Chapter.2 สูญเสีย..เสียศูนย์
1048 คำ
ซ่าส์!!!
.
.
ตุ่บ ตุ๊บ!
“มึงลุกขึ้นมาสิโว้ยย”
ตุบ ตุบ!!
ฟรังค์โก้ลากร่างยักษ์ที่เมาหนักเข้ามาในห้องน้ำเพื่อชำระล้างร่างกายให้ กำปั้นใหญ่ทุบตีวงแขนล่ำสันอย่างแรงเพื่อเรียกสติเขากลับมา
ดาวิเด้เสียศูนย์อย่างหนักเป็นเวลาหกเดือน กับการปล่อยเนื้อปล่อยตัวเหมือนคนบ้า ไม่เหลือเค้าเดิมของ ปิฌออาร์เทอร์ เดอ ดาวิเด้อีกแล้ว มีเพียงชายไร้สติ ผมเผ้ารกรุงรัง กลิ่นเหล้าคละคลุ้ง ผิวหยาบกระด้างไหม้เกรียมจากแสงแดด เขาออกไปเป็นทหารอาสาสมัครไร้สังกัดบนแถบชายแดนในประเทศใกล้เคียง ชีวิตในแต่ละวันคือการต่อสู้ มีเพียงกลิ่นเหล้าและคาวเลือดวนซ้ำอยู่แบบนี้กินเวลามากว่าครึ่งปี ไม่สนใจธุรกิจใดๆทั้งสิ้น ทำตัวเป็นคนล่องลอยไร้ค่า จะตายวันไหนไม่หวาดหวั่น คนแถบนั้นให้ฉายาเขาว่า นักฆ่าขี้เมา
ข้อดีของเขามีเพียงอย่างเดียวคือการปกป้องชาวบ้านผู้บริสุทธิ์จากโจรร้าย แม้วิธีฆ่าของเขาจะโหดร้ายทารุณก็ช่างเถอะ ชาวบ้านแถบนั้นจะหลับตาไม่กล้ามอง และสิ่งตอบแทนที่เขาต้องการ คือเหล้าเท่านั้น
โชคดีที่ชีวิตเขายังมีฟรังค์โก้ เมแกน มาเฟียจากแก๊งค์ดาร์คไปมาหาสู่ที่นั่นอยู่บ่อย และถี่ครั้งขึ้นเมื่อทราบว่าเพื่อนรักอดีตสมาชิกดาร์คก็อยู่ที่นั่น แต่ก่อนดาวิเด้พอจะกินข้าวบ้าง แต่นับวันยิ่งหนักขึ้นเรื่อยๆไม่อยากแตะอาหารใดๆนอกจากของเหลว จนหน้าที่คนคอยยัดอาหารเข้าปากเป็นของฟรังค์โก้ไปโดยปริยาย
ตุ่บ ตุ๊บ
“แม่งเอ๊ยย ไอ้เด!”
ตุบ ตุบ!!
ต่อยหน้า หรือลงหมัดตามลำตัวก็แล้ว ดาวิเด้ยังคนอนนิ่งบนพื้นห้องน้ำใต้ฝักบัวที่กำลังชะล้างกายสกปรกมอมแมมราวกับคนตายแล้ว
“เป็นเหี้ยอะไร กูจะนอน”
เสียงทุ้มเอ่ยพึมพำ
“เชี่ย!!” ฟรังค์โก้สบถออกมาอย่างดีใจ “กูนึกว่าจะตายห่าต่อหน้ากูแล้ว”
ร่างกำยำเปียกโชกพยายามลุกขึ้นยืนและถอดเสื้อผ้าออกจนหมด
“มึงยังลุกเองได้อีกนะ กูเชื่อมึงเลยจริงๆ” เขาส่ายหัวไปมาตลึงในความอึดของมันที่เพิ่มมากกว่าเดิมเป็นเท่าตัว
"กูแม่งต่อยมึงมาตลอดทางยังไม่สะกิดต่อมเจ็บมึงเลยเหรอวะ"
“มีอะไรที่เจ็บกว่านี้มั้ย เชิญทำกูได้ตามสบาย”
เขาเดินโซซัดโซเซไปหยิบเสื้อคลุมตัวยาว กางแขน ทิ้งตัวลงนอนคว่ำหน้าบนฟูกนุ่มๆอย่างแรง
ฟุ่บบบบ
“ได้ กูอยากลองมืออยู่เหมือนกัน”
ฟรังค์โก้นึกสนุกหอบกระเป๋าอุปกรณ์สักลายมากองไว้บนเตียงใหญ่ ละเลงลวดลายบนแผ่นหลังเพื่อนรักอย่างสนุก เสียงหัวเราะเพียงในลำคอของดาวิเด้ทำให้ฟรังค์โก้ยิ้มได้ขึ้นมาหน่อย
“ไอ้เชี่ย กูจะเอาให้ลายทั้งตัว” ถือว่าเป็นการฆ่าเวลาที่ดีในที่ที่ไร้ซึ่งสถานเริงรมย์กับสัญญาณสื่อสารที่ขาดๆหายๆ
จากแค่แผ่นหลังลามไปถึงท่อนแขน และลำคอ
เลือดสูบฉีดจากการดื่มแอลกอฮอล์ซึมออกตามผิวหนังจนแดงฉานทั่วทั้งตัว
“เห้อ เสร็จซะที” ฟรังค์โก้ลุกขึ้นยืนเต็มความสูงพลางบิดเอวไปมา
“เอาเหล้ามาให้กูที กูอยากดื่มเหล้า”
“ใจคอมึงไม่คิดจะตามสืบเลยหรือวะ”
เขากำลังหมายถึงเรื่องที่โซเฟียหายสาบสูญ แต่ไม่กล้าแม้จะเอ่ยชื่อหล่อนให้เพื่อนปวดใจ ผ่านมาครึ่งปีแล้วยังไร้วี่แวว สองเดือนแรกเขาคิดว่าเธอจงใจจะหลบหน้าเขาเพราะไม่อยากแต่งงาน แต่เมื่อสืบเสาะหาจนแน่ชัดว่าเธอหายไปโดยฝีมือของพวกแก๊งค์ยากูซ่าที่เธอเคยพัวพันด้วย เขาเสียใจระคนเจ็บปวดที่รู้ว่าถูกเธอหลอกอีกซ้ำสอง
แต่ครั้งนี้เธอถูกทำร้ายจนตายจนไม่สามารถหาเบาะแสได้ ด้วยความเลือดร้อนและรั้นสุดกู่ของเขาทำให้แก๊งค์ยากูซ่าถูกวางระเบิดไม่เว้นแม้แต่สถานที่สุดท้ายที่เธอเดินแบบจนเกิดข่าวใหญ่ขึ้นที่โตเกียวและดังไปทั่วโลก
เรื่องบานปลายใหญ่จนผู้มีอิทธิพลแถบนั้นควบคุมไม่อยู่ต่อสายตรงไปยัง ปิฌออาร์เทอร์ เดอ เซอร์เก้ หรือ ท่านเซอร์ เซอร์เก้ บิดาของเขาต้องลงมาจัดการลูกชายจอมบ้าดีเดือดโดยส่งคนคอยติดตามเขาทุกฝีก้าวไม่ให้เหยียบบนแดนอาทิตย์อุทัยหรือแม้แต่เหล่าบรรดาลูกน้องก็โดนสกัดไว้จนตายเรียบเช่นกัน
สองพ่อลูกทะเลาะกันอย่างหนักในคฤหาสน์ประจำตระกูล ลูกชายโกรธที่พ่อไม่เข้าใจในความสูญเสียคนที่รักของลูกชาย เพราะบิดาเขาไม่ชอบหล่อนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว การทะเลาะกันต้องยุติเพราะมีมาดามอีวาคั่นกลางทั้งสอง
ดาวิเด้ยอมยุติทุกอย่างเดินตัวเปล่าออกจากตระกูลปิฌออาร์เทอร์และไม่คิดจะหันหลังกลับ ส่วนเพื่อนในกลุ่มดาร์คพยายามช่วยตามสืบแต่เขาไม่ต้องการความช่วยเหลือนั้น เพราะยังเกลียดราฟาเอลเรื่องแอบแทงข้างหลังอยู่ ยิ่งเห็นหน้ามันยิ่งสับสนในความคิด ทั้งรัก คิดถึง และโกรธเธอจนสมองรวนไปหมด มาเฟียหนุ่มจึงทิ้งทุกอย่างที่อิตาลีปล่อยชีวิตล่องลอยอยู่แถบชายแดนซุนดาลีดังเช่นทุกวันนี้
'นายครับ ฮัลโหล นายได้ยินมั้ย นายครับ.....'
โครเก้ จอร์ส ลูกน้องผู้จงรักภักดิ์ดีของเขาที่พยายามจะติดต่อหาเจ้านายแทบทุกวันแม้สัญญาณขาดๆหายๆมันยังคงไม่ละความพยายามที่จะแจ้งข่าวให้เขาได้ทราบ
“เห้อ”
เขาถอนหายใจ หงุดหงิด และรำคาญ ปล่อยมือถือทิ้งไว้ตรงนั้น สะพายอาวุธและพกมีดไว้ตามตัวเตรียมจะเดินออกจากห้องฟรังค์โก้
'ฮัลโหล นาย ฟังผมนะครับ ..ผมทราบเบาะแสคุณโซเฟียแล้วครับ'
“………?”
และประโยคนั้นของจอร์ส ทำให้เขาทิ้งทุกอย่างในมือแล้วรีบยกหูโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างตั้งใจ
- ผู้เขียน
