คุณหมอภีมภัทร100%++++
894 คำ
"อ้า เสร็จเเล้ว" เขาบอก หลังจากทำแผลให้เธอเสร็จ
"หมอว่าเอายาแก้อักเสบไปกินอีกตัวดีกว่านะครับ เหมือนแผลจะอักเสบเลย" เสียงทุ้มบอกเรื่อยๆ
‘จ๊ะ เชิญเถอะค่ะ จะสั่งอะไรก็สั่ง เพราะลูกเกดคนนี้จะไม่ทำตามอย่างแน่นอน’
"โอเค เดี๋ยวไปรับยานะครับ ทำตามที่หมอบอกด้วย แล้วอาทิตย์หน้าเจอกัน" ภีมภัทรมองคนตัวเล็กที่ลุกเดินออกไป เเล้วก็ต้องแปลกใจ เมื่อเธอหันหลังกลับมาอีกครั้ง
"เอ่อ..." คิ้วเข้มเลิกขึ้นเป็นเชิงถามคนตรงหน้า ที่ทำท่าเหมือนจะพูดอะไรสักอย่าง
"เอ่อ...คือ..ยังไงก็...ขอบคุณนะ ที่ทำแผลให้ ถึงเเม้จริงๆ แล้วจะเป็นความรับผิดชอบของคุณที่เดินมาชนฉันก็ตาม"
'เฮ้อ อีกแล้วนะยัยตัวเล็กคนนี้ เมื่อไรจะมองเขาในแง่ดีขึ้นมาบ้างเนี่ย'
เขาคิดในใจ แต่สิ่งที่พูดออกไปคือ
"ไม่เป็นไรครับ" เเต่พูดยังไม่ทันจะจบ คนตัวเล็กก็เดินออกไปซะแล้ว ชายหนุ่มหยิบโทรศัพท์ภายในแล้วกดเบอร์ไปหาใครคนหนึ่ง
"ครับ ห้องการเงินใช่มั้ยครับ ค่าใช้จ่ายของคนไข้ที่ชื่อนริศรา เดี๋ยวผมเป็นคนจัดการเองนะครับ" หลังจากพูดคุยอะไรกันอีกเล็กน้อยจึงวางสาย
ก็ในเมื่อเธอคิดว่าเขาเป็นคนผิดแล้ว แสดงความรับผิดชอบอีกหน่อยจะเป็นอะไรไปล่ะ
"มีคนจัดการค่าใช้จ่ายให้คุณหมดเเล้วค่ะ" นริศรานึกขึ้นด้วยความแปลกใจ ระหว่างทางเดินจากโรงพยาบาลกลับหอพัก หลังจากหาหมอเสร็จแล้ว เธอก็เลือกที่จะไปหาอะไรกินรองท้อง เพื่อกินยา (จำนวนมากมาย จะสั่งอะไรกันนักหนาคะ ) ตามที่คุณหมอภีมภัทร คนที่เธอเข้าใจมาตลอดว่าเป็นคนส่งเอกสารสั่ง และเมื่ออาการดีขึ้นแล้ว เธอก็เลือกที่จะเดินกลับหอพักซึ่งอยู่ห่างจากโรงพยาบาลไม่ไกลนักแทนการขึ้นรถแท๊กซี่เหมือนตอนมา เพราะอย่างน้อย ผู้หญิงตัวคนเดียวอย่างเธอขึ้นรถแท๊กซี่คงดูไม่ปลอดภัยเท่าไรนัก
และนั่นก็ทำให้เธอคิดถึงคำพูดของเจ้าหน้าที่ห้องการเงินเมื่อครั้งเธอเดินเข้าไปจัดการค่าใช้จ่ายในการรักษาครั้งนี้ แต่กลับได้รับคำตอบกลับมาว่า มีคนจัดการเรื่องนี้ให้เธอเรียบร้อยแล้ว
แล้วจะเป็นใครไปได้ล่ะ ก็ในเมื่อเธอมาคนเดียว เเล้วก็ไล่ยัยแพนด้ากลับไปเรียนตั้งเเต่ก่อนจะเจอนายคุณหมอภีมภัทรอะไรนั่นซะอีก
แต่เอ๊ะ...อะไรนะ หมอภีมภัทรงั้นหรอ คิดๆ ไปแล้วก็มีแค่เขากับเธอสองคนเท่านั้น ถ้าไม่ใช่เธอ ไม่ใช่เขา แล้วจะเป็นใคร แต่ยังไงเงินนั้นก็ไม่ได้ออกจากกระเป๋าเธอแน่นอน
ต้องเป็นตาคุณหมอนั้นเเน่ๆ แต่...แต่เขาจะทำไปเพื่ออะไรล่ะ
แต่ยังไม่ทันจะคิดจบ เสียงโทรศัพท์ในมือก็ดังขึ้น เธอหยิบมันขึ้นมาดู แล้วก็ต้องอมยิ้ม เมื่อชื่อที่ปรากฎหน้าจอคือ "ยัยแพนด้า" เพื่อนรักของเธอนั้นเอง
"นี่ ไอเกด แกมาเดินเพ่นพ่านอะไรแถวนี้ แกไม่สบายไม่ใช่หรอ ทำไมไม่กลับไปอยู่ในที่ของแก..ฮะ" เสียงลลนาดังเอะอะโวยวายมาตามสาย
"เฮ้ย แก จะบ้าหรอไง ฉันเพิ่งกลับมาจากโรงพยาบาลเนี้ยเเหละ ที่มาเดินเพ่นพ่านแถวนี้เพราะเดินกลับมา หรือแกจะให้ฉันนั่งรถแท๊กซี่กลับมาคนเดียวฮะ" เธอตอบเพื่อน
‘ฮึ...ยัยนี่นี่ มาถึงก็ใส่เป็นไฟเลยนะ’
"เออ ก็นั่นเเหละ นี่ๆ แกหยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ ฉันเห็นแกเเล้ว เดี๋ยวไปหา" แต่ยังไม่ทันจะพูดอะไรออกไปอีก ปลายสายก็ตัดสายทิ้งไปซะเเล้ว
ด้านภีมภัทร หลังจากที่นั่งรอแพทย์หญิงณัฐกานต์กลับจากตรวจคนไข้ได้สักพักหนึ่ง แต่ก็ยังไม่มีวี่แวว เขาจึงตัดสินใจกดโทรศัพท์ไปหา เพราะเขาเองก็มีธุระที่ต้องไปทำต่อเหมือนกัน
"ว่าไงจ๊ะภีม" ปลายสายตอบกลับอย่างอารมณ์ดี
"ครับพี่น้ำ คนไข้ที่ฝากไว้ ผมตรวจให้เรียบร้อยแล้วนะครับ เป็นโรคกระเพาะล่ะครับ ผมนัดน้องเขามาดูอาการอีกทีอาทิตย์หน้า"
"จ๊ะ ขอบใจภีมมากนะจ๊ะ รบกวนภีมต้องหลายครั้ง แต่ไม่ต้องห่วงนะจ๊ะ เดี๋ยวอาทิตย์หน้าที่ภีมนัดน้องเขาไว้ รับรองพี่ว่างแน่นอนจ๊ะ" คุณหมอสาวบอกอย่างเกรงใจเพราะรบกวนแพทย์รุ่นน้องมาหลายครั้งแล้ว
"อืม ไม่เป็นไรหรอกครับพี่น้ำ ยังไงผมก็ดูเเลคนไข้เคสนี้ตั้งแต่ต้นแล้ว เดี๋ยวผมดูแลให้เองก็ได้ครับ" แต่เป็นนายแพทย์หนุ่มเองที่รับอาสา
ไม่รู้ว่าเพราะอไร ทำให้เขาคิดจะรับเป็นคุณหมอเจ้าของไข้นริศราซะเอง แต่ก็นั่นล่ะ เด็กดื้ออย่างเธอ คุณหมอใจดีอย่างณัฐกานต์เอาไม่อยู่หรอก
‘อย่าให้ต้องมาปวดหัวกับยัยตัวเล็กคนนี้เลย’
"อืม เอางั้นเหรอ ถ้าอย่างนั้นก็ได้จ๊ะ ขอบใจภีมมากนะ"
"ครับ ไม่เป็นไรครับ"
"พี่น้ำทำงานเถอะครับ" หลังจากพูดคุยกันอีกสองสามคำก็วางสายไป
ภีมภัทรลอบส่ายหัวอย่างอ่อนใจ ไม่รู้ว่าอาทิตย์หน้าเขาจะต้องเตรียมรับมืออะไรกับเธออีก
- ผู้เขียน
