"พี่ภีมรักเกดนะคะ คนดี" เสียงของคนตัวโตที่ก้มลงมากระซิบข้างหู บวกกับอ้อมแขนอบอุ่นที่กอดเธอไว้เเน่นอย่างปลอบประโลม เป็นการยืนยันว่าเธอไม่ได้ฝันไป ทำไมตอนนี้เธอถึงรู้สึกว่าเหมือนกำลังลอยได้ซะอย่างนั้น
"พี่ภีมรักลูกเกดนะคะ" ดวงตาคมก้มลงไปสบตากับดวงตาหวาน และพูดย้ำอีกครั้งอย่างชัดถ้อยชัดคำ หน้าผากกว้างของคนตัวโตก้มลงเเนบชิดกับหน้าผากมนของคนตัวเล็ก ใบหน้าที่อยู่ใกล้กันแค่เอื้อม ทำให้เธอเห็นเเววตาอบอุ่นของพี่ภีมอย่างชัดเจน เเววตาคู่นั้นที่เธอหลงรักนักหนา เเววตาที่เคยเเอบหวังว่าเขาจะมีไว้ให้เธอเเค่เพียงผู้เดียว ตอนนี้มันเป็นของเธอจริงๆ เเล้วใช่มั้ย คำๆ นี้ที่เธอเฝ้ารอมานานเหลือเกิน สิ้นสุดการรอคอยซะที คุณหมอภีมภัทรคนนี้รักยัยเด็กกะโปโลอย่างเธอจริงๆ เธอไม่ได้ฝันไปใช่มั้ย
และเป็นการยืนยันอีกครั้งว่าเธอไม่ได้ฝันไป เมื่อริมฝีปากของคุณหมอหนุ่มทาบลงไปบนเเก้มนุ่มของคนตรงหน้าอย่างต้องการซับน้ำตา และการ
