ย้อนอดีตมาพลิกชะตา (ยุค 70)

บทที่ 14 จองไว้ก่อน

“ขอบคุณมากนะคะที่พี่ช่วยออกหน้าให้”

ระหว่างเดินกลับมู่อันเหมยเอ่ยขอบคุณขึ้นมา เธอไม่คิดว่าเขาจะออกหน้าปกป้องเธอขนาดนี้

“ระหว่างเราไม่ต้องขอบคุณ คนกันเอง”

เฉินหยางคุนตอบกลับ เรื่องระหว่างเขาและเธอนั้นมันไม่ใช่คนนอกที่กระทำให้กัน เขาคิดว่าต่อไปเธอคือภรรยาและสะใภ้บ้านเฉิน ไม่ว่าเรื่องอะไรที่ทำให้เธอได้เดินไปยังสิ่งที่ปรารถนาอย่างปลอดภัย เขายินดีที่จะทำให้ทั้งนั้น

ใบหน้ามู่อันเหมยเกิดริ้วแดงอย่างเขินอาย แสงสว่างจากตะเกียงทำให้เฉินหยางคุนเห็น ชายหนุ่มจึงยิ้มอย่างอบอุ่น

“จริงสิพี่หยางคุน บ้านสามใช่ว่าจะมีเงินมาจ่ายพี่ แล้วแบบนี้จะทำอย่างไรดีครับ อีกทั้งย่าต้องเอาเรื่องความกตัญญูของพ่อ มาบีบคั้นพ่อแน่ ๆ”

มู่เฟยหยวนยังเป็นกังวลกับเรื่องนี้ ยิ่งหมู่บ้านแห่งนี้ยึดถือความกตัญญูเป็นหลัก ไม่เช่นนั้นจะมีครอบครัวไหนกันเอาบ้านสามมาเป็นบ้านหลักแทนครอบครัวของลุงใหญ่ เขาเพิ่งเจอบ้านมู่นี่แหละ

“เรื่องนั้นนายไม่ต้องเป็นกังวล ในเมื่อไม่มีเงินก้อน ก็ผ่อนจ่ายรายเดือน แต่ฉันไม่อยากให้ครอบครัวเจ้าใหญ่บ้านสามต้องมาเดือดร้อนด้วย แค่นี้สองผัวเมียนั่นก็ทำงานแทบจะไม่ได้พักแล้ว”

“นั่นสิคะ เรื่องนี้เพราะความละโมบของย่าและอาสะใภ้สามแท้ ๆ พี่ใหญ่สามเลยต้องรับเคราะห์ไปด้วย เช่นนั้นเราทำยังไงดีคะ”

เธอไม่ได้สงสารย่าหรืออาสะใภ้สาม เพียงแค่สงสารพี่ใหญ่จากบ้านสามเท่านั้น สองสามีภรรยานั่นทำงานแทบไม่ได้พัก ต่างจากจื่อจ้งกับหลานสาวคนโปรดที่แทบไม่ต้องทำอะไรเลย

“อย่างนี้สิ หากไม่อยากให้เรื่องนี้ลุกลามถึงคนอื่น ก็ให้หักจากเงินที่บ้านรองต้องส่งเสียรวมถึงส่งอาหารให้รายปี หักลบกลบหนี้ไปเสีย ทำเช่นนี้แล้วบ้านรองจะได้ไม่ต้องจ่ายอะไรให้กับบ้านหลักเพื่อแสดงความกตัญญู”

แม้ว่าฝ่ายเขาจะเสียเปรียบ แต่ถ้าทำให้บ้านสามไม่ต้องมาวุ่นวายกับบ้านรองมู่เขาก็ยินดี เงินสามร้อยหยวนหากบ้านรองมู่ต้องส่งอาหารและส่งเงินรวมกันปีละห้าหยวน เงินสามร้อยหยวนต้องหักยอดถึงหกสิบปี และนั่นย่ามู่และปู่มู่สองผู้เฒ่าจะอยู่ได้อีกหกสิบปีหรือไม่

มู่เฟยหยวนและมู่อันเหมยสองพี่น้องได้แต่มองหน้ากัน การที่เฉินหยางคุนทำแบบนี้มีแต่ผลเสีย เพราะเงินสามร้อยหยวนที่จะได้มามันควรเป็นของบ้านเฉินไม่ใช่บ้านรองมู่

“มันไม่ดีหรอกพี่หยางคุน บ้านผมยังไงก็ต้องจ่ายให้ปู่กับย่าอยู่แล้ว พี่อย่ามาเสียผลประโยชน์นี้เลย”

“อย่าคิดมาก อีกไม่นานฉันกับเหมยเหมยต้องแต่งงานกันอยู่แล้ว จริงไหม” เฉินหยางคุนยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะมองไปยังมู่อันเหมยด้วยแววตาที่เป็นประกาย

มู่อันเหมยเมื่อเจอสายตาคมเข้มเข้าจึงเขินอายยิ่งกว่าเดิม ไม่คิดว่าเขาจะยอมทำเพื่อเธอมากมายขนาดนี้

ทันทีที่เดินมาถึงบ้านรองมู่ หลังจากที่ร่ำลากันอีกครั้ง เฉินหยางคุนจึงเดินต่อไปยังบ้านเฉินของตนเอง ส่วนสองพี่น้องบ้านรองมู่ก็กลับเข้าบ้านและรีบไปบอกครอบครัวเรื่องที่เฉินหยางคุนกล่าวถึงเรื่องเงินสามร้อยหยวนที่บ้านสามมู่จะต้องจ่าย

วันต่อมาก่อนที่เฉินหยางคุนจะเข้าไปทำงานที่คอมมูน เขามายังสถานที่ที่นัดหมายไว้เมื่อวาน โดยมีบ้านรองมู่มากันอย่างพร้อมหน้า ส่วนบ้านหลักหรือบ้านสามนั้นไม่เห็นเงาของย่ามู่หรือสะใภ้สามเลยแม้แต่น้อย มีเพียงปู่มู่เดินทางมากับหลานชายคนโตของบ้านสามเท่านั้น

เมื่อทุกคนมากันครบ ปู่มู่จึงเอ่ยถึงเงินที่ต้องชดใช้ ซึ่งเขาก็พูดตรง ๆ ว่าบ้านหลักนั้นไม่มีเงินมากขนาดนั้น

“ทุกคนน่าจะรู้ว่าบ้านหลักนั้นไม่มีเงิน ฐานะก็ยากจน แล้วจะเอาเงินที่ไหนมาชดใช้ ฉันมาขอโทษแทนยายเฒ่าและสะใภ้สามได้หรือไม่ หยางคุน”

“เช่นนั้นผมขอถามกลับ หากสืบไม่ได้ว่าอันเหมยไม่ได้ทำ บ้านสามก็ยังคงเรียกเงินค่าเสียหายใช่หรือไม่ เรื่องนี้ต่อให้ไม่เกี่ยวกับพ่อเฒ่ามู่ แต่ยังไงก็ควรจะรับผิดชอบในสิ่งที่ครอบครัวได้กระทำ”

เพียงเท่านี้ทุกคนก็รู้แล้วว่าเฉินหยางคุนไม่ยินยอมจบเรื่อง และยังคงเรียกร้องค่าเสียหาย

“เอาเช่นนี้ก็แล้วกัน อีกไม่นานอันเหมยต้องแต่งเข้าบ้านเฉิน และผมรู้ว่าบ้านรองมู่จะต้องส่งเสียอาหารและเงินให้กับบ้านหลัก ซึ่งผมไม่รู้ว่าปีหนึ่งต้องส่งเงินและอาหารรวมกันเท่าไร

ผมจึงขอใช้เงินในส่วนนี้หักลบกับอาหารและเงินที่บ้านรองมู่ส่งให้ทุกปี โดยตีมูลค่ารวมเป็นห้าหยวนต่อปี พ่อเฒ่ามู่ยินดีหรือไม่”

ทุกคนที่ได้ยินไม่คิดว่าเฉินหยางคุนจะยอมแลกเงินสามร้อยหยวนด้วยการให้บ้านหลักหักลบกับอาหารและเงินที่บ้านรองมู่ต้องส่งให้ทุกปี

“ตกลง เรื่องนี้ฉันยิมยอม หัวหน้าหมู่บ้านช่วยร่างสัญญาให้ด้วย ต่อไปนี้ในส่วนของบ้านรองที่ต้องส่งเงินและส่งอาหารให้หักกับยอดสามร้อยหยวนนี้เลย”

ปู่มู่เลือกที่จะรับข้อเสนอ เขาคิดว่านี่เป็นผลดีสำหรับทุกฝ่าย แต่คงไม่ดีสำหรับภรรยาเขาแน่นอน แต่ก็ยังดีกว่าต้องหาเงินก้อนมาจ่ายหรือปล่อยให้ภรรยาโดนจับ ยิ่งถ้าเรื่องนี้รู้ถึงทหารแดง เรื่องคงไม่จบเช่นนี้แน่

หลังจากจบเรื่องนี้ ทุกคนจึงกลับไปทำหน้าที่ของตนเอง ส่วนมู่อันเหมยเธอกลับไปยังบ้านรองมู่เช่นกัน

“หน้าไม่อาย ยังไม่ทันได้แต่งเข้า พี่หยางคุนก็ต้องมาเสียเงินตั้งหลายร้อยหยวนเพื่อหญิงร้ายกาจเช่นเธอ” เพ่ยหลันเดินมาดักหน้ามู่อันเหมยระหว่างที่กำลังเดินกลับบ้าน

“แล้วมันเกี่ยวอะไรกับเธอเหรอ เงินของพี่หยางคุนไม่ใช่เงินของเธอเสียหน่อย”

มู่อันเหมยแม้จะกลับมาเกิดใหม่ แต่ใช่ว่านิสัยร้ายกาจจะไม่มี หากดีมาเธอก็พร้อมจะดีกลับ แต่หากร้ายมา เธอก็พร้อมจะร้ายตอบเช่นกัน

เมื่อมองหน้าชัด ๆ เธอคล้ายจะจำได้ว่าหญิงสาวคนนี้ชื่อเพ่ยหลัน หลานสาวของภรรยาหัวหน้าหมู่บ้าน แต่เดี๋ยวก่อนนะ ทำไมเพ่ยหลันคนนี้ถึงเรียกพี่หยางคุนเช่นนี้ล่ะ ทันทีที่ความคิดเช่นนี้เข้ามาในหัว มู่อันเหมยจึงขมวดคิ้วเล็กน้อย

“หน้าด้าน มีเพียงแค่สัญญาหมั้นหมาย กล้าดียังไงให้บ้านเฉินของพี่หยางคุนเสียเงินมากมายเช่นนี้ นี่ยังไม่รวมที่หลอกให้เขาซื้อของให้อีก”

“โอ้โฮ นี่แสดงว่าเธอสืบความเคลื่อนไหวของพี่หยางคุนมาตลอดใช่ไหม แล้วยังไงล่ะ รักเขาฝ่ายเดียวเขารักตอบไหม ฉันไม่รู้หรอกนะเธอคิดจะทำอะไร แต่เรื่องนี้มันเป็นเรื่องของพี่หยางคุน หากเขาไม่คิดจะหยิบยื่นเรื่องนี้ให้ ฉันก็ไม่ว่าอะไร

ส่วนเธอจะชอบพี่หยางคุนฉันไม่ห้าม นั่นมันเป็นความรู้สึกของเธอ เพราะฉันรู้ดีว่าพี่หยางคุนไม่มีวันมองหญิงสาวคนไหนอีก

แม้ว่าตอนนี้บ้านเฉินกับบ้านรองมู่มีเพียงสัญญาหมั้นหมายกัน แต่ไม่นานสองบ้านต้องเกี่ยวดองกันแน่ เรื่องนี้ฉันรับประกัน หรือไม่ ต่อให้วันนี้พี่หยางคุนจะส่งแม่สื่อมาสู่ขอ ฉันก็ยินดีที่จะรับหมั้น จบไหม”

กล่าวจบมู่อันเหมยจึงเดินจากมา เธอไม่อยากเสียเวลากับเพ่ยหลัน ชื่อเสียงเธอยิ่งไม่ค่อยดี กลับมาคราวนี้เธอไม่อยากเป็นเช่นเดิม แต่ทำไมคนชอบมาหาเรื่องเธอนักนะ เมื่อคืนก็บ้านสาม วันนี้ก็เพ่ยหลัน แล้วหลังจากนี้จะใครอีกล่ะ

หลังจากที่มู่อันเหมยเดินจากไป เฉินหยางคุนจึงออกมาจากที่ซ่อน แววตาของเขาเป็นประกายเล็กน้อยเมื่อได้ยินเรื่องหมั้นหมาย และเขาคิดว่าควรจะจัดการหมั้นหมายไว้ก่อนเพื่อชื่อเสียงของเธอและเพื่อตัวเขาเอง หลังจากนี้จะได้อยู่ในฐานะคู่หมั้นไม่ใช่คู่หมาย

ทว่าเมื่อหันกลับมายังเพ่ยหลัน ใบหน้าของเขากลับเย็นชาขึ้นหลายส่วน

“ผมไม่รู้ว่าคุณกำลังทำอะไร แต่เราไม่ได้รู้จักกัน คุณไม่ควรเรียกชื่อผมโดยตรง และอย่าหาเรื่องเหมยเหมยของผมอีก แล้วจะหาว่าผมไม่เตือน”

กล่าวจบเฉินหยางคุนจึงเดินไปยังทิศทางของบ้านเฉินเพื่อกลับไปปรึกษาแม่เรื่องหมั้นหมายทันที