ตอนที่ 2/3
1422 คำ
"แค่โทรศัพท์เครื่องเดียว มึงจะหวงอะไรขนาดนั้น" ทนไม่ไหวว่าจะนั่งดูสถานการณ์เงียบๆ แต่อดไม่ได้ไงเลยบ่นออกไป "นั่นสิ" สรุปตอนนี้ไอ้เอฟวันที่กระดี้กระด้ามาพร้อมไอ้กรุงโซลในตอนแรกเปลี่ยนมาอยู่ฝั่งผมซะงั้น
"ผมไม่ได้หวงโทรศัพท์เฮีย" ทุกคนเงียบกริบ รวมทั้งไอ้เอ็กซ์ที่ยังนั่งร่วมโต๊ะอยู่ที่เดิม "แต่ผมหวงเมีย"
สิ้นคำเฉลยที่แสนจะชวนอ้วกของไอ้กรุงโซลทุกคนก็เลิกสนใจมันทันที
"อ้าว แล้วไม่อยากดูแล้วเหรอโทรศัพท์อะ"
"เฮ้! ไอ้ยูกิ มึงเป็นคนเปิดประเด็นนะ จะดูมั้ยวะ"
"พลีสสส โปรดสนใจกูด้วย"
และแล้วไอ้กรุงโซลก็โดนพวกผมเมินกับคำตอบที่โคตรจะเหม็นเบื่อความหลงเมียของมันจนต้องโวยวายแข่งกับเสียงเพลงบีสหนักๆ ที่กำลังเปิดอยู่ด้านล่าง
"สรุปเฮียให้ไอ้โซลเรียกออกมาทำไม" ไอ้ยูกิถามเป็นคนแรก
ผมมองทุกคนที่ตอนนี้กลับเข้าสู่โหมดปกติรวมทั้งไอ้กรุงโซลด้วย
"งั้นผมกลับไปทำงานนะเฮียไท" เอ็กซ์คงเห็นว่าพวกผมเริ่มคุยธุระกันเลยไม่อยากเสียมารยาท "มึงอยู่นี่แหละ เรื่องนี้มึงต้องช่วยกูด้วยอีกแรง"
ผมบอกไอ้เอ็กซ์ก่อนจะใช้สายตาสั่งให้มันนั่งลงที่เดิมข้างๆ ไอ้กรุงโซล
"ใช่เรื่องที่เกี่ยวกับกระดาษแผ่นนั้นเปล่าเฮีย" ไอ้กรุงโซลที่ออกจากโหมดคนบ้าเมียถามขึ้นอย่างจริงจัง ผมพยักหน้าก่อนจะล้วงเอากระดาษที่เฮียตีสองเขียนทิ้งไว้
แปะ! วางกระดาษใบขนาดเท่าฝ่ามือลงกลางวง
"ล่อให้มันไปส่งของแถวชานเมือง ล่อซื้อแค่ยา"
ไอ้เอฟวันที่นั่งข้างผมอ่านใจความในกระดาษแผ่นนั้น
"ยา? อย่าบอกนะว่า" เอ็กซ์ที่อายุน้อยที่สุดในกลุ่มโพล่งขึ้นด้วยความตื่นเต้น
"ก็อย่างที่มึงคิด" ผมตอบ "โห! งานนี้ตื่นเต้นโคตร" ไอ้เอ็กซ์ทำตาเป็นประกายตอนพูด "อย่าลืมว่ายังมีความเสี่ยงพ่วงมาด้วย"
ผมเตือนสติมัน รวมทั้งทุกคนที่นั่งอยู่ตรงนี้ด้วย
"แล้วเฮียเลือกสถานที่ยัง" ไอ้กรุงโซลถามขึ้นเสียงจริงจัง
"ยัง" ไม่ใช่ไม่คิด แต่ที่ตอบออกไปเพราะจะดูว่าคนอื่นจะมีอะไรเสนอหรือเปล่า
"แถวบ้านเฮียเป็นไง" ไอ้เอฟวันพูดขึ้น
"นั่นสิ นอกเมืองดี อีกอย่างติดคลองไม่มีทางหนีทีไล่" ไอ้ยูกิเสริม
ทุกสายตาตอนนี้จ้องมาที่ผมเพื่อรอฟังคำตอบ "กูก็คิดไว้แบบนั้น"
แถวบ้านผมมีตึกร้างเก่าๆ เลยออกไปไม่กี่ซอย น่าจะเป็นพวกผู้รับเหมาที่เทเจ้าของตึกเชิดเงินหนี ทำเลแถวนั้นเหมาะที่จะล่อพวกค้ายาไปที่สุดเท่าที่ผมคิดออก
"แล้วไอ้ตัวปล่อยยาล่ะ" ไอ้เอฟวันถามขึ้น
ผมหยิบรูปถ่ายที่เฮียตีสองให้ไว้วางลงข้างๆ กระดาษแผ่นแรก
"เหี้ย! กูนึกว่านกแก้วหลุดจากสวนสัตว์"
ไอ้กรุงโซลโพล่งขึ้นทำเอาทุกคนเกือบหลุดขำออกมา นี่ก็นึกว่าคิดอยู่คนเดียว คนเหี้ยอะไร ทำผมแม่งเป็นจุดเด่นฉิบหาย สีเขียวสีเหลืองสีส้ม นึกว่าสี่แยกไฟแดง
"เดี๋ยวกูจะให้มึงคอยประกบมัน" ผมบอกไอ้เอฟวัน
ที่เลือกเอฟวันเพราะไอ้นี่มันขี้ม่อ เหมาะที่จะเดินทั่วคลับแบบไม่มีใครสงสัย ประมาณว่าให้มันจีบสาวโต๊ะข้างๆ ถ้าไอ้หัวนกแก้วนั่งตรงไหนนั่นแหละ "ส่วนมึง"
ผมมองหน้าไอ้กรุงโซลอยู่สักพักพลางคิดในใจ จะให้มันมีเอี่ยวเรื่องนี้ดีไหมวะ เพราะเมียมันกำลังท้องกำลังไส้อยู่ "อะไรเฮีย เรียกแล้วไม่พูดนี่เคืองนะ"
ผมคงเงียบนานไปไอ้กรุงโซลเลยบ่นขึ้น "กูว่ามึงไม่ควรยุ่งว่ะ"
ผมบอกมันตามที่คิดไว้ "ไรวะเฮีย เรียกมารวมตัวขนาดนี้แต่บอกไม่ให้ยุ่งไม่ได้นะเว้ย!" มันทำหน้าน้อยใจใส่ผม
"กูแค่อยากให้มึงมานั่งเป็นกำลังใจ" ผมแถไปเรื่อย ตอนแรกลืมคิดถึงข้อนั้นไปเลยเผลอเรียกไอ้กรุงโซลออกมาด้วย "ไม่ต้องเลยเฮีย ผมเอาตัวรอดได้"
ไอ้กรุงโซลมองหน้าผมอย่างจริงจัง "กูรู้มึงเก่ง" ไม่รู้จะห้ามยังไงดี ในเมื่อมันมาแล้วก็คงต้องหาหน้าที่ที่ไม่เสี่ยงมากให้มันแล้วกัน
"งั้นมึงก็ช่วยไอ้เอฟวันดูลาดเลากลุ่มไอ้หัวนกแก้วนี้แล้วกันว่ามันมากันกี่คน หรือแอบปล่อยยาให้ใครในคลับกู"
"คลับผมด้วยเหอะ" เสียงมันเหมือนประชดหน่อยๆ ที่ตอนแรกถูกผมกีดกันออกจากแผนล่อซื้อยาครั้งนี้ทั้งๆ ที่มันก็เป็นหุ้นส่วนอยู่เหมือนกัน
"เออๆ คลับกูกับมึง" ไม่อยากให้เรื่องยืดเยื้อเลยตอบเอาใจไอ้กรุงโซลสักหน่อย
"ส่วนมึง" ผมมองหน้าไอ้ยูกิ หน้าที่ต่อไปนี้ที่ผมจะสั่งมันคงทำได้ดีที่สุดแล้วล่ะ
"คอยให้คนตามสะกดรอยพวกนั้นอย่าให้คลาดสายตา" ผมบอกมัน
ที่เลือกหน้าที่นี้ให้เพราะไอ้ยูกิเป็นเจ้าของคาสิโน มันมีลูกน้องฝีมือดีเยอะเหมาะกับบทเสี่ยงๆ นี้ที่สุด "แล้วผมล่ะ?" ไอ้เอ็กซ์คงกลัวผมลืมเลยโพล่งถามขึ้น
"มึงทำเป็นเด็กติดยา"
"โหดร้าย" พอผมบอกแค่นั้นไอ้เอ็กซ์ก็ทำเสียงประชดแต่ปากกับแววตานี่ยิ้มพอใจ "หรือไม่ทำ" ผมแกล้งมันกลับ
"ไม่ทำก็บ้าแล้ว ว่าแต่พวกมันจะเชื่อเหรอเฮียไท" ไอ้เอ็กซ์เริ่มคิ้วขมวดเพราะกังวล หน้าตาหล่อเหลา ผิวพรรณใสสดขนาดนั้นใครมองก็รู้แล้วว่ามันรักสุขภาพ
จู่ๆ จะให้แสดงเป็นเด็กติดยาก็คงผิดสังเกตไป "มึงก็บอกแค่อยากลองสิวะ"
ผมบอกแนวทางมัน ไอ้เอ็กซ์พยักหน้ารับก่อนจะยิ้มเหมือนนึกอะไรสนุกๆ ได้
"งั้นผมจะแกล้งอกหักแล้วประชดหันไปพึ่งยาดีมั้ยเฮีย" เสียงมันเคล้าความสนุกปนตื่นเต้นที่คิดแผนออก "มึงต้องบอกว่ามีปัญหากับครอบครัว" ผมบอกมัน
ส่วนมากเด็กที่ติดยาไม่เพื่อนชักนำก็มีปัญหาครอบครัวแล้วไม่รู้จะหาทางออกยังไงเลยเลือกตัดอนาคตตัวเองด้วยการพึ่งพายาเสพติด
"แล้วก็บอกอยากหารายได้เสริมเพราะงานที่นี่มึงไม่พอส่งเมีย"
"ผมไม่มีเมีย"
"สมมติเว้ย!" ไอ้เอ็กซ์ยิ้มจนเห็นแก้มบุ๋มที่ทำผมหัวเสียได้ มันแค่แกล้งไม่รับมุขไง "รับทราบ" ไอ้เอ็กซ์ทำท่าตะเบะเหมือนตำรวจก่อนจะขอตัวกลับไปทำงาน
"แล้วพวกมันจะเริ่มลงมือเมื่อไหร่" ไอ้ยูกิถามได้ดีมาก
"ไม่รู้ แต่น่าจะเร็วๆ นี้" เฮียตีสองก็ไม่ได้บอกวันเวลาที่แน่นอนให้ บอกแค่จะมีคนมาปล่อยยาในคลับผมแค่นั้น เอ๊ะ! หรือบอกแต่ผมไม่ใส่ใจฟังวะ?
"แล้วทำไมมันเลือกคลับปรั๋วขาล่ะ" ไอ้เอฟวันที่เงียบอยู่นานพูดขึ้นบ้าง
เรื่องนี้ผมลองคิดหลายรอบแล้ว จะบอกว่าเป็นฝีมือคู่แข่งส่งมาคงไม่น่าจะใช่
งั้นคงเป็นเพราะคลับผมมีแต่ผู้ดี คนรวยๆ เข้าล่ะมั้ง
"ก็คลับกูมันหรูมีแต่คนมีกะตังค์ไง" ไอ้กรุงโซลตอบแบบท่าทางอวดๆ
"เออ คลับมึงที่มีหุ้นไม่กี่เปอร์เซ็นต์" ไอ้เอฟวันแขวะกลับ
"อ้าว ไอ้นี่ เมื่อกี้มึงยังพวกกูอยู่เลย"
"เมื่อกี้ส่วนเมื่อกี้ ตอนนี้เค้าอยู่กับปรั๋วขาแล้วก็จะอยู่ข้างปรั๋วขาเค้า" ผมรีบผลักไหล่ไอ้เอฟวันออกแรงๆ เบื่อแม่งจริงๆ เวลาทำตัวพันแข้งพันขาแบบนี้
พึ่บ...
"อ้าว แล้วนั่นปรั๋วขาจะไปไหนอะ"
"รำคาญมึงไง" ไอ้กรุงโซลตอบแทนผม "รำคาญมึงสองตัว" ผมหันไปมองหน้าไอ้เอฟวันก่อนจะเลื่อนสายตาไปที่ไอ้กรุงโซล
"เฮ้ยเฮีย ผมเกี่ยวไรด้วยเนี่ย" เสียงโวยวายไอ้กรุงโซลดังไล่ตามหลังผมที่ตอนนี้กำลังจะขึ้นไปห้องทำงานเพื่อดูว่ายัยตัวแสบนั่นอาละวาดห้องผมพังหรือยัง
[End part]
===================
- ผู้เขียน
