ตอนที่ 3 เรียกร้อง
1281 คำ
วันต่อมา
มหาวิทยาลัย
ปึก~
เสียงขวดน้ำดื่มถูกโยนลงบนโต๊ะม้าหินอ่อนซึ่งเป็นจุดศูนย์กลางของทุกคนในตอนนี้ การกระทำที่ป่าเถื่อนเรียกความสนใจจากทุกคนได้เป็นอย่างดีโดยเฉพาะตากลมสวยของผู้หญิงเพียงคนเดียวที่อยู่ในกลุ่ม
มือที่ประคองโทรศัพท์อยู่รีบปรับระดับลงต่ำ ความสับสนละคนห่วงใยที่ทำงานแทบทุกวินาทีไม่ได้หมดลงเพียงแค่เห็นหน้า ทว่าต้องเก็บอาการเพราะคำว่าเพื่อนมันค้ำคอ
"ไม่โยนมาบนหัวกูเลยครับไอ้เพื่อนรัก" ฉลามประชดประชันพร้อมกับปรายตามองสีหน้าของคนไม่สบอารมณ์
"ถ้ามึงต้องการแบบนั้นวันหลังกูจะจัดให้งามๆ" ริมฝีปากหยักได้รูปพึมพำบอก ใบหน้าหล่อเหลายังคงเรียบเฉย ย้อนแย้งกับความหงุดหงิดที่หนุ่มหล่อหลุดออกมาโดยสิ้นเชิง
"ทำไมเพิ่งมาเอาป่านนี้วะ พวกกูเพิ่งเลิกคลาสเมื่อกี้เลยนะ" ลีโอเคาะบุหรี่ออกมาจากซองตามด้วยการยื่นคืนให้เจ้าของอย่างฉลาม คีบใส่มือไว้แบบนั้นยังไม่ยอมลุกไปไหนคล้ายกำลังรอคำตอบจากคนมาสายเสมือนเป็นเรื่องสำคัญ
"สำคัญด้วยเหรอว่ากูจะมาตอนไหน"
"...อะไรวะเนี่ย คือกูก็แค่ต้องการเหตุผลสั้นๆ ไหม กวนตีนเหมือนหน้าตา จี...สรุปจะยังยืมมือถือปะ" ลีโอเลิกคุยกับคนกวนประสาทและหันหาคนที่บอกว่าขอยืมโทรศัพท์ของเขาก่อนหน้านี้แทน
"มะ ไม่ ไม่ได้ใช้แล้ว" จีน่าปฏิเสธก่อนจะลอบมองคนที่มาทีหลัง เซย์หน้าซีดมาก มันเป็นไปได้ว่าเขาอาจจะยังป่วยอยู่ และไม่เข้าใจว่าเซย์จะมาเรียนทำไมถ้าไม่ไหวจริงๆ
"เดี๋ยวกูมา ดูดบุหรี่แป๊บ"
"กูไปด้วย" ติณห์สมทบก่อนจะดันตัวลุก เป็นจังหวะที่ฉลามดับหน้าจอโทรศัพท์ของตัวเองพอดี
"เมื่อคืนไปเที่ยวกับใครจี เมียองศา?" ฉลามกำลังหมายถึงของขวัญ ที่สนใจเพราะเห็นว่าวิวร้านค่อนข้างดี คิดว่าสาวๆ ก็คงงานดีไม่ต่างกัน
เสือที่ชอบเคี้ยวเหยื่อเนื้อหวานอย่างฉลามไม่ควรพลาดถ้าหากร้านเหล้าที่เพื่อนสาวไปเมื่อคืนมันดีเหมือนในรูปที่เธอโพสต์ลง!
"เปล่า ไปกับเพื่อนของเพื่อนอีกที"
"นี่สรุปมีเพื่อนกี่คน พักนี้อ้างเพื่อนตลอด"
"เถอะน่า เพื่อนแหละแกไม่รู้จักหรอก"
"แล้วมึงนี่คือเป็นเหี้ยไร ทำหน้าหงุดหงิดได้แม่งทุกเวลา"
"เรื่องของกู!" เซย์ตอบกลับสั้นๆ ดวงตาคมกริบมองคนที่อยู่ตรงกันข้ามก่อนจะมองผ่านเหมือนเป็นแค่ธาตุอากาศ เหมือนคนที่ไม่เคยมีตัวตนอยู่ในสายตา
"ปวดหัวเหรอ หน้าซีดมากเลย" คนถูกถามตวัดสายตากลับมาจ้องมองแต่ไร้ซึ่งคำตอบคล้ายกับคนที่มีเรื่องหมางใจกัน
เซย์ทิ้งสายตามองผ่าน ทุกอย่างมันว่างเปล่า คล้ายกับว่าเธอทำให้เขารู้สึกไม่พอใจ!
แต่มันจะเป็นแบบนั้นไปได้ยังไงในเมื่อคนที่ควรน้อยใจหรือรู้สึกแย่คือเธอ!
คนที่พูดตลอดว่าเรียนจบจะแต่งงานไม่มีทางรู้สึกแย่ที่เพื่อนอย่างเธอแค่ทิ้งให้อยู่คนเดียวหรอก ลับหลังเธอเซย์คงคุยกับผู้หญิงคนนั้น ถึงจะไม่เคยรู้และไม่เคยเห็น มันก็ไม่ได้แปลว่าเขาจะไม่คุย
"...ของนาย" จีน่าว่างกล่องอาหารลงตรงหน้าคนที่ปลีกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนแตกต่างจากคนอื่นๆ ที่กลับเข้าไปเรียนกันหมดแล้ว
ใบหน้าคมคายที่ซุกกับต้นแขนตัวเองในตอนแรกเงยหน้าขึ้นมาสบตากันแบบเหนื่อยๆ สภาพที่บ่งบอกว่าไม่ไหวแน่ๆ ทำให้อยากได้คำตอบเหลือเกินว่าเพราะอะไรเซย์ถึงยอมแบกสังขารตัวเองมาเรียน
"บอกตอนไหนว่าอยากกิน"
"กินแล้วก็รีบกินยาซะ ถึงมาก็ไม่ได้เรียนอยู่ดีแล้วจะมาทำไมถามจริงๆ เถอะ"
"เหตุผลส่วนตัว" เออ! แล้วมันก็เป็นเหตุผลส่วนตัวที่โคตรกวนประสาทเลย
"ถ้าไม่ไหวจริงกลับไปพักดีกว่าไหม"
"ขี้เกียจขับรถ"
"นายขับรถมาเองงั้นเหรอ?" คนถูกย้อนถามเลือกที่จะทำหน้าเบื่อหน่าย เซย์ก็ยังเป็นเซย์ที่เข้าใจโคตรยากเลย
"ฉันรู้ว่าไม่มีใครบังคับอะไรนายได้ และฉันก็คิดว่าคนอย่างนายไม่ยอมปล่อยให้ตัวเองอยู่ในสภาพนี้นานๆ หรอก ข้าวน่ะกินหน่อยแล้วก็รีบกินยาซะ" จีน่าวางถุงยาในมือสมทบ ตากลมโตไม่ละออกจากใบหน้านิ่ง เซย์กดปลายลิ้นเข้ากับมุมปากก่อนจะตวัดสายตาขึ้นมองสบตากัน
"เหมือนเธอจะเป็นห่วงฉันนะ" คนฟังกระพริบตาถี่ๆ ถ้าจะให้พูดกันตามความเป็นจริงเธอก็ห่วงแหละ เพราะห่วงไงเลยไม่มีสมาธิเรียนจนต้องหาเรื่องออกมา
"แต่ฉันคงคิดไปเองแหละ เธอไม่มีทางรู้สึกแบบนั้นหรอก"
"ทำไม ในสายตาของนายคือฉันเหมือนคนไม่เคยห่วงใครเลยงั้นดิ"
"ไม่รู้ดิ ฉันมองทุกอย่างที่การกระทำ"
"ข้าวกับยาของฉันนี่มันบอกอะไรนายไม่ได้เลยใช่ไหม"
"ก็ถ้าเธอห่วงฉันแล้วเมื่อคืนเธอทิ้งฉันไว้คนเดียวทำไม" เสียงย้อนถามพานกระพุ้นหัวใจให้เต้นไม่เป็นส่ำ ทำไมเซย์ต้องทำเหมือนแคร์เรื่องนั้นทั้งที่เขาไม่จำเป็นต้องแคร์
"ทำเหมือนขาดฉันแล้วนายอยู่ไม่ได้แบบนั้นแหละ" ขนตางอนยาวที่โอบล้อมตากลมสวยตวัดขึ้นในยามที่ช้อนสายตาขึ้นมา เซย์นิ่งมาก ใบหน้าที่ไม่แสดงความรู้สึกทำให้จีน่าต้องหาเรื่องกลบเกลื่อนเรื่องที่เพิ่งพูดออกไป
"ฉันก็พูดไปแบบนั้นแหละ มันไม่มีทางเป็นแบบนั้นอยู่แล้ว"
"แต่คำพูดของเธอ มันเหมือนว่าเธอกำลังคาดหวังอยู่นะ"
"ตกลงคือจะเอาชนะให้ได้เลยใช่ปะ การชนะฉันมันทำให้นายมีความสุข แล้วการแพ้มันทำให้นายมีชีวิตต่อไปไม่ได้หรือไงเซย์" ร่างบอบบางลุกพรวดพราด มือเรียวกระชากถุงยาเข้าหาตัวก่อนจะยัดมันเข้าปากคนที่กำลังทำตัวมีปัญหา ส่วนขวดน้ำที่วางอยู่ตรงหน้าก็แค่เปิดฝาแล้วยื่นให้ ยาติดอยู่ในปากแบบนั้นถ้าจะยังเล่นตัวไม่ยอมกินสักทีทีนี้ก็ตามใจ
เซย์ตวัดสายตาขึ้นมองก่อนจะหลุดเสียงในลำคออย่างเย้ยหยัน มือหนากระชากขวดน้ำเข้าหาตัวก่อนจะยกขึ้นดื่มในเวลาต่อมา
"ฉันว่านายควรกลับไปนอนพักนะ"
"..."
"จะทรมานตัวเองเพื่อ หรือนายกำลังเรียกร้องความสนใจจากฉัน"
"สำคัญตัวเองขนาดนั้น?"
"ฉันก็ไม่ได้คิดแบบนั้น แต่ถ้าฉันไม่พูดแบบนี้แล้วนายจะยอมพูดเหรอว่านายต้องการอะไร"
"งั้นก็ไปส่ง"
"...ทำไมต้องเป็นฉันที่ไปส่ง ถ้านายไม่ไหวจริงๆ นายนั่งแท็กซี่กลับก็ยังได้เลย" มันจะเป็นไปได้หรือเปล่าที่เซย์เอาแต่ใจตัวเองแบบนี้เพราะกำลังขีดเส้นความสัมพันธ์เป็นมากกว่าเพื่อน ความใกล้ชิด ทำให้ความรู้สึกดีๆ มันก่อตัวในใจของผู้ชายคนนี้บ้างไหม ขอได้ยินสักครั้งได้ไหมว่าเซย์มีความรู้สึก เขาไม่ได้ไร้หัวใจขนาดนั้น ขนาดที่ทำทุกอย่างมากกว่าเพื่อนกันแต่ไม่ได้รู้สึกอะไรเลย
- ผู้เขียน
