีนาพึมพำ เธอหนีไปตอนนี้คงไม่ดีนัก ในเมื่อลาลิตายังอยู่ท่ามกลางพวกเขา และเธอคงไม่มีคำตอบที่ดีพอจะปกปิดความลับของตัวเองไว้ได้อีก
“คุณลีนาคะ คุณหนูเชิญให้ออกไปด้านนอกค่ะ” สาวใช้นางหนึ่งรับคำสั่งจากไอรีนมากระซิบบอกลีนาใกล้ๆ เธอยกมือปาดเหงื่อ รีบตอบปฏิเสธทันควัน
“ออกไปตอนนี้คงไม่เหมาะมั้งคะ มีแต่กลิ่นอาหารเต็มตัวเลย”
“เอาไงดีคะ คุณหนูกำชับมาเลยนะคะ ให้คุณลีนาออกไป”
“วานปฏิเสธแทนที ยัยไอคงไม่ว่าอะไรหรอกมั้ง” นาทีนี้ลีนายังไม่พร้อมเผชิญหน้ากับเขาหรอก คงต้องหาทางเลี่ยงไปก่อน แล้วค่อยหาคำแก้ตัวเหมาะๆ
ความกระวนกระวายไม่จางหาย ลีนาเลยนั่งไม่ติด สมองเธอสั่งการชักช้าไม่ทันใจ บางเรื่องก็เลอะเลือนเหมือนคนจับต้นชนปลายไม่ถูก
“ไปพักก่อนดีไหมคะ หน้าคุณลีนาซีดๆ”
เสียงกระซิบจากด้านข้าง ลีนาเลยรีบวางมือ คงต้องหาที่สงบเพื่อพักทำใจ ไม่อย่างนั้นพานคิดอะไรไม่ออก
เธอคงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอกมั้ง เพราะต่อให้ประจันหน้ากันจังๆ ชายผู้นั้นก็ไม่มีทางรู้ว่าเธอมีบางเรื่องที่ซุกซ่อนเขาไว้
หลังล้างหน้าใช้น้ำเย็นประคับประคองจิตใจให้นิ่งอย่างที่ต้องการ ลีนาเลยเดินเลี่ยงออกไปทางด้านหลังบ้าน เพื่อหลบผู้คนที่พลุกพล่านด้านนอก หวังสูดอากาศปลอดโปร่งเพื่อให้ใจสงบขึ้น บางทีเธออาจจะคิดอะไรออก และแก้ปัญหาครั้งนี้ได้
มือเรียวเล็กกำแน่นวางบนหน้าตัก ศีรษะก้มต่ำ เปลือกตาหลุบลง
ในสมองสับสนและยุ่งเหยิง เรียวปากเม้นแน่นและเผลอกัดกระพุ้งแก้มจนเลือดซึม เวลาหกปีที่เคยคิดว่าแผลในใจตัวเองเริ่มสมานนั่นกลับไม่ใช่อย่างที่คิด แผลของเธอกลัดหนองติดเชื้อรอวันกำเริบ ผู้ชายคนนั้นสะกิดปากแผลของเธอจนเลือดสาด และยังคงเจ็บปวดเช่นเดิม
หัวใจแหลกยับที่ตนเองพยายามประกอบขึ้นมาใหม่ให้คงสภาพเดิมมากที่สุด รอยขาดหวิ่นนั่นหลุดออกเป็นชิ้นๆ ทันทีที่เงาของใครบางคนเฉียดเข้ามาใกล้
“มีอะไรให้ช่วยไหมครับ?” เสียงแหบห้าวคุ้นหู ทำให้ลีนาตัวแข็งทื่อ เธอไม่กล้าขยับ ไม่กล้าแม้แต่เงยหน้ามอง
เธอจำเสียงเขาได้!!
กุมภาขยับเดินเข้าไปใกล้อีกหน่อย หญิงตรงหน้าน่าจะต้องการความช่วยเหลือ ท่าทางของเธอผิดปกติ ความอึดอัดด้านในผลักดันให้เขาหาทางเลี่ยง แม้จะมีรอยยิ้มสดใสของเด็กสาวช่างพูดที่ทำให้เขารู้สึกดีขึ้น แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าความอึดอัดทั้งหมดจะถูกผ่อนคลายลง พอสบจังหวะเหมาะกุมภาเลยไม่รอช้าที่จะเลี่ยงมาหามุมสงบให้ตนเอง
หัวใจของเขาไม่ยอมสงบลงเลยสักนิด ทั้งที่ทำใจมาพอสมควร
“ไม่สบายเหรอครับ ต้องการให้เรียกใครเป็นพิเศษหรือเปล่า” กุมภาถามย้ำ
ลีนาเหงื่อแตกซิกๆ ความสับสนทำให้เธอไม่กล้าขยับตัว จนกระทั่ง...กลิ่นประจำตัวของเขาโชยเข้าจมูกนั่นแหละ ความตื่นตัวของเธอจึงค่อยๆ ทุเลาลง
“มะไม่มีอะไรค่ะ ฉันแค่อยากนั่งพักเฉยๆ คุณไปเถอะ ไม่ต้องสนใจฉันหรอก” ลีนารีบพูดจนรน เธอลืมกระทั่งบีบเสียงตัวเองให้เล็กลง เพราะบางทีชายตรงหน้าอาจจะสะกิดใจ
“แน่ใจนะครับ” เสียงของหญิงตรงหน้าคุ้นหู แต่สภาพของหล่อนไม่ได้ชวนมองนัก กลิ่นที่ระเหยออกมาจากตัวหล่อนนั่นอีกที่ทำให้กุมภาหมดความสนใจ หล่อนคงเป็นคนงานในบ้าน หน้าที่รับผิดชอบคงไม่พ้นครัว กลิ่นของหล่อนทำให้เขาเวียนหัวมากขึ้น
พอเตรียมจะเดินหนีเด็กหญิงหน้าตาน่าชังคนนั้นก็เดินมาทางเขา กุมภาเลยหยุดยืนรอ
“แม่ขาเป็นอะไรไหมคะ?” เด็กหญิงเดินเลยเขาไปและส่งเสียทักหญิงแปลกหน้าคนนั้นเสียงร้อนรน
ลีนาเงยหน้าฝืนยิ้มเซียวๆ ให้ เธอเอียงตัวเบี่ยงข้างเพื่อไม่ให้ชายผู้นั้นเห็นตัวเองมากกว่าที่เห็นอยู่ เกือบจะดีแล้วเชียว หากไอรีนไม่เดินตามมาสมทบ ลีนาหน้าเผือดซีดหนักกว่าเก่าตอนที่ “ลีนาแกเป็นอะไร เหนื่อยเหรอ ฉันบอกแล้วว่าแกไม่ต้องทำหนักขนาดนี้หรอก แค่สั่งก็พอ คนของฉันมีตั้งเยอะแยะ”
กุมภาย่นหัวคิ้ว ตั้งใจเพ่งมองจริงจัง เสี้ยวหน้าด้านข้างคุ้นตา ยิ่งประมวลคำพูดของไอรีน มีความเป็นไปได้ที่หญิงตรงหน้าจะเป็นคนเดียวกันกับที่เขาระแวง ‘ทฏษีโลกกลม’ เห็นชัดก็วันนี้แหละ
หกปีแล้วสิเนอะ...
“คุณกุมก็อยู่ด้วยเหรอคะ” ไอรีนหันไปทักคู่หมั้นหมาดๆ
“ผมออกมาสูดอากาศน่ะครับ นี่ใครเหรอครับ?”
“ลีนาแม่ยัยลาลิไงคะ เพื่อนสนิทไอเอง” ไอรีนรีบแนะนำ พยายามรั้งลีนาให้ลุกขึ้นยืน
คงเพราะลีนากระตุกข้อมือ ไอรีนเลยหันไปสนใจ เธอเลยไม่ได้เห็นรอยยิ้มแปลกๆ ของคู่หมั้นหมาดๆ รอยยิ้มที่สุดสะพรึงหากไอรีนและลีนาได้เห็น
- ผู้เขียน
