ตอนเด็ก เฉ่าเหมยเคยมาเยือนที่หมูบ้านแห่งนี้หลายต่อหลายครั้ง ทั้งติดตามมารดามาซื้อข้าวของหรือนำพืชผลที่ปลูกได้มาขายที่ตลาด กระทั่งย้ายถิ่นฐานไปอยู่ที่เมืองหลวง น้อยครั้งจึงจะได้กลับมา
“ดูแปลกตาไปมากทีเดียว”
“ได้ยินว่าที่ชาวบ้านมีกินไม่อดยากเหมือนเมื่อก่อนก็มาจากน้ำพักน้ำแรงของนายอำเภอสุ่ย”
สงครามในอดีตก่อให้เกิดความทุกข์ไปทั่วทุกหย่อมหญ้า ความทรงจำแสนเลวร้าย ไฟสงคราม กลิ่นคาวเลือดเหม็นคละคลุ้งติดจมูก เสียงกรีดร้องและผู้คนวิ่งหนีตายกันจ้าละหวั่น
โชคยังดีที่หมู่บ้านแถบนี้ไม่ได้รับผลกระทบเท่ากับหมู่บ้านโดยรอบที่ส่วนใหญ่แล้วจะเป็นเกษตรกรและแรงงาน การคุ้มกันจึงค่อนข้างหย่อนยาน ส่งผลให้ถูกศัตรูโจมตีเข้ามาโดยง่าย
แต่ที่น่าเจ็บใจที่สุดคือผู้ที่เข้าทำร้ายชาวบ้านกลับไม่ใช่ฝ่ายศัตรู แต่เป็นแม่ทัพที่กระหายอยากในทรัพย์สินและสาวงาม วางแผนขณะบ้านเมืองประสบภัยสงคราม หวังกอบโกยผลประโยชน์ในสิ่งที่ไม่ใช
