Chapter.1 เหตุการณ์ก่อนโซเฟียหายสาบสูญ
593 คำ
เพล้งงงง!
มือเรียวยาวออกแรงทุ่มแก้วบรั่นดีแตกกระจายเต็มพื้นเพื่อต้องการให้เขาหันมาสนใจ และฟังสิ่งที่เธอพยายามอธิบายบ้าง
“หึ คุณก็ยังเป็นคุณคนเดิม”
ต่อให้เธอล้มหัวฟาดพื้นลงต่อหน้า ดาวิเด้ก็คงจะหันหลังให้อยู่ดีสินะ
“.........”
นอกจากจะยืนหันหลังให้แล้ว เขายังคงเดินหนีแบบไม่แคร์ ขณะที่แม่นางแบบสาวดาวรุ่งกำลังหอบผ้าหอบผ่อนวิ่งโร่ออกจากห้องอย่างตื่นตระหนก
“ให้มันได้อย่างนี้สิ!!” เธอเหลือบมองหญิงสาวคนนั้นแล้วเค้นเสียงต่ำออกมาอย่างเหลืออด
“ทำไมล่ะ?” แต่เขากลับไม่รู้สึกรู้สากับสิ่งที่ทำ
“ทำไมหรือ? พูดออกมาได้ยังไง” ไม่อยากจะเชื่อเลย ว่าเธอกำลังสนใจผู้ชายใจดำคนนี้
“ฉันแค่ทำ แบบที่เธอเคยทำกับฉันไงล่ะโซเฟีย”
“ฮึก... แต่ฉันเลิกทำไปแล้วไง ฟังกันบ้างเซ่!!! แต่ดูคุณสิ ยิ่งฉันทำตัวดี คุณยิ่งตลบหลังฉันพาผู้หญิงมานอนด้วยไม่ซ้ำหน้า นี่หรือรัก”
“แต่งงานเมื่อไหร่แล้วฉันจะเลิก”
“เฮอะ ให้ตายเถอะเด”
......?
“ดะ..เดี๋ยวนะ เมื่อกี๊ว่าอะไรนะ?”
เธอฟังไม่ผิดใช่ไหม
เขากำลังขอเธอแต่งงานหรือ?
“ก็แต่งงานกันไงเล่า กล้ามั้ยล่ะ” เขายังคงยืนหันหลังให้ ทว่าลอบยิ้มมุมปาก
“บ้าจริง”
นางแบบสาวหุ่นสูงชะลูดถลาตัวเข้าไปโอบกอดเขาจากด้านหลัง “นี่กำลังขอฉันแต่งงาน..จริงๆหรือ?”
“แน่นอน” ร่างกำยำหันกลับมากอดเธอแน่น จ้องแววตาคมเฉี่ยวของเธออย่างแสนรัก มือใหญ่วางค้างบนศีรษะเธอที่อยู่ระหว่างหัวไหล่เขา
“พระเจ้า ฉันเอาคุณอยู่หมัดแล้ว”
“ฮ่าๆๆ”
เขาหัวเราะพร้อมรีบโอบอุ้มเธอที่กระโดดเกาะเอวเขาไว้ ทั้งสองบดจูบกันดุเดือดราวกับคู่ต่อสู้ เสียงลิ้นและริมฝีปากนัวเนียกันดังสูสีกับเสียงกระเส่าของนางแบบคนสวย
เขาและเธอกลับมาสานต่อกันอีกครั้งหลังจากพบกันที่งานแต่งราฟาเอลและพิมรภา และเธอเป็นคนพยายามหาทางหวนกลับมาโดยตลอด อาจจะเพราะท่าทีที่ดูไม่แคร์เธอดังแต่ก่อนของดาวิเด้ มันทำให้เธอรู้สึกเสียดาย อยากเอาชนะผู้หญิงพวกนั้น หรืออยากจะเคาะหัวใจเขาอีกครั้งก็ไม่สามารถจะหาคำตอบได้ แต่ที่แน่ๆคือ เธอรักเขาเข้าเต็มเปาแล้ว ไม่เช่นนั้น คาสโนวาสาวคนสวยไม่มีทางจะมาตามตอแยเขาแบบนี้แทบทุกครั้งที่ทราบข่าวว่าเขากำลังจีบนางแบบสาวดาวรุ่งคนนั้นคนนี้จนเธอต้องตามจิกตบไล่ตะเพิดอยู่ทุกวี่วัน
ส่วนพ่อคนเย็นชาก็ยังไม่โกรธที่เธอแสดงอาการหึงเสียด้วยสิ เขายังร่วมรักกับเธอมอบบทสวาทอันดุเดิอด หรือหวานฉ่ำนั้นแล้วแต่อารมณ์พ่อมาเฟียหนุ่มอารมณ์เดี๋ยวดีเดี๋ยวร้าย พาเธอขึ้นสวรรค์และนอนพักบนเตียงกว้างตื่นรับอรุณรุ่งพร้อมๆกันแทบทุกครั้ง
แต่วันนี้กลับไม่ใช่
ร่างสูงใหญ่เปลือยเปล่าบิดกายเหยียดแขนบนเตียงกว้าง เขาควานหาหญิงสาวคนรักที่นอนกอดเมื่อคืนกลับไร้เงาของเธอ
“ไปไหน?”
มีเพียงข้อความส่งมาให้เขา
และใครเล่าจะไปคิด ว่านี่เป็นข้อความสุดท้ายที่เธอส่งมา ก่อนจะหายสาบสูญไปอย่างไร้ร่องรอย
‘ที่รัก ฉันไปเดินแบบที่ญี่ปุ่น3วันนะคะ’
- ผู้เขียน
