ตอนที่ 6
1069 คำ
เหงื่อกาฬจะไม่แตกได้อย่างไร เพราะว่าเมื่อครู่นี้มือของนางขยับไม่หยุด ซ้ำยังร่อนสะโพกรับดุ้นแตงกวาที่สอดใส่เข้ามาอย่างเมามัน
“ท่าทางเหมือนจะป่วยนะเจ้าคะ… ”
ซุนหนี่สันนิษฐานเอาจากสิ่งที่เห็น
“เปล่า… ข้าไม่ได้ป่วย เพียงแค่รู้สึกร้อน แต่ถ้าได้อาบน้ำก็คงจะคลาย… ”
“ฮูหยินจะอาบน้ำไหมเจ้าคะ… ถ้างั้นข้าจะไปเตรียมน้ำให้ท่านอาบ… ”
“ดีเหมือนกัน… ”
ซุ่ยเสียนพยักหน้า…
มองตามสาวใช้คนสนิทที่กำลังก้าวออกไปจากห้อง เพื่อไปเตรียมน้ำไว้สำหรับให้นางอาบ
อีกสัปดาห์ต่อมา
ตอนเช้าตรู่ เมื่อถึงกำหนดเวลาที่หนานเปียนจะต้องออกเดินทางเพื่อนำผ้าไหมจำนวนมากไปขายที่ต่างเมือง
“ซุ่นเสียน… เจ้าอยากได้ของฝากอะไรเดี๋ยวข้าจะซื้อมาให้… ”
หนานเปียนกล่าวกับภรรยา
“ข้าไม่ต้องการสิ่งอื่นใด ขอเพียงแค่ท่านพี่และท่านพ่อเดินทางปลอดภัยทั้งไปทั้งกลับ… ”
ซุ่ยเสียนกล่าว…
นางเข้ามาสวมกอดล่ำลาสามีที่กำลังตรวจดูความเรียบร้อยของรถม้าบรรทุกสัมภาระสามคันที่จอดเรียงอยู่หน้าบ้าน เตรียมความพร้อมเพื่อจะออกเดินทาง
“เจ้าไม่ต้องห่วงข้า… ดูแลตัวเองให้ดีนะ แค่เพียงสองสัปดาห์เดี๋ยวข้าก็กลับ”
หนานเปียนกล่าวแล้วหันไปทางซุนหนี่ที่ยืนอยู่ข้างหลังฮูหยิน
“ซุนหนี่… ดูแลฮูหยินของข้าให้ดีนะ”
หนานเปียนกำชับกับสาวใช้
“ไม่ต้องห่วงเจ้าค่ะคุณชาย… ข้าสัญญาว่าจะดูแลฮูหยินเป็นอย่างดี… ”
ซุนหนี่รับปาก…
จากนั้นขบวนรถม้าเข็นสัมภาระค่อยๆ พากันเคลื่อนออกไปจากลานโล่งบริเวณหน้าบ้านหลังใหญ่ของหนานเปียน ท่ามกลางแสงแดดสีทองอร่ามของยามเช้า
ทว่าเดินทางมาได้เพียงสองลี้กว่าๆ ก็เกิดเรื่องไม่คาดคิดขึ้นกับหนานกง
“เป็นอะไรรึท่านพ่อ… ”
หนานเปียนถาม เมื่อเห็นบิดาของตนยกมือขึ้นจับหน้าผากตัวเอง ท่าทางเหมือนจะเป็นลม
“ข้ารู้สึกเหมือนจะเป็นลมแดด… ”
หนานกงกล่าวกับบุตรชาย
“ข้าว่าท่านพ่อกลับไปพักผ่อนที่บ้านจะดีกว่า… เรื่องขบวนสินค้าปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าดูแลเอง”
หนานเปียนอยากให้บิดาได้พักผ่อน
“เจ้าแน่ใจนะ… ”
หนานกงถามบุตรชาย
“เชื่อมือข้าเถอะ… ข้าดูแลทุกอย่างได้… ”
หนานเปียนยืนยัน
“ได้ยินแบบนี้ข้าก็วางใจ… ไม่เสียแรงที่ข้าพาเจ้าออกค้าขายด้วยตั้งแต่เล็กๆ… ”
หนานกงกล่าว…
มองบุตรชายด้วยแววตาชื่นชม หนานเปียนเป็นคนพูดเก่ง มีวาทศิลป์ในการพูดจาและเฉลียวฉลาด ฉายแววค้าขายเก่งสมกับเกิดมาในตระกูลพ่อค้า ยิ่งทำให้หนานกงมั่นใจว่าหนานเปียนจะสืบทอดกิจการทอผ้าของวงศ์ตระกูลได้
เสียอย่างเดียวก็แค่เรื่องที่หนานเปียนยังไม่มีทีท่าว่าจะทำให้สะใภ้ตั้งครรภ์ได้สักที
“ท่านพ่อ… เดี๋ยวข้าจะเรียกรถม้าให้ท่าน… ”
หนานเปียนกล่าวกับบิดา ด้วยตรงนี้ยังไม่ไกลจากตลาดมากนัก ยังพอมีรถม้ารับจ้างไว้บริการผู้คนที่ต้องเดินทางสัญจรไปมาระหว่างวัน
หนานเนียนเรียกรถม้าคันหนึ่ง กำลังจอดอยู่ใกล้ร้านขายผัก จัดการส่งบิดาขึ้นไปนั่งเรียบร้อย บอกจุดหมายปลายทางกับคนบังคับม้า ยืนมองส่งจนรถม้าค่อยๆ แล่นห่างออกไปจากสายตา ก่อนจะเคลื่อนขบวนรถเข็นผ้า ออกเดินทางต่อไปยังจุดหมายที่ยังอยู่ไกล
ในเวลาต่อมา
ตอนแรกหนานกงไม่ได้กลับเข้ามาที่บ้าน แต่ให้รถม้าเปลี่ยนเส้นทางไปส่งที่โรงทอผ้าซึ่งก็อยู่ไม่ไกลกัน เพราะไม่อยากให้สะใภ้รู้ว่าวันนี้พ่อสามีไม่ได้ร่วมขบวนไปกับรถขายผ้าเหมือนเช่นทุกครั้งที่ผ่านมา แต่แอบวกกลับมาบ้าน เพราะมีแผนการจับชู้ของสะใภ้
หนานกงรอคอยด้วยความกระวนกระวายใจ จนกระทั่งถึงตอนเย็น ตามเวลาที่ได้ยินซินแสชางเหรินแอบนัดกับซุ่ยเสียนเมื่อวันนั้น
ครั้นเมื่อถึงเวลา…
หนานกงก็แอบเข้ามาที่บ้านหลังใหญ่โดยใช้ประตูหลัง แม้ว่าประตูหลังบ้านจะถูกปิดล็อก แต่นั่นก็ไม่ใช่ปัญหาของนายใหญ่อย่างหนานกงที่มีกุญแจทุกดอกของบ้านหลังนี้ร้อยเป็นพวงอยู่กับตัว
ในทันทีที่มาถึง…
จริงอย่างที่คิดเอาไว้…
หนานกงพบกับความผิดปกติจนน่าประหลาดใจ ทั้งบ้านเงียบเชียบมากจนน่าสงสัย
เป็นเพราะว่าซุนหนี่สาวใช้ของซุ่นเสียนถูกใช้ให้ออกไปซื้อยาสมุนไพรที่ตลาดตามคำสั่งของซินแสเจ้าเล่ห์ที่ต้องการใช้เวลาอยู่กับซุ่ยเสียนเพียงลำพัง
หนานกงย่องเงียบเชียบเข้ามาที่ห้องนอนของสะใภ้โดยไม่รีรอ
แนบดวงตาเข้ากับรูเล็กๆ ที่แอบเจาะเอาไว้ตั้งแต่เมื่อคราวก่อน ตะลึงมองภาพเหตุการณ์ที่กำลังเกิดขึ้นบนเตียงของสะใภ้
“วันนี้ข้าจะตรวจให้ละเอียดทุกซอกทุกหลืบในร่างกายของเจ้า… ”
ซินแสชางเหรินขยับขึ้นมาบนเตียง คุกเข่าลงตรงง่ามขาของซุ่นเสียน มือใหญ่ถลกชายเสื้อขึ้นมากองไว้ที่เอวแล้วดันหัวเข่าสองข้างของซุ่นเสียนแบะอ้าขึ้นมาชิดลำตัว
“โอ้ว… ดอกเหมยของเจ้าช่างงดงามเหลือเกินแม่นาง… ”
ซินแสตาวาว…
จ้องมองกลีบสวาทที่ยังเป็นสีชมพูคล้ายดอกเหมยแรกแย้มของซุ่ยเสียน กำลังเปิดเปลือยอวดความอะร้าอร่ามอยู่ตรงหน้า
“กลีบโหนกนูนสวยงามเหลือเกิน… ”
ซินแสสุดจะทนมอง…
เอื้อมมือลงมากอมกุม ไล้ลูบหนอกเนินสวาทนูนแน่นราวกับเอาส้มโอสองกลีบประกบกันแล้วเสียบไว้กลางง่ามขา
สองมือหยาบใหญ่ของชางเหรินทาบลงบนพูเนื้อโอบล้อมไว้ด้วยเส้นขนสีดำระยับดูราวกับแพรไหม
“อ๊ะ… อ๊ายยยย… ท่านซินแสจะทำอะไร”
แม้เตรียมใจเอาไว้บ้างแล้วว่าวันนี้จะไม่ใช่การตรวจธรรมดา แต่เมื่อต้องมาอยู่ในสถานการณ์นี้จริงๆ ซุ่ยเสียนก็ไม่อาจระงับความกระดากอายเอาไว้ได้
“เจ้าไม่ต้องกลัว… ถ้าเจ้าอยากตั้งครรภ์… ข้านี่แหละที่จะเจ้าได้… ขอเพียงเจ้าตามใจข้าทุกอย่าง… ”
- ผู้เขียน
