คุณหมอภีมภัทร80%
1052 คำ
"เมื่อกี้คุณพูดว่าอะไรนะ" คนถามเหมือนไม่เชื่อหูตัวเอง
ภีมภัทรมองหน้าหญิงสาวแล้วก็อดที่จะส่ายหัวให้กับความเชื่อมั่นของเธอไม่ได้ สงสัยเธอจะเชื่อฝังจิตฝังใจว่าเขาเป็นคนส่งเอกสาร แล้วอย่างนี้ เมื่อไรเขาจะได้เริ่มรักษาเธอซักทีล่ะ สาวน้อย
"ก็เราปวดท้องมากไม่ใช่เหรอ หมอเลยบอกว่า งั้นขอหมอตรวจหน่อยละกัน" เขาย้ำคำพูดอีกครั้งอย่างชัดถ้อยชัดคำ
"ไม่จริงอ่ะ คุณจะเป็นหมอได้ยังไง คุณต้องหลอกฉันแน่ๆ หมอจริงๆ ต้องเป็นผู้หญิงไม่ใช่หรอ" คนไม่เชื่อว่าแล้วรีบลุกขึ้นยืนก่อนหันหลังเดินออกไป
ทว่าแค่เดินไปได้ไม่กี่ก้าว ความปวดก็ทำให้เธอเซจนต้องใช้มือข้างหนึ่งพิงกำแพงไว้ ภีมภัทรเห็นอย่างนั้น ก็ได้แต่ส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ ทำไมเขาเจอกับเธอทีไรต้องมีแต่เรื่องทุกทีเลยนะ
"นี่ จะไปไหน แล้วเดินไหวหรอเราน่ะ พี่เป็นหมอจริงๆ มาดูเเลน้องแทนคุณหมอณัฐกานต์ เพราะเธอติดเคสด่วน ทีนี้พอจะเชื่อได้หรือยัง" น้ำเสียงเหมือนอ่อนใจ เขาเลือกที่จะใช้สรรพนามแทนตัวเองว่า ‘พี่’ เพราะจากการที่ได้พบกับเธอเมื่อวาน เธอเองก็คือรุ่นน้องในมหาวิทยาลัยที่เขาเคยศึกษาอยู่และเพิ่งจะเอาเอกสารไปให้กับรุ่นน้องในคณะที่รู้จักกัน
"ไม่เชื่อ จะให้เชื่อได้ยังไง ก็เมื่อวานยังเป็นคนส่งเอกสารอยู่เลย" คราวนี้เธอบอกอย่างไม่เต็มเสียงเท่าไรนัก คงจะเริ่มลังเลขึ้นมาบ้างแล้ว
"แล้วพี่บอกเราสักคำมั้ย ว่าเป็นคนส่งเอกสาร เราไม่ถามพี่สักคำว่าอะไรยังไง เข้าใจเอาเองทั้งนั้น" อีกครั้งที่เขาพูดด้วยความอ่อนใจ
"เกอะ ก็..." เธอพูดยังไม่ทันจบก็เห็นเขาหยิบกระเป๋าสตางค์ขึ้นมาแล้วหยิบอะไรบางอย่างออกมาจากในนั้น
"ไม่ไหวเลยนะเรา นี่ ทีนี้เชื่อได้หรือยัง" บัตรประจำตัวแพทย์ที่เขายื่นมาให้แสดงว่าเขาคือหมอจริงๆ ไม่ได้หลอกเธอแต่อย่างใด
นายแพทย์ภีมภัทร ????
เธอมองตัวอักษรบนบัตรนั้นสลับกับรูปถ่ายและคนตรงหน้าอย่างไม่เชื่อสายตา และดูเหมือนเขาจะอ่านใจเธอออก
" ใช่ พี่ชื่อภีมภัทร จบหมอมาจากมหาลัยเดียวกับน้องนั่นล่ะ… เรียกว่าพี่ภีมก็ได้นะ" ภีมภัทรบอกให้เธอเรียกเขาว่า ‘พี่’ อย่างไม่ถือตัว ก้มลงเก็บบัตรใส่กระเป๋าแล้วเงยหน้าขึ้นมามองสาวน้อย อดขำไม่ได้กับสายตาที่มองเขากลับมาอย่างเคืองๆ
‘เฮ้อ แล้วนี่เราทำอะไรผิดอีกล่ะเนี่ย’ คุณหมอหนุ่มคิดพลางส่ายหน้าอย่างอ่อนใจ
"ไปครับ ขึ้นไปนอนบนเตียงให้พี่ตรวจหน่อย ดูซิ หน้าซีดเชียว ไม่ไหวแล้วมั้งเราน่ะ" เสียงทุ้มเจือแววเอ็นดู ถึงอย่างไรเธอก็เป็นน้องร่วมสถาบันเดียวกับเขา มีเลือดสีเดียวกัน แม้ว่าการพบกันกี่ครั้งของเขาและเธอจะต้องมีเรื่องให้เถียงกันทุกครั้งก็ตามเถอะ
"ไม่เอาอ่ะ ไม่เป็นไร ฉัน เอ้ย หนู เอ่อ ไม่เป็นไรแล้ว" เสียงแผ่วตะกุกตะกัก เธอไม่รู้จะเรียกแทนตัวเองว่าอย่างไร
"ถึงไม่เป็นไร ก็ต้องตรวจดูก่อน จะเดินไปดีๆ หรือจะให้พี่อุ้มไป"
ที่บอกจะอุ้ม ก็พูดขู่ออกไปอย่างนั้นเล่ะ เพราะรู้ดีว่าเธอไม่มีวันยอมให้เขาทำอย่างนั้นแน่
แล้วก็เป็นจริงอย่างที่คิด คนตัวเล็กยอมเดินไปแต่โดยดี ภีมภัทรระบายยิ้ม
คุณหมอมองสาวน้อยที่นอนนิ่งอยู่ตรงหน้า ใบหน้าหวานฉายชัดถึงความไม่พอใจ
‘ร้ายไม่เบา คนไข้คนนี้’
ส่วนนริศรา ตอนนี้เธอกำลังอาย อายมาก ทั้งที่เขาเป็นหมอ แต่เธอกลับเข้าใจว่าเป็นคนส่งเอกสาร แล้วทำไมจะต้องเป็นหมอคนนี้ด้วยที่มารักษาเธอ นึกแล้วก็โกรธตัวเอง ไอโรคประจำตัวไม่น่ามาเป็นให้ขายหน้าเขาตอนนี้เลย
"ปวดท้องมากี่วันแล้วครับ" นายแพทย์หนุ่มถาม เสียงเขาดูจริงจังขึ้น ไม่ทีเล่นทีจริงเหมือนเมื่อสักครู่นี้
"ตั้งแต่เมื่อเช้า" เธอตอบ แต่ก็ยังแสร้งหลบหน้าชายหนุ่ม
“แล้วปวดตรงไหน พอจะบอกได้มั้ย" เสียงทุ้มถาม แต่เมื่อคนไข้จอมดื้อยังส่ายหน้า คุณหมอหนุ่มจึงเริ่มใช้มือกดลงไปตามจุดต่างๆ บริเวณหน้าท้องคนไข้
"เจ็บตรงไหนบอกหมอนะครับ ตรงนี้เจ็บมั้ย" เขาถามเธอ เมื่อใช้มือกดลงไปตรงชายโครงด้านขวา และคนไข้จอมดื้อของเขาก็ส่ายหน้าตอบ
"โอ้ย" หญิงสาวร้องออกมาเสียงดัง เมื่อเขากดไปโดนตรงบริเวณตำแหน่งที่เป็นกระเพาะอาหาร ซึ่งคงเป็นสาเหตุอาการป่วยครั้งนี้
"คงจะเป็นโรคกระเพาะแหละครับ" คุณหมอสรุป
"ทำไมไม่ทานข้าวให้ตรงเวลาล่ะ หืม" เขาถามเรื่อยๆ เหมือนไม่ต้องการคำตอบ ก่อนเดินกลับไปที่โต๊ะทำงาน คีย์ข้อมูลอะไรบางอย่างลงในเครื่องคอมพิวเตอร์ที่วางอยู่บนโต๊ะ แล้วเดินกลับมาหาเธออีกครั้ง
"จะกินยาหรือฉีดยาดี" คุณหมอหันกลับมาถาม
แน่ล่ะ คนอย่างนริศรากลัวเข็มฉีดยายิ่งกว่าอะไร แต่ใครจะกล้าบอก ยิ่งกับหมออย่างภีมภัทร ที่เธอเพิ่งจะเถียงกับเขาอย่างเอาเป็นเอาตายเมื่อสักครู่นี้ บอกไปมีหวังอายเขาแย่
และดูเหมือนคนเป็นหมอก็จะรู้ใจคนไข้เป็นอย่างดี ก็ดูหน้าเธอซิ แค่บอกยังซีดขนาดนี้ ถ้าจับฉีดยาไปมีหวัง คนตัวเล็กตรงหน้าต้องร้องไห้งอแงเป็นเด็กๆ แน่ๆ
แต่ก็นั่นล่ะ ในเมื่อเธอไม่พูด เเล้วเขาเองก็นึกสนุกอยากจะแกล้งคนตัวเล็กต่อ อยากรู้เหมือนกันว่าเธอจะทำยังไง
"งั้น ฉีดยาดีกว่าเนอะ จะได้หายเร็วๆ " หมอหนุ่มว่าพลางเดินไปที่โต๊ะสำหรับวางอุปกรณ์ทางการแพทย์ แล้วหยิบเข็มฉีดยาขึ้นมา
- ผู้เขียน
