นับตั้งแต่นั้นสกุลเซี่ยจึงถือเป็นธรรมเนียมปฏิบัติ ว่าลูกหลานผู้สืบสกุลทุกคนหากเสียชีวิตจักต้องนอนในโลงแก้วเจ็ดวันเสียก่อน
นับจากทวดเล็ก มายังรุ่นปู่ รุ่นพ่อ และรุ่นเขา ยังไม่มีใครสามารถฟื้นคืนจากความตายได้อีกเลย
“ไม่ได้การ ข้าต้องรีบไป”
แม่ทัพเซี่ยผุดลุกขึ้นแต่งตัวอย่างรวดเร็ว เรียกทหารฝีมือดีกลุ่มหนึ่งให้ติดตามตนไปด้วย จากนั้นจึงออกเดินทางในยามวิกาลมุ่งหน้าไปยังเมืองหนันหนิงแห่งแคว้นหู่เฉียงด้วยความเร่งรีบโดยไม่หยุดพัก
ถึงสุสานหลังอารามในเมืองหนันหนิงยามเช้าตรู่ไร้ผู้คน พบว่ามีศพของหญิงสาวคนหนึ่งนามว่า ‘เหวินรั่วอิง’ สกุลเดิมก่อนแต่งงานคือ ‘เจิ้งรั่วอิง’ นางเสียชีวิตเข้าวันที่หกแล้ว
“ขุดศพนางขึ้นมา!”
เขาสั่งเสียงเฉียบ ทหารร่างกำยำต่างพากันขุดศพขึ้นมาในชั่วพริบตาเดียว
แปลก...ตายไปกว่าหกวันแล้ว ทว่าศพกลับยังนอนนิ่งไม่เน่าเปื่อย แต่ทว่าใบหน้าและตามร่างกายของนางนั้นบวมแดงช้ำราวกับถูกพิ
