EP. 04
1150 คำ
EP.04
กัญจนาเดินเข้ามาในห้องอีกครั้งด้วยท่าทีที่สดชื่นแจ่มใส บัดนี้เด็กสาวอยู่ในชุดลำลองสีเขียวสดใสกลางเก่ากลางใหม่ ชุดนี้มันเป็นชุดตัวโปรดของเธอเลยก็ว่าได้ ที่คอมีผ้าขนหนูผืนสั้นคล้องอยู่ เด็กสาวเดินมาหยุดอยู่ที่หน้าที่นอนของตัวเองก่อนจะส่งสายตาอันเต็มไปด้วยความดีใจและสุขใจไปที่ถุงกระดาษที่วางอยู่ตรงหน้า
กรอบหน้าสวยมีรอยยิ้มผุดขึ้น ก่อนที่เธอจะรีบกระโจนลงบนฟูกที่นอนแล้วรีบคว้าถุงกระดาษมากอดเอาไว้จนแน่น
“เธอจะได้เรียนกับเค้าสักทีกันเกรา เย้! เย้! เย้! กันเกรา เธอได้ยินมั้ยเธอกำลังจะได้เรียนหนังสือแล้ว”
เด็กสาวเตือนใจตัวเองอย่างดีใจแล้วลุกขึ้นและหยิบชุดที่อยู่ในถุงผ้าออกมาลองสวมใส่ดูอย่างรวดเร็ว ในเวลาไม่นานเด็กสาวจอมแก่นก็อยู่ในชุดนักศึกษาสีขาว ปรากฏว่าชุดเหล่านั้นเธอใส่มันได้อย่างพอดี เธอเปิดยิ้มอย่างพึงพอใจแล้วรีบตรงไปที่กระจกก่อนจะหมุนตัวเองไปมาด้วยความชื่นชม
ความปรารถนาของเธอคือการได้อยู่ในชุดนักศึกษาเช่นนี้ เธอฝันมานานแล้วกับการได้ก้าวไปเรียนในระดับมหาวิทยาลัย
หลังจากที่ยืนชื่นชมกับความงามของตัวเอง เธอก็รีบถอดชุดนักศึกษาออกแล้วนำมันไปแขวนไว้ระวังดูแลมันอย่างทะนุถนอม ก่อนจะรีบออกจากห้องนอนของตัวเองเพื่อจะจัดการกับอาหารเช้าตามที่ท้องต้องการและร้องหา เธอจัดการกับอาหารบนโต๊ะจนอิ่มหนำ ก่อนจะเดินตรงไปที่กระติกน้ำสีน้ำเงินซึ่งในนั้นมีพวงมาลัยที่แม่ของเธอร้อยและทิ้งเอาไว้เพื่อจะได้ให้เธอออกไปขายที่สี่แยกไปแดง
ภารกิจของเธอต่อแต่นี้ก็คือการขายพวงมาลัย และจะต้องขายมันให้หมดเพื่อที่จะนำเงินมาให้กับมารดาของตัวเอง ทุกวันนี้ชีวิตของเธอมันก็ไม่ต่างกับหุ่นยนต์ที่จะต้องทำทุกอย่างให้เป็นเวลาและทำอย่างเคร่งครัดเพราะถ้าหากมันแตกต่างจากนั้นมันก็เหมือนจำนวนเงินที่มันจะสูญหายไปเหมือนกัน
รถราบนถนนยังคงแล่นผ่านไปผ่านมาดังเช่นทุกวัน ทุกชีวิตต่างดิ้นรนในการออกไปทำงานเช่นเดียวกับแก้วกาญจน์ที่กำลังเดินไปตามพื้นฟุตบาทเพื่อไปหยุดรอรถตรงจุดนัดพบให้ทันก่อนอีกคนที่จะเดินทางมาถึง
หญิงสาวเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าร้านขายของร้านหนึ่งไม่ห่างนัก ยืนรออยู่ไม่นานก็ได้มีรถเก๋งสีดำสนิทเคลื่อนเข้ามาจอดเทียบ ผู้ที่อยู่ในรถเป็นผู้ชายใบหน้าหล่อสมาร์ท บัดนี้เขาอยู่ในชุดสูทสีดำสุภาพ ร่างสูงเปิดประตูลงจากรถก่อนจะส่งยิ้มมาที่หญิงสาวที่ยืนยิ้มรออยู่เช่นกัน
“รอนานไหมครับแก้ว”
เสียงทุ้มนุ่มหูดังขึ้นก่อนที่ร่างสูงจะรีบวิ่งอ้อมรถของตนเองเพื่อจะมาเปิดประตูให้กับหญิงสาว เพื่อจะให้เธอแทรกตัวเข้าไปนั่งอย่างสบาย
“ขอบคุณนะคะ”
แก้วกาญจน์เอ่ยขอบคุณเขาอย่างเกรงใจ เธอค่อยๆ แทรกตัวเข้าไปนั่ง ขณะที่ชายหนุ่มรีบปิดประตูอย่างสุภาพแล้วรีบวิ่งมาประจำที่ของตน ก่อนพารถเคลื่อนออกไปจากตรงนั้น
ภายในรถ ตลอดการทางภาวสุทธิ์เอาแต่จ้องหน้าหญิงสาวอย่างสุขใจสลับกับการมองทางเบื้องหน้า ตลอดเวลาสองปีที่ผ่านมาเขาและแก้วกาญจน์ต่างบ่มเพาะความรักจนในบัดนี้หัวใจของเขาและเธอได้กลายเป็นสีชมพูไปแล้ว
ภาวสุทธิ์เป็นผู้จัดการบริหารของบริษัทเกี่ยวกับอาหารอีกแห่งหนึ่งที่มีชื่อติดอันดับอาหารของประเทศ เขาเป็นลูกชายคนเดียวของตระกูลรุจยาวัฒนา เศรษฐีระดับหนึ่งของประเทศที่มีพวกไฮซ้อไฮโซสาวหลายคนต่างหมายตาจับจอง หากแต่ชายหนุ่มกลับเลือกแก้วกาญจน์หญิงสาวผู้ที่มีกิริยามารยาทที่อ่อนหวานและเป็นหนึ่งเดียวในหัวใจของเขาเสมอมา
ถึงแม้ว่าจะรู้ภูมิหลังของแก้วกาญจน์ว่าระดับชีวิตความเป็นอยู่ของเธอเป็นเช่นไร หากแต่เขาก็ไม่ได้คิดรังเกียจ ตรงกันข้ามเขากลับรู้สึกสงสารเธอ และก็ได้ตั้งปณิธานเอาไว้ในใจเสมอมาว่า รักแท้คือความรักที่ไร้พรมแดน ต่อให้อีกฝ่ายจะอยู่ในฐานะอะไร ความรักที่เขามีให้กับเธอเท่านั้นจะเป็นตัวฉุดดึงให้เธออยู่บนพื้นแห่งความเป็นจริงให้ได้ ถึงแม้คำครหาจะตามมาในภายหลังว่าเขาจะไปคว้าผู้หญิงที่ไม่มีหัวนอนปลายเท้ามาเป็นภรรยาเขาก็ไม่แคร์
เช่นเดียวกับหญิงสาว เธอรู้ตัวดีว่าเธออยู่ในฐานะอะไร แต่เพราะเธอเข้าใจทัณฑ์แห่งรักแท้ เธอจึงเชื่อใจเขา บทพิสูจน์แห่งรักแท้ขั้นแรกเขาก็ได้พิสูจน์ให้เธอเห็นแล้วว่าเขาจริงใจขนาดไหน จนในเวลาต่อมาเขาได้ขอเธอแต่งงานและจะพาเธอไปพบกับบิดามารดาของเขา
ความสวยของหญิงสาวและความมีเสน่ห์ของชายหนุ่มทำให้ใครหลายๆ คนต่างพากันอิจฉาและพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าทั้งสองเหมาะสมกันอย่างไม่มีที่ติ
“นี่ยังไม่ถึงเวลาผมว่าเราไปทานอาหารกันสักนิดจะดีไหมครับ”
เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นพร้อมๆ กับที่เขาได้บังคับรถให้เคลื่อนไปตามท้องถนนที่มีรถยนต์อีกหลายสิบคันวิ่งสวนไปมาเช่นเดียวกัน
ใบหน้าหวานของแก้วกาญจน์เปื้อนไปด้วยรอยยิ้มบางๆ เสี้ยวหน้าสวยหันมาสบตากับเขาอย่างมีความหมาย
“ตามใจคุณสิค่ะ แต่แก้วต้องบอกไว้ก่อนนะคะว่าแก้วทานมาแล้ว” หญิงสาวปฏิเสธเสียงหวานเพราะจริงๆ แล้วเธอได้ทานอาหารเช้ามาก่อนหน้านี้แล้ว
“ไม่เป็นไรครับ แค่มีคุณนั่งอยู่ด้วยผมก็สุขใจแล้ว” เขาหยอดคำหวานโดยที่อีกฝ่ายยังไม่ได้ตั้งตัว จึงทำให้กรอบหน้าสวยแดงซ่านขึ้นมาในทันทีด้วยความเขินอาย
“คุณก็พูดไปโน้นเลย หน้าของแก้วมีความสามารถทำให้คุณรู้สึกแบบนั้นได้เลยจริงๆ หรือคะไม่น่าเชื่อเลย”
ยามที่เธอเอียงอายช่างน่ารักในสายตาของเธอเหลือเกิน ชายหนุ่มหันมาจ้องตาของหญิงสาวด้วยความหมายที่ลึกซึ้งก่อนจะพารถเคลื่อนเข้าไปในภัตตาคารแห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ริมทางผ่าน
- ผู้เขียน
