ตอนที่ 2 ทำตัวให้คุ้มค่า
1266 คำ
เท้าเปลือยแตะพื้นหลังจากที่ค่อยๆ ดันประตูห้องน้ำให้เปิดออกอย่างแผ่วเบา ตากลมโตกวาดมองออกไปรอบๆ เพื่อมองหาสิ่งมีชีวิตที่เป็นเจ้าของห้องชุด พอพบว่าเซย์ไม่ได้อยู่ในรัศมีสายตา จีน่ารีบก้าวขาเพื่อตรงไปยังโซนแต่งตัวทันที
นิ้วเรียวคลี่ชุดที่อยู่ภายในตู้ขนาดใหญ่อย่างเชื่องช้า กลิ่นน้ำยาซักเสื้อผ้าและน้ำยาปรับผ้านุ่มอย่างดีติดอยู่ที่ปลายจมูก การมาอยู่ตรงนี้ในที่ของเขาเป็นเรื่องที่เหนือความคาดหมาย บางครั้งก็อยากรู้ว่าสุดท้ายผู้หญิงที่จะมาเคียงข้างเซย์จริงๆ คือใคร ทั้งที่รู้ว่าพอรู้เข้าจริงๆ จะต้องเจ็บมากแน่ๆ แต่มันก็ยังอยากรู้อยู่ดี
"ฉันยืมเสื้อตัวนี้นะ หวงปะ" เซย์มองเสื้อยืดสีดำของตัวเองบนร่างบอบบางด้วยสายตาว่างเปล่า เขาสูงชนิดที่ว่าจีน่าใส่แค่เสื้อยืดของเขาแค่ตัวเดียวความยาวของเสื้อมันก็ปกปิดลงมาจนถึงต้นขาขาว
"ถ้าบอกว่าหวงเธอจะถอดให้?"
"ไม่อ่ะ นายไม่มีสิทธิ์มาเอาแต่ใจหรอก นายเป็นคนบอกให้ฉันนอนนี่เอง" นิ้วเรียวเกี่ยวเส้นผมอ่อนนุ่มไปทัดที่ใบหูเล็กก่อนจะเดินผ่านหน้าคนตัวโตไปที่เตียง
ถ้าจะว่ารู้สึกแปลกๆ มันก็ใช่ ถึงจะเคยมีอะไรกัน แต่ก็ไม่เคยเลยที่จะนอนด้วยกันทั้งคืน จนมาถึงช่วงนี้นี่แหละที่เซย์ทำตัวแปลกไป หมอนี้เอาแต่ใจตัวเองถึงขั้นเรียกร้องให้เธออยู่ ไม่อนุญาตให้กลับแบบเด็ดขาด
เซย์ไม่ใช่เจ้าชีวิตหรอก แต่ถ้าไม่มีเซย์ ก็ไม่รู้ว่าป่านนี้ชีวิตจะเป็นยังไงเหมือนกัน!
สะโพกกลมกลึงกระแทกลงบนที่นอนขนาดคิงไซส์ โทรศัพท์ที่อยู่ในมือปลดล็อกผ่านใบหน้าอัตโนมัติ จากนั้นจีน่าก็เลื่อนหารูปเก่าๆ ที่เคยถ่ายเก็บไว้เพราะต้องการใช้โพสต์ลงบนเฟซบุ๊กแบบที่ชอบทำ
ตบตาคนอื่นว่าอยู่ร้านเหล้าบ้าง ไปกับคนนั้นคนนี้บ้าง ทั้งที่ความเป็นจริงไม่เคยได้ไปไหนเลย!
"ปลอม" น้ำเสียงราบเรียบกระแทกแดกดันมาเข้าหู ตากลมคู่ที่กำลังสนใจแสงหน้าจอตวัดกลับไปมองทันที
"อะไรที่ว่าปลอม ทั้งหน้าฉันเนี่ยของแท้แม่ให้มานะ"
เซย์ชะงักก่อนจะปรายสายตามองดวงหน้าจิ้มลิ้มที่บอกว่าเป็นของแท้แม้ให้มา จีน่าสวยดับจิต คิ้วสวยได้รูปรับกับตากลมมีเสน่ห์คู่นั้น จมูกเชิดๆ บางครั้งก็ยั่วยวนให้คนมองอยากยื่นมือเข้าไปบีบ ปากอวบอิ่มนั่นมันก็น่าโดนไม่ต่างกัน
"ลอยหน้าลอยตา"
"ก็นายว่าฉันก่อนอ่ะ"
"บอกตอนไหนว่าพูดถึงหน้า"
"..."
"ฉันกำลังพูดถึงแคปชั่นของเธอต่างหากล่ะ ปลอม!" จีน่าก้มหน้าไล่เช็กข้อความที่เธอพิมพ์ลงบนนั้น ไม่มีคำไหนเขียนผิด มันก็มีสิทธิ์ที่จะเป็นไปได้ว่าเขาแค่แดกดันความหมายของมัน
"พวกนั้นมันขี้สงสัย เดี๋ยวก็ถามอีกว่าฉันไปไหน ฉันพูดไปแบบนี้มันก็ดีแล้วไม่ใช่หรือไง" ก็แค่บอกว่าไปนั่งฟังผู้ชายร้องเพลง!
"แล้วทำไมต้องกลัวพวกนั้นสงสัย" ดวงตาคมกริบตวัดกลับมาจ้องมองและรอคอยคำตอบแบบไม่ยอมหันไปไหน
บางครั้งเซย์ก็ดูจริงจังกับเรื่องของเธอจนเกินไป!
"ฉันหาย นายก็หาย เดี๋ยวพวกนั้นก็คิดว่าเราอยู่ด้วยกัน" จีน่าจ้องใบหน้าหล่อเหลาไม่วางตา แต่เซย์กลับทำเหมือนกับว่าไม่แคร์เรื่องนี้อย่างนั้นแหละ
"ฉันก็เข้าใจแหละว่าเพื่อนอยู่กับเพื่อนได้ แต่มันก็ไม่ควรบ่อยเกินไปไหม"
"แล้วตอนอยู่กับคนอื่นที่ไม่ใช่ฉันเคยคิดเยอะแบบนี้ไหม" คนถูกถามกัดปากตัวเองเบาๆ มันจะไปรู้สึกและคิดได้ยังไงในเมื่อสุดท้ายแล้วความรู้สึกมันก็ต่างกัน
"ช่างเถอะ ฉันไม่ได้อยากได้คำตอบของเธอ" ความเฉยชาเข้าแทรกจนหัวใจดวงน้อยกระตุกวูบ เซย์ก็ยังเป็นเซย์ที่ดูเหมือนไม่เคยจริงจังกับเรื่องอะไรเลย
เขาเป็นผู้ชายที่ใช้ชีวิตไปเรื่อยๆ ถ้าจะว่าไม่ค่อยจริงจังอะไรกับชีวิตก็คงใช่ แต่มันก็คงมีเรื่องเพียงเรื่องเดียวนั่นแหละที่เซย์สนใจ
นั่นคือเรื่องที่ว่าเรียนจบเขาจะแต่งงาน!
"...มองไร!" จีน่าหลบตาวูบเมื่อโดนจับได้ว่าแอบมอง
"เปล่า"
"ก็เห็นอยู่ว่ามอง"
"ฉันแค่อยากขอบใจนาย"
"เรื่อง?"
"ก็เรื่องเดียวนั่นแหละ"
"..."
"ขอบใจนะที่นายช่วยฉัน ถ้าไม่มีนายฉันก็คงแย่ แล้วก็ไม่รู้เหมือนกัน ว่าตอนนี้จะตกอยู่ในสภาพยังไง"
"..."
"จะว่าไปแล้วฉันก็ไม่รู้หรอกว่านายรู้สึกว่ามันคุ้มค่ากับเงินที่นายเสียไปหรือเปล่า แต่ถ้านายรู้สึกว่ามันไม่คุ้มและอยากได้อะไรที่มันมากกว่านั้นนายบอกฉันได้นะ"
"เธอคิดว่าอะไรมันถึงจะคุ้มค่ากับเงินที่ฉันเสียไป?"
"ถ้าจะถามความคิดของฉัน ฉันว่าสิ่งที่ฉันเสียให้นายไปมันก็คุ้มค่าแล้วแหละ" เขากอบโกยบ่อยและเยอะเกินด้วยซ้ำไป แต่ถึงอย่างนั้นสายตาของเขามันก็ย้อนแย้ง สายตาคู่นั้นบ่งบอกว่ามันไม่พอ!
"งั้นเหรอ..." มุมปากหนายกยิ้มขึ้นจนคนแอบมองหน้าตึง
"ก็ถ้านายคิดว่ามันยังไม่คุ้มแล้วนายอยากให้ฉันช่วยอะไร อย่างเช่นเรื่องที่ทันทีที่เรียนจบนายจะแต่งงาน เผื่อนายมีอะไรให้ฉันช่วยจัดการในงานแต่งงานของนายไง"
"...จะว่ามีมันก็มีนะ" ประกายตาคนฟังวูบไหว ร่างสูงโปร่งสอดตัวเข้ามาในผ้าห่มผืนเดียวกัน ใกล้ชนิดที่สัมผัสได้ถึงไอความร้อนจากกายหนาผสานกับกลิ่นหอมซึ่งเป็นกลิ่นประจำตัวเขาที่เธอได้กลิ่นเป็นประจำ
"ตัวนายร้อนจี๋เลย ป่วยเหรอเซย์" ความห่วงใยทำงานทันทีเช่นเดียวกับมือบางที่แตะลงบนหน้าผากของคนตัวร้อน
คิ้วมนขมวดเข้าหากันในตอนที่ลากฝ่ามือไปที่ซอกคอหนาแล้วสัมผัสได้ว่ามันร้อนมากกว่าเดิม
"ที่นี่มียาลดไข้หรือเปล่า"
"ฉันยังพูดไม่จบ" คนที่กำลังจะปีนลงจากเตียงถึงกับหันใบหน้ากลับไปทางเก่า มือเล็กถูกคว้าด้วยฝ่ามืออุ่นร้อน กุมแน่นราวกับว่าเรื่องที่กำลังจะพูดมันสำคัญกว่าการที่เธอเดินไปหยิบยาลดไข้มาให้เขากิน
"เธอแน่ใจหรือเปล่าว่าเธออยากช่วย"
"เรื่องนั้นเอาไว้คุยทีหลังก็ได้ไหม"
"ไม่ได้"
"อ้อ มันคงสำคัญมากกว่าอาการป่วยของนายสินะ"
"วันอาทิตย์ช่วยทำตัวให้ว่างด้วย"
"ทำไม"
"ฉันจะไปลองชุดแต่งงาน!" คล้ายมีกระแสไฟฟาดลงมาบนกลางใจหนักๆ ใบหน้าเนียนชาวาบ ต้องไร้หัวใจเบอร์ไหนถึงอยากพูดเรื่องนี้ทั้งที่ผู้หญิงคนอื่นอย่างเธออยู่บนเตียงเดียวกัน
"...อือ ถ้านายอยากให้ฉันไปฉันก็จะไป"
---------------
ขอคนละหนึ่งคอมเมนต์เพื่อเป็นกำลังใจให้จีน่ากันหน่อยนะคะ ?
- ผู้เขียน
