แม้ซานอู๋จะเป็นเพียงผู้พักอาศัยของจวน แต่เพราะได้รับความไว้ใจและสนิทสนมกับสุ่ยเกาเจี้ยเป็นพิเศษ บ่าวทุกคนในที่นี้จึงค่อนข้างให้ความเคารพยำเกรง
หลังวานสาวใช้ให้จัดเตรียมห้องพักให้เฉ่าเหมยและเยว่เฉิงแล้ว ตัวซานอู๋ก็มานั่งรับลมอยู่ในสวน ชายหนุ่มเงยหน้ามองต้นไม้ใหญ่ที่ใบบนต้นเริ่มร่วงโรยตามฤดูกาล
“ได้ยินว่าท่องไปทั่วยุทธภพ ช่วยเหลือใต้หล้าหรือ”
ซานอู๋รีบหันกลับไปโค้งศีรษะ “ขออภัยที่กระหม่อมเสียมารยาท ไม่ทราบว่าพระองค์คือหวงไท่จื่อจึงพูดจาไม่รู้ความออกไป”
ซานอู๋มีใบหน้าหล่อเหลา บุคลิกสุขุมและสุภาพอย่างยิ่ง แม้เยว่เฉิงจะพำนักอยู่ในวังหลวง แต่ข่าวคราวของซานอู๋ก็ลอยเข้ากระทบหูอยู่บ้าง
ชายที่เฉ่าเหมยเฝ้ารอมาตลอด ชายเพียงคนเดียวที่สามารถกุมหัวใจดวงน้อยของเฉ่าเหมยได้
“กลับมาในช่วงตระกูลถานกำลังประสบภัยร้าย ช่างบังเอิญเหลือเกินนะ”
แววตาซานอู๋เปลี่ยนเป็นดำทะมึนทันที “ไท่จื่อกล่าวเช่นนี้ มีจุดป
