EP. 03
911 คำ
EP.03
ผู้เป็นพี่สาวถามน้องสาวอย่างเป็นห่วงในเรื่องค่าใช้จ่ายต่างๆ ของน้องสาว เธอพร้อมเสมอที่จะช่วยน้องสาวถ้ากัญจนาร้องขอ แต่ที่ผ่านมาแม่น้องสาวตัวดีของเธอกลับปฏิเสธด้วยเหตุผลที่ว่าเธอไม่อยากจะรบกวนเงินของพี่สาว ลำพังหาเลี้ยงครอบครัวก็มากเกินกว่าเงินเดือนแล้ว แล้วนี่จะให้มาช่วยส่งน้องสาวอีกมันเหมือนว่าเธอจะเอาเปรียบแก้วกาญจน์มากเกินไป
“พี่เก็บเงินของพี่ไว้ก่อนเถอะนะจ๊ะ เมื่อไรที่ฉันต้องการจะให้ช่วยฉันจะบอกเอง ขอบคุณพี่มากๆ เลยนะจ๊ะ”
“จ้า แม่คนเก่ง แต่เรื่องตำราเรียนอย่าปฏิเสธของพี่นะ ซื้อใหม่มันจะเปลืองเงินไปเปล่าๆ อีกอย่างของพี่ก็ยังใช้ได้อยู่”
“จ๊ะ จะซื้อใหม่ให้เปลืองไปทำไม กันเกราไม่เอาเงินไปทำแบบนั้นหรอก ของพี่สาวตัวก็มี” เด็กสาวเอ่ยด้วยน้ำเสียงที่แจ่มใสและยิ้มที่มุมปากอย่างน่ารัก
“เอ้อ แล้วทางมหาวิทยาลัยเขาติดต่อมาหรือยัง จะให้พี่ติดต่ออาจารย์แม่ให้เอาไหม เดี๋ยวช้าแล้วอดพี่ไม่รู้ด้วยนะ”
“เรียบร้อยแล้วจ๊ะพี่ อาทิตย์หน้าเขาจะเปิดให้ลงทะเบียนแล้วล่ะจ๊ะ กันเกราได้ไปสมัครเอาไว้แล้ว”
“อืมม์ ดีแล้วล่ะ”
ผู้เป็นพี่สาวยิ้มให้อีกครั้งก่อนจะลุกขึ้นแล้วเดินออกไปนอกห้องแบบเฉยๆ โดยไม่พูดอะไรต่อ ก่อนจะกลับเข้ามาอีกครั้งพร้อมกับถุงกระดาษใบโต เธอยื่นมันให้กับน้องสาวด้วยท่าทีที่ยิ้มแย้มก่อนจะพูด
“อ่ะ นี่คือชุดนักศึกษา พี่เห็นว่ากันเกรายังไม่มีก็เลยไปซื้อมาให้ สองชุดเป็นชุดใหม่ส่วนอีกชุดเป็นของเก่าของพี่ที่ยังดีอยู่ กันเกราลองใส่ดูนะว่าพอดีหรือเปล่า ถ้าไม่จะได้เปลี่ยนทันก่อนวันลงทะเบียน”
เด็กสาวหันไปมองใบหน้าของพี่สาวด้วยความซึ้งใจและสายตาที่เต็มไปด้วยคำขอบคุณ เธอยื่นมือออกไปรับของจากพี่สาวมากอดเอาไว้อย่างแสนรัก
“ขอบใจพี่แก้วมากเลยนะจ๊ะ กันเกราไม่รู้ว่าจะพูดยังไงให้มันสมกับที่พี่ได้ให้กับฉัน” ว่าแล้วเธอก็โผเข้าไปกอดพี่สาวในทันที
“โธ่ เด็กโง่ ถ้าพี่ไม่ซื้อให้เธอ แล้วจะให้พี่ไปซื้อให้ใครล่ะจ๊ะ”
แก้วกาญจน์ลูบเส้นผมสลวยของน้องสาวอย่างเอ็นดู ที่ผ่านมากันเกราไม่เคยได้รับความอบอุ่นจากแม่ เธอจึงอยากจะทดแทนสิ่งเหล่านั้นให้กับน้องสาวของตัวเอง
“พี่แก้ว”
เด็กสาวเงยหน้าขึ้นมองพี่สาว นัยน์ตาทั้งสองข้างเริ่มจะคลอรื้นไปด้วยหยาดน้ำใสๆ ที่มันค่อยๆ ถูกกลั่นออกมาจนกลายเป็นหยาดน้ำตาที่ไหลอาบสองแก้ม เธอไม่ได้ร้องไห้ หากแต่เธอซึ้งใจกับความรักที่พี่สาวของเธอมอบให้ต่างหาก
“กันเกรา เราเป็นพี่น้องกัน มีกันแค่สองคน ถ้าพี่ไม่รักเธอแล้วจะให้พี่ไปรักใครล่ะจ๊ะ ที่พี่ซื้อให้ก็เพราะเห็นว่าเราไม่มีชุดใส่ ที่หาเงินมาได้แม่ก็ชอบแย่งไปครึ่งหนึ่ง พี่บอกเธอตรงนี้เลยนะกันเกราว่าพี่เห็นใจเธอจริงๆ “
แก้วกาญจน์ กระชับวงแขนโอบกอดน้องสาวเอาไว้แน่น น้ำตาเริ่มจะเอ่อคลอออกมาบ้าง ที่ผ่านมากัญจนาน้องสาวของเธอเป็นคนที่สู้ชีวิต ขนาดเธอที่ทำงานแล้วจะยื่นมือเข้ามาช่วยในยามที่น้องสาวต้องการจะเก็บเงินเพื่อจะเรียนต่อ แต่เด็กสาวกลับไม่ร้องขอและปฏิเสธเสมอมา กัญจนาบอกแค่เพียงว่าอยากจะทำเพื่อตัวเอง เพราะเงินที่ได้มาด้วยตัวเอง เธอจะเห็นคุณค่าของมันมากที่สุด
สิ่งที่หามาได้ถึงจะยากเย็นมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่ย่อท้อ ในการจับจ่ายแต่ละครั้งเธอมักจะคิดถึงมันเสมอว่าสิ่งที่จะซื้ออยู่นั้นมันมีประโยชน์เท่ากับการที่เธอหามาได้หรือไม่
“ไม่เอาละ อย่าร้องไห้เลย ไปอาบน้ำได้แล้วกันเกรา ดูซิมีแต่เหงื่อเต็มไปหมด”
แก้วกาญจน์ดึงร่างของน้องสาวออกจากอ้อมกอดอีกครั้งก่อนจะใช้มือข้างหนึ่งเขี่ยเส้นผมที่ปกอยู่บนใบหน้าของน้องสาวให้พ้นจากหน้าเพื่อจะได้เห็นใบหน้านั้นได้ชัดๆ
“เป็นสาวแล้วนี่เรา พี่อยากจะเห็นเธอใส่ชุดนักศึกษาซะจริงๆ ว่าน้องสาวของพี่จะสวยขนาดไหน” ผู้เป็นพี่ไม่วายเอ่ยเย้าแหย่จนอีกคนเริ่มจะหน้าแดง
“ไปอาบน้ำเถอะยัยน้องสาวคนสวย เดี๋ยวพี่ก็จะออกไปทำงานแล้ว เธออยู่บ้านก็เฝ้าบ้านให้ดีล่ะ”
“จ๊ะพี่แก้ว พี่ไปทำงานเถอะนะ ไม่ต้องเป็นห่วงกันเกราหรอก”
เด็กสาวบอกให้อีกคนสบายใจและเปิดยิ้มออกมาได้ในที่สุด เช่นเดียวกับแก้วกาญจน์ที่ลุกขึ้นแล้วเดินออกจากห้องนั้นไป แต่ก่อนที่เธอจะเดินพ้นประตูห้องของน้องสาว หญิงสาวก็ได้หันมาอีกครั้งพร้อมกับรอยยิ้มที่สดใส
- ผู้เขียน
